#patouses

Εκφραστικά πέλματα - η αξιολόγηση

Ποιος είπε ότι τα πόδια δεν παίρνουν εκφράσεις;
Ποιος είπε ότι μόνο το πρόσωπο έχει πρόσωπο;

Εδώ βλέπουμε, ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους,
την έκφραση των πελμάτων που εκτίθεται γυμνά
στο ανακριτικό βλέμμα του παρατηρητή τους,
ανοίγουν διάπλατα τα δάχτυλά τους, κορδώνονται,
σαν να υπόκεινται σε κάποια μορφή αξιολόγησης.

Ταυτόχρονα, η αμυντική τους στάση
προδίδει κάποια δόση επιφυλακτικότητας,
προκαλώντας μας να αναρωτηθούμε:

Με τι είδους δέλεαρ αποφάσισαν να ξεπεράσουν τους δισταγμούς τους
και να υποβληθούν σε αυτή τη διαδικασία;
Ποια να είναι τάχα η ανταμοιβή τους, σε περίπτωση που εγκριθούν
ή η τιμωρία τους, σε περίπτωση που απορριφθούν;
Θα επιτύχουν άραγε στις εξετάσεις;

Πόδια και κρυστάλλινα νερά

Σαν βγαλμένα από όνειρο
σαν εξιδανίκευμα της φαντασίωσης
τα καλλίγραμμα πόδια της
αφήνονται στη λυτρωτική επίδραση των κρυστάλλινων υδάτων
παιχνιδίζοντας στην επιφάνεια και λαμπιρίζοντας,

ενώ το νερό, αγκαλιάζοντας με αισθησιασμό
κάθε πτυχή των ποδιών, κάθε εσοχή των πελμάτων
μας καλεί να νιώσουμε το δροσερό, βελούδινο άγγιγμά τους.

Πόδια και κρυστάλλινα νερά
σε μια ξεχωριστή σκηνή ερωτισμού
σε μια επίδειξη του ασυναγώνιστου σκηνοθετικού ταλέντου της φύσης.

Κινητήρια δύναμη 

Ποιά κινητήρια δύναμη τις ωθεί
να θέσουν σε κοινή θέα τις πατούσες τους
κραδαίνοντάς τις με υπερηφάνεια πάνω από την υδάτινη επιφάνεια
και μαγνητίζοντας την προσοχή και τα βλέμματα των λουομένων;

Είναι τα κίνητρά τους αθώα;
Ή απλά υπερκαλύπτονται από την αθωότητα του παιχνιδίσματος,
το οποίο, εν προκειμένω, χρησιμοποιείται ως ευκαιρία επίδειξης ενός «όπλου»,
και προσωπικής επιβεβαίωσης, μέσω της εξουσίας που το όπλο αυτό ασκεί;

 Οι βρεγμένες τους πατούσες - σαν σκηνοθετημένες,
με τις λεπτομέρειες της υφής τους να αναδεικνύονται από την επίδραση του νερού,
με τις σταγόνες να κυλούν, να αγκαλιάζουν και να θωπεύουν
κάθε πτυχή των καμπυλωτών επιφανειών τους
και να στάζουν από πάνω τους,
και με υπερήφανο προβολέα τον ήλιο -
εξουσιάζουν, ερεθίζουν, ανασύρουν  φετιχιστικά ένστικτα
από τους ποδολάτρεις παρατηρητές της σκηνής.

Οι Δίδυμες Ιέρειες του Πόθου 

 Αιώνιες πλανεύτρες
υμνούμενες Θεότητες, λατρεμένες
οι Δίδυμες Ιέρειες του Πόθου
κρατούν τα σκήπτρα της εξουσίας
στο θρόνο του άναρχου φετιχισμού.

Συνεργοί στα εγκλήματά τους
αλληλοσυμπληρώνοντας η μία την άλλη
διεξάγουν, ανεμπόδιστες, τις λάγνες τελετουργίες τους
διατηρώντας πάντοτε τη μαγεία της υφής τους
όμως εναλλάσσοντας διαρκώς προσωπείο·
ερωτικές και σαγηνευτικές, συνάμα βίαιες και εξουσιαστικές
εύθραυστες και ευλύγιστες, συνάμα θηριώδεις και αδίστακτες.

Με το λίκνισμα των θελκτικών τους καμπύλων στο ημίφως
υπνωτίζουν και παγιδεύουν τα θύματά τους
κυβερνούν σώμα και μυαλό
ενίοτε καταχρώμενες την εξουσία τους.

