#αράδες

Σκόρπιες λέξεις για τον Bukowski, το έλκος , τη μοναξιά και τα σπουργίτια. 

Γνώρισα τον Charles Bukowski σε μια πολύ περίεργη κι έντονη φάση της ζωής μου. Συναντηθήκαμε όταν τον είχα πολύ ανάγκη. Τότε, περνούσα μια περιπέτεια υγείας, όπως πάντα, ο κίνδυνος μου φέρθηκε με καλοσύνη… με προσπέρασε ξυστά. Έχοντας έλκος στομάχου, περνούσα τα βράδια μου διαβάζοντας Bukowski. Ένιωθα πως κάποιος έχει πονέσει όπως εγώ. Κάποιος έχει υπάρξει το ίδιο μόνος. -Πολλοί έχουν υπάρξει μόνοι, η μοναξιά δεν είναι δα και κάτι το ξεχωριστό, μα μονάχα ένας έγραψε γι’αυτό με αυτόν τον τρόπο-. 

Θυμάμαι να κάνω εμετό με αίμα. Να χτυπάει η καρδιά μου τόσο που να την αισθάνομαι στην πλάτη. Να την νιώθω να κρύβεται πίσω-πίσω στο εσωτερικό μου. Θυμάμαι ακόμα τον ιδρώτα να τρέχει στον λαιμό μου, και την αγωνία μου για το αν θα πρέπει να συνηθίσω τελικά να ζω έτσι. Δε με τρόμαζε τόσο ο πόνος, μα η σκέψη ότι θα πρέπει να τον συνηθίσω.

Τα βιβλία του , οι λέξεις του, μου κράτησαν συντροφιά. Και κουράγιο. 
Διάβασα σχεδόν όλα του τα γραπτά. Όλα του τα κείμενα. Πολλά τα θυμάμαι απ’έξω και μπορώ να στα πω. Έχουν χαραχτεί μέσα μου. Με έχουν διαμορφώσει. 

Το έλκος γιατρεύτηκε. 
Ο πόνος έφυγε. 

Η μοναξιά έμεινε. Το ίδιο κι οι σελίδες . 

Διαβάζω τώρα, χρόνια μετά, τα ίδια γραπτά. Τα ίδια ποιήματα που μου κρατούσαν το χέρι τις νύχτες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο, μα η σκέψη δεν επικεντρώνεται στους παλιούς πόνους. Θυμάμαι την ασφάλεια που ένιωθα διαβάζοντάς τον. 

Όποτε ξαναδιαβάζω τις λέξεις του, νιώθω σαν να βρίσκομαι σπίτι. 
Σαν να αγκαλιάζω έναν παλιό αγαπημένο. 

Η ποίηση, ήταν και θα είναι καταφύγιο. 
Αγκαλιά. Χάδι στα μαλλιά. 
Αλήθεια. 

Και πολλές φορές, ένα πονηρό κλείσιμο ματιού όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο. 

Μας πρόσφερες όσα ένας σπουργίτης…