#dilekşahin

Huzursuz Melankolik..

Tüketilmiş her anın, her duygunun ahı var üzerimde
Hesabını veremediğim iç çekişlerim var
Kayıp bir zamanın sorgusu sürüyor hali hazırda
Yalnızlığa müebbet ediyorum kendimi
Katran karası gecenin mahpusluğunu
Gönüllü kabulleniyorum..
Kimseyi suçlamıyorum aslında
Kendime reva gördüğüm her şeyin sorumlusu bizzat benim
Değil mi ki herkesten daha az sevdim kendimi
Değil mi ki onların mutluluğunu kendiminkine yeğ tuttum
Çekmeliyim o halde cezanın en çetrefillisini
Zaten daha azı da yakışmaz bana
Öyle ya hep daha fazlasını istedim hayattan
Daha fazla sevgi, daha fazla ilgi, daha fazla şefkat
Azına razı olamadım hiç, olmak da istemedim
Hak ettiğim ahmaklığına düştüm çünkü
Hakkını verdiğim yanılgısına
Nereden bilebilirdim ki?
Kendi kendimi avuttuğumu
Nasıl bile bilirdim?
Beni ayakta tutan o duygunun bir hayalden ibaret olduğunu
Öğreniyorum işte
Acı öyle de böyle de geçiyor bir şekilde
Kalıcı olan ise verdiği huzursuzluk
O hep baki kalıyor dimağımızda
Ne yana dönsek eksik bir parça arıyoruz etrafımızda
Ne yana çevirsek başımızı tamamlanmamış resimler görüyoruz
Ruhumuza sirayet eden bu güruhtan kurtulamıyoruz.
Orhan baba da söylüyor ya işte;
“ Sevgisiz bir dünyanın yalnızlıklarındayız,
Neyi eleştirdik ki yanlışlıklardan başka..”
*Dilek ŞAHİN