#dagboek
Once upon a time it was paradise. Once upon a time I was paralyzed
Miley Cyrus
Ik ben bang om te huilen omdat ik het gevoel heb dat dan alles eruit komt, en ik weet niet of ik dat aankan
Je komt te dichtbij maar het voelt te ver.
Latifah
Waar de fuck ben ik toch mee bezig?
Ja, weet ik veel. Weet ik veel wat jij van mij wilt en ik van mezelf. Weet ik veel wat ik van jou wil. Van ons.
It’s almost as if my sanity is hanging on a thin wire. And I’m so afraid it will snap.
Op een mooi nieuw begin.
31 december 2018
Verliefd zijn op jou was het meest pijnlijke ooit terwijl het het meest mooie had moeten zijn.
Je stichtte brand in mijn lichaam. En ook al was het in het begin lekker warm, begin ik nu te stikken in de rook.
Het gewicht wat van je schouders verplaatst wordt naar je longen. Het prikken van je ogen met als gevolg de zoute tranen die zich een weg banen over je gezicht. Toch is het proberen te verstoppen ervan nog het ergste gevoel. Je probeert te knipperen, haren voor je gezicht. Focussen op de grond. Adem even in. Rustig maar, adem uit.
Dat deze herfst maar net zo mooi mag worden als de verkleurde bladeren die de straten versieren en de rijke zonsondergangen die de lucht beschilderen. Dat we de kleine dingen weer leren te appreciëren in een tijd waar het alleen maar gaat om meer en nooit genoeg. Dat we zullen genieten van de regen die zachtjes tegen de ramen tikt als je net wilt gaan slapen. De lucht die zo mooi is als je onderweg bent, of van de fijne herinneringen die plots je gedachten binnendringen zonder reden.
Niet alles hoeft ergens op te slaan
Toch gek om te bedenken dat terwijl ik aan het douchen ben, het hart van iemand anders gebroken wordt, dat de vrouw van een man overlijdt, dat iemand aan het twijfelen is om zichzelf van het leven te beroven en dat iemand elders ten huwelijk wordt gevraagd en juist dolgelukkig is. Al die verschillende poppetjes op deze aardbol met zulke verschillende levens. Mooi, maar eng.
En uiteindelijk kon mijn angst om hem te verliezen niet op tegen mijn angst om van hem te houden.
Ze zeiden het al en hadden gelijk. Als je zelf geen diploma reddingszwemmen hebt, ga de verdrinkende dan niet redden. Je gaat namelijk zelf mee ten onder.
Het zijn dagen zoals deze dat ik niet in woorden kan uitdrukken of ik nou comfort vind in de pijn, of dat ik het niet meer volhoud. Of allebei.
Het binnenlaten van de pijn voelt als thuiskomen, alleen wilde ik niet naar huis.
Ik wil gewoon vrij zijn
!!!!!!!!!!!!!!!!
Hopeloos verliefd zijn kan niet anders dan de pijnlijkste vorm zijn toch? Zo verliefd zijn, zonder hoop. Zonder beantwoorde liefde?
Jarenlang zijn er mensen op mijn pad gekomen waarvan ik zou willen dat ik verliefd op ze was geworden. En dan kom jij, en ben ik na één nacht, hopeloos verliefd.
Jij was degene waarvan ik hoopte dat het niet zou gebeuren
