#ruh hali

bireysel olarak kafayı yemiş, hatta ziyan olmasın diye dibini sıyırmaya başlamıştım yüzyıllar önce. o günden bugüne hayatımı kalan kırıntılarla deliliğin en uç sınırlarında bir cambazın telin üzerinde gösterdiği performansa benzer bir performansla devam ettiriyordum.mutluluğu mutluluğunuza benzemeyen, acısı acınıza denk düşmeyen, kargaşası yalın, karamsarlığı mavi duvarların içinde barınan bu hikayenin içinde olmak beni çoğunluktan ayrıştırdığı gibi bana çoğunluğun içinde barınabilecek yetkinliği de kazandırıyordu. fekat şimdi mesele şu ki bir ülkenin kafayı yemiş olmasına şahit oluyorum ve artık ne çoğunluktan ayrışabiliyor ne de o çoğunluğun içinde barınabiliyorum, kendi gerçeğimden şüpheye düşmemin yanında, bir ülke nasıl kafayı yer sorunsalı üzerine düşünürken, oğuz atayın bahsettiği -aziz varlığı-mı koruyamıyor ve delilikten gittikçe uzaklaşarak aklın sınırlı ve kaypak yapısına doğru yol alıyorum. arz ederim.

öyle bir ruh halindeyim ki anlamı pek de bilinmeyen bir sürü kelimeden oluşan maddelerle bir manifesto hazırlayıp bu ruh halini bir akım olarak insanlara sunasım geliyor.

bugün yine kendimi kapana kısılmış gibi hissettim, farklı bir şey olmadı yani.

bugün yine çok umarsız çok sıkılmaktayım.