Αυτές θα είναι εσαεί
οι Δίδυμες Ιέρειες του Πόθου.

Την ακούτε την πατούσα; 

Την ακούτε την πατούσα; Αδύνατο να μην την ακούτε…

…που στριγγλίζει ανεξέλεγκτα, ερεθισμένη και ευάλωτη,
βορά στις ορέξεις των επιθετικών ακροδακτύλων,
υποκινούμενων από σαδιστικά ένστικτα·

…που ξεσπά σε υστερικά γέλια
με κάθε απρόβλεπτο άγγιγμα στην ξεγυμνωμένη όψη της
από το επίμονο νύχι που τρυπάει τις άμυνές της·

…που καλεί απεγνωσμένα για βοήθεια
καθώς το νύχι προχωρά αργά και βασανιστικά
κατά μήκος της επιφάνειάς της·

…που χτυπά με μανία τα δεσμά της, λυσσασμένα, μέσα στον πανικό,
αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί
την αδυναμία διαφυγής·

…που καταριέται και βρίζει παθιασμένα,
Αντικρίζοντας με πικρία ως απάντηση
ένα λάγνο και χαιρέκακο χαμόγελο·

..που απειλεί ποικιλοτρόπως το πρόσωπο που τη βασανίζει,
ελπίζοντας, φευγαλέα, ότι έτσι θα σωθεί·

…που διαμαρτύρεται, υπερασπιζόμενη την αθωότητά της
ως αδιαπραγμάτευτο επιχείρημα
κατά του άδικου βασανισμού που της επιβάλλεται·

…που εκλιπαρεί για έλεος, καταδακρυσμένη και αποκαμωμένη,
συνοφρυώνοντας τα δάχτυλά της
και υποχωρώντας (το κατά δύναμιν) την καμάρα της,
σε μια ενστικτώδη, μάταιη προσπάθεια αποφυγής του γαργαλισμού·

…που τάζει τα πάντα, Γη και ουρανό, τη ζωή της ολόκληρη,
με μοναδικό αντάλλαγμα την παύση του γαργαλήματος·

…που ηδονίζεται υποφέροντας και υποφέρει ηδονιζόμενη,
υπομένοντας τη δοκιμασία στην οποία έχει υποβληθεί.

Την ακούτε την πατούσα;
Αν μου πείτε πως όχι, δεν θα σας πιστέψω.

Το τηλεφώνημα

Είχαμε καθίσει στο πέτρινο πεζούλι του κήπου,
όταν η χαλαρή μας συζήτηση διακόπηκε
από τον εκνευριστικό ήχο κλήσης του τηλεφώνου μου.
«Πρέπει να το σηκώσω, είναι ο διευθυντής μου», είπα.
«Περίμενε!», είπε εκείνη, και τότε, άκρως προκλητικά
μόστραρε τις γυμνές της πατούσες στο μάρμαρο
αφού πρώτα έβγαλε τα πέδιλά της,
τοποθέτησε το ένα στο μάγουλό της
παριστάνοντας ότι κρατάει ακουστικό τηλεφώνου
και άρχισε να κοροϊδεύει:

«Αλό! Αλό! Ναι, κύριε διευθυντά,
ο κ. Μακρής αδυνατεί να σας μιλήσει αυτή τη στιγμή.
Κοιτάει τις πατούσες μου και αποσπάται,
είναι ποδολάγνος, ξέρετε!»
Απόλαυσα το πείραγμά της όσο δεν περιγράφεται.
Παρόλα αυτά, με βαριά καρδιά, σήκωσα το τηλέφωνο.

Ομολογώ πως δεν πρόσεξα τίποτα
από τα λεγόμενα του διευθυντού.
Το μόνο που θυμάμαι είναι
η αίσθηση από τις θεϊκές πατούσες της
να τρίβονται με λαγνεία στο πρόσωπό μου,
τα υπέροχα δάχτυλά της
να εισέρχονται βίαια στο στόμα μου,
και το αυτάρεσκο βλέμμα της
με τις κοροϊδευτικές της γκριμάτσες,
ενόσω απολάμβανε την απόλυτη κυριαρχία της πάνω μου
και την αδυναμία μου να αντιδράσω.

Ήταν το πιο αξέχαστο τηλεφώνημα της ζωής μου!

