Social media: Η καταστροφή μας.

Κανείς που να ‘χει βαρεθεί το instagram και την όλη ψευτιά που κουβαλάει; Κανείς που να θέλει να επαναστατήσει και να ξεχωρίσει από αυτήν τη μαζοποίηση που τα social media μας καλούν να αγκαλιάσουμε; Κανείς που αντί των “χαριτωμένων” μηνυμάτων του messenger με τον άνθρωπό του να προτιμάει να στέλνουν γράμματα; Ξέρεις… σελίδες χαρτιού που γράφεις με στυλό κι αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου για τον άλλον; Γράμματα που μπορείς να τα διαβάσεις μόνον εσύ και να τα κρατήσεις για πάντα; Γράμματα ποτισμένα με το άρωμα του άλλου;

Υποτίθεται ότι στις μέρες μας όλοι στα social media υποστηρίζουν το body positivity, αγάπα τον εαυτό σου, να είσαι διαφορετικός κλπ. Όλο αυτό ειναι εντελώς επιφανειακό. Όταν ποστάρεις συνεχώς φωτογραφίες που δείχνεις το σώμα σου λέγοντας στους υπόλοιπους ότι το αγαπάς, λυπάμαι αλλά δεν το αγαπάς. Αν το αγαπούσες δε θα έμπαινες στην διαδικασία να το εκθέσεις στο ίντερνετ. Αυτό δηλώνει ανασφάλεια, ότι δηλαδή δεν το αγαπάς πραγματικά και το δημοσιοποιείς με απότερο στόχο να σου πουν όλοι πόσο όμορφος/όμορφη είσαι και πόσο ωραίο σώμα έχεις. Ζητάς να σε αποδεχθούν ενώ δεν σε έχεις αποδεχθεί ούτε εσύ.

Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν δύο χρήσεις: την καλή και την κακή. Ακόμη κι ένα στιλό. Με την καλή του χρήση μπορείς να γράψεις κάτι ή και να ζωγραφίσεις. Με την κακή όμως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ενάντια σε κάποιον και να τον τραυματίσεις ή και να του αφαιρέσεις την ζωή. Το πώς θα χρησιμοποιήσουμε κάτι, είτε είναι υλικό αγαθό είτε όχι, είναι καθαρά δική μας επιλογή. Δική μας όμως είναι και η ευθύνη και κατ’ επέκταση η συνέπεια των πράξεων μας. Έτσι και με τα social media. Θα ήταν πολύ όμορφο αν τα χρησιμοποιούσαμε για να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε για σοβαρά ζητήματα, για να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, για άμεση επικοινωνία όταν είναι απαραίτητο. Όμως όχι. Εμείς οι άνθρωποι, επιλέξαμε διαφορετική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις ανασφάλειες μας και πολλές φορές για να δημιουργήσουμε και στους άλλους τις ίδιες ανασφάλειες δείχνοντας πόσο ωραιά είναι η ζωή μας καθώς διαλέγουμε να μοιραστούμε μόνο όμορφες στιγμές. Τα χρησιμοποιούμε για να διαφημίσουμε και να διαφημιστούμε και παράλληλα χρησιμοποιούμε κάκιστα και τους ίδιους μας τους εαυτούς καθώς στον βομό της δόξας και των χρημάτων θυσιάζουμε την ζωή μας, την αξιοπρέπεια και τις αξίες μας. Λες και ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αποκτήσει υλικά αγαθά.

Δεν πιστεύω πως γνωρίζουμε ποιός ακριβώς είναι ο σκοπός μας καθώς αυτό είναι υποκειμενικό κι ο καθένας έχει διαφορετικούς στόχους κι όνειρα. Θεωρώ όμως τουλάχιστον υποτιμητικό και απίθανα προσβλητικό να λέμε πως ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να μας δοξάζουν και να βγάζουμε χρήματα.

Κατηγορούμε την κοινωνία για τα πάντα, σωστά; Ξεχνάμε όμως ότι εμείς είμαστε η κοινωνία. Ότι τίποτα δεν αλλάζει μόνο του. Το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι σκεφτόμαστε: “Μα καλά εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;” Αυτή η σκέψη περνά καθημερινά από το μυαλό σχεδόν 7 δισεκατομμυρίωνανθρώπων.

Για πες μου, θα αλλάξει;