Η μούντζα 

Η μούντζα ανέκαθεν αποτελούσε υβριστική χειρονομία·
μέσο εκδήλωσης αποδοκιμασίας, απαξίωσης.

Κι όμως, η θέα της γυμνής, προβεβλημένης πατούσας και των ορθάνοιχτων δαχτύλων
κάθε άλλο παρά προσβάλλει· τουναντίον, επιβραβεύει, τέρπει, ερεθίζει.

Άραγε ποια τα κίνητρα των ξυπόλυτων κορασιών της εικόνας
να προβούν στην… ποδονομία της ανοιχτής πατούσας
ενόσω απαθανατίζονται από το φωτογραφικό φακό;

Η ανορθόδοξη αυτή μούντζα τους αποτελεί εξύβριση
ή μάλλον παιγνιώδη εκδήλωση υποβόσκουσας λαγνείας και φετιχισμού;

Το δίχως άλλο, η απόκρυψη της όψης τους και η διατήρησης της ανωνυμίας
προδίδουν την επίγνωσή τους για τη φετιχιστική διάσταση της εν λόγω ενέργειας.

Βεβαίως, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ασχολίαστη
η άκρως προκλητική χρήση της κάλτσας για την επικάλυψη του προσώπου
των ξεδιάντροπων/ντροπαλών (τι ειρωνεία!) ηρωίδων μας!

Στον απόηχο των εορτών

Στον απόηχο των εορτών
και ενώ ο χριστουγεννιάτικος στολισμός αφαιρείται, σιγά-σιγά,
καλλίγραμμα πέλματα εξακολουθούν να κοσμούν εσωτερικούς χώρους
με το καλοσχηματισμένο περίγραμμά τους,
τις θελκτικές τους καμπύλες,
τις ψηλές καμάρες,
τα εύμορφα δάχτυλα,
τα περιποιημένα νύχια·
πομποί λάμψης, κομψότητας και ερωτισμού,
αναντικατάστατα στολίδια για κάθε εποχή.

Οι πέντε αισθήσεις

Οι γυμνές, εκτεθειμένες πατούσες
διεγείρουν τις αισθήσεις, σε καλούν…

…να αντικρίσεις το μεγαλείο τους, που ορθώνεται μπροστά σου,
αναδεικνύοντας όλες τις λεπτομέρειες, τις γραμμώσεις, τις καμπύλες,
την κομψότητα και τον ερωτισμό των γυμνών πελμάτων
αιώνιο καρπό της λεπτοδουλειάς, έργο της φύσης·

…να αφουγκραστείς το ερωτικό τους κάλεσμα,
τα νάζια, τα παρακάλια και τις προσταγές τους,
τα χάχανα, τα επιφωνήματα επιβράβευσης και απαγόρευσης,
την δίψα τους για ζωή, περιπέτεια και ηδονή.

…να ψηλαφίσεις και να θωπεύσεις
προσηλωμένος, σαν σε ιεροτελεστία βγαλμένη από τα άδυτα του πόθου
τη βελούδινη, εύπλαστη υφή τους,
λαξεμένη από τη φύση με μαεστρία και καλαισθησία·

…να γευτείς τη γλύκα της υποταγής στην εξουσία τους, να γίνεις ένα μαζί τους,
γλωσσεύοντας παθιασμένα κάθε πτυχή της επιφάνειάς τους,
αποπλανημένος χωρίς γυρισμό από το μεθυστικό άρωμά τους.

Το Πέπλο των Αισθήσεων 

Η στολή του γυναικείου πέλματος
εκείνο που οι Γάλλοι αποκαλούν «καλσόν»
στα Ελληνικά δεν αποδίδεται με αντίστοιχο όρο.

Το «Πέπλο των Αισθήσεων», όπως μπορούμε να το περιγράψουμε,
κομψό και ντελικάτο, αριστοκρατικό και σαγηνευτικό,
αγκαλιάζει τα γυμνά πέλματα, αναδεικνύει το περίγραμμά τους,
κολακεύει τη μορφή τους, προσδίδει μυστήριο και εξουσία.

Ποιος δε φαντασιώνεται το αισθαντικό σύρσιμό του
στη βελούδινη επιφάνεια του ποδιού;
Ποιος δεν κολάζεται από τον ακαταμάχητο ερωτισμό που εκπέμπει;
Ποιος δεν ηδονίζεται στην ιδέα του λάγνου αγγίγματός του;

Το Πέπλο των Αισθήσεων είναι ένα ισχυρότατο ατού
για όποια γυναίκα ξέρει να το χρησιμοποιεί
με γούστο και φινέτσα.

Η φαντασία δε μας απογοητεύει ποτέ 

…και πώς το ξέρει η δεσποινίς;
Πώς το ξέρει ότι η φιλενάδα της απολαμβάνει
τα γαργαλιστικά ερεθίσματα στην γυμνή της πατούσα;
Ποια η σχέση, άραγε, των δύο κορασιών;

Η ξυπολισιά, η ανύψωση των πελμάτων, ο παιγνιώδης γαργαλισμός τους,
τα πειράγματα, το φλερτ, τα χάχανα και τα λεγόμενα των δύο δεσποινίδων
υποδηλώνουν έναν ύποπτο βαθμό οικειότητας ανάμεσά τους.

Πλήθος γαργαλιστικών σκέψεων και υποθέσεων περνούν από το μυαλό.
Όμως, πέρα από την παρούσα σκηνή,
οι μεταξύ τους φετιχιστικές δραστηριότητες
καθώς και οι συνθήκες υπό τις οποίες λαμβάνουν χώρα,
θα παραμείνουν για εμάς άγνωστα.
Μπορούμε, όμως να τα φανταστούμε.

Ίσως και καλύτερα,
η φαντασία δε μας απογοητεύει ποτέ…

(στη φωτογραφία: Becky Berardi)

Με μία και μόνο λέξη

Αέναη Μούσα,
φιλήδονη Θεότητα,
πανούργα ξελογιάστρα,
μεθυστική φαντασίωση,

υπό το φως της λυχνίας, στα μαλακά ανάκλιντρα,
με μια αφοπλιστική, επιδέξια κίνηση,
έβαλε υποτιμητικά την πατούσα της στο πρόσωπό μου,
προστάζοντας με αυστηρή φωνή:
«Γλείφε!»

Διαταγή ή άδεια;
Τιμωρία ή επιβράβευση;
Καταδίκη ή απελευθέρωση;

Με μία και μόνο λέξη
το φως μου χάθηκε,
ο χρόνος σταμάτησε,
η μνήμη μου σβήστηκε,
ο νους μου εξουσιάστηκε,
το είναι μου ολόκληρο εξαϋλώθηκε·
έρμαιο των παθών μου
και της αδιαφιλονίκητης γοητείας της.

Γλώσσα επί πέλματος: το μυστικό

Το φετίχ αυτό για τόσο ντόρο έχει γίνει αιτία·
είναι φλέγον και επίκαιρο: η ποδολαγνεία.
Κάποιοι έχουν απορία, ποιά η απόλαυση σ’ αυτό·
συνεπώς, ας φανερώσω το μεγάλο μυστικό.

Το ζητούμενο δεν είναι μια ομορφοπόδα μούσα,
να αφήσει τον παρτνέρ της να της γλείψει την πατούσα,
με αμηχανία κοιτώντας αλλά και με δισταγμό·
το αποτέλεσμα είναι άβολο, ξενέρωτο, σαχλό.

Σαν ερωτικό παιχνίδι, θέλει τη συμμετοχή
και των δύο των παικτών, για να υπάρξει ηδονή.
Η ουσία λοιπόν είναι, νόημα για ν’ αποκτήσει,
τη λατρεία του πέλματός της η κοπέλα να ζητήσει.

Είτε κάνοντας ναζάκια, αισθησιακά πολύ,
με το βλέμμα προκαλώντας, σαν γυναίκα ποθητή,
και χαμογελώντας λάγνα και μιλώντας πονηρά,
να διεγείρει τον παρτνέρ της, να κάνει ό,τι του ζητά·

είτε επιβάλλοντάς το, δίνοντας διαταγή,
απειλητικά κοιτώντας και με αυστηρή φωνή,
κυριαρχώντας στις αισθήσεις, στο κορμί και στο μυαλό·
μια γυναίκα με εξουσία μας ανάβει, είναι απλό!

Το συμπέρασμα ποιό είναι δηλαδή, εν κατακλείδι;
Η γυναίκα είναι το κλειδί, όχι μόνο το στολίδι.
Μετατρέπει την πατούσα, με λαγνεία και ερωτισμό,
σε αντικείμενο του πόθου, τιμημένο, ιερό.