Ελπίδα

Η ελπίδα είναι ένα κερί σε ενα σκοτεινό τούνελ, δεν είναι η φωτεινή του έξοδος. Μην κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις το κερί γιατί θα χαοθείς και τότε θα σβήσει.

Άπαξ και σβήσει το κερί θα μείνεις μόνος σου στο σκοτάδι ψαχουλεύοντας τους τοίχους μήπως και μπορέσεις να βρεις την έξοδο. Τελικά όμως θα μείνεις εκεί, μόνος σου θα βαλτώσεις και έπειτα θα μαρμαρόσεις. Εκεί ακριβώς που σε άφησε το κερί.

Αν όμως ψάξεις και δεν μπορείς να βρεις τη φωτεινή έξοδο μόνος σου τότε χρειάζεσαι περισσότερα κέρια δηλαδή περισσότερους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος έχει ένα κερί που ή θα σβήσει ή θα σταματήσει ο άνθρωπος να το χρειάζεται γιατί θα έχει βρει το αληθινό φως.

Θα αφήσω τα όνειρά μου να ταξιδέψουνε ψηλά,

να δημιουργήσουν σε άλλους όνειρα

και να μου επιστρέψουν τα διπλά.

Κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Κολλάτε σε λέξεις και αχρηστεύετε την τραγωδία. Ενίοτε, παίρνουν το λόγο αμόρφωτοι και σοδομίζουν κόπους χρόνων. Πολύ συχνά ο κόσμος ψάχνει να έχει κάτι για να ουρλιάζει, έτσι απλά. Ανούσια. Και το χειρότερο όλων, βγαίνουν και φορτώνουν όλες τις άσχημες πράξεις σε “ψυχολογικά προβλήματα” και “ψυχολογικές διαταραχές”. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει κακία στον κόσμο, για όλα ευθύνονται πάντοτε οι νευρώνες του εγκεφάλου. Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο στοχοποιούνται έμμεσα οι άνθρωποι που όντως βιώνουν ψυχολογικά προβλήματα? Είναι δυνατόν όλες οι εγκληματικές, κακές, προσβλητικές, μη ηθικά ορθές πράξεις να οφείλονται σχεδόν ΠΆΝΤΟΤΕ σε ψυχολογικά προβλήματα ? Αν αύριο κακοποιήσω κάποιον θα δικαιολογήσω την πράξη μου ως εξής: “Φταίει που πέρασα κατάθλιψη. Είναι τα κατάλοιπα αυτά και τώρα βγαίνουν”

Δεν υπάρχει γαλάζιο αίμα. Μην ξεχνάτε από που ξεκινάτε.

Νιώθω όμορφα μαζί σου. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Γελάμε. Είμαστε ερωτευμένοι. Με φιλάς και με αποδέχεσαι όπως είμαι. Ανησυχείς. Με φροντίζεις. Με νοιάζεσαι. Σου λείπω. Δεν θες να με πληγώσεις. Με σκέφτεσαι. Με προσέχεις. Όταν σε κοιτώ χαμογελάω. Νιώθω όμορφα μαζί σου. Αχ, που ήσουν; Τότε που κρύωνα; Τότε που έκλαιγα; Που ήθελα μία αγκαλιά και δεν ήταν κανένας εκεί; Τότε που νόμιζα ότι δεν θα γνωρίσω κάποιον σαν εσένα. Που ήσουν; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ήρθες. Και θα μείνεις. Όχι απαραιτήτως για πάντα. Αλλά θα μείνεις. Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις.

-Γράμμα στον μελλοντικό έρωτα. Που δεν έχει έρθει. Που χρειάζομαι την αγκαλιά του αλλά δεν είναι εδώ. Και κλαίω μόνη μου και κρυώνω. Δεν έχει έρθει. Αλλά θα ‘ρθει. Όταν δεν θα το περιμένω. Θα έρθει. Ανυπομωνώ…

Στο μεθύσι μου λες κάθε ατάκα του ανθρώπου ακούγεται ρομαντική, κι είναι η καρδιά του ποιητή κι όχι η ζωή του που λέει γράψε.

solmeister- Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα

Μπορείς.

Μπορείς να γράψεις, να τραγουδήσεις, να κλάψεις, να αγαπήσεις, να ζωγραφίσεις, να γελάσεις, να εκφραστείς, να μαγειρέψεις, να μιλήσεις, να τσακωθείς, να αγκαλιαστείς, να απογοητευτείς, να ερωτευτείς, να δημιουργήσεις, να νιώσεις, να ζήσεις. Κι εσύ είσαι στο instagram.

Όχι δεν είναι η ζωή ούτε μικρή ούτε άδικη. Εμείς είμαστε αχάριστοι.

Η κατεύθυνση που διαλέγει ο καθένας στο λύκειο δεν απογυμνώνει την προσωπικότητα του. Δεν σημαίνει ότι κάποιος διαλέγει μία κατεύθυνση επειδή είναι καλός μόνο στα μαθήματα της κατεύθυνσης αυτής. Σαφώς και ο καθένας τείνει σε κάποια επιστήμη περισσότερο, όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει κανείς να είναι απόλυτος, να θεοποιεί την επιστήμη του και να υποτιμάει τις υπόλοιπες. Είναι αδύνατο και ανούσιο να συγκριθούν 2,3 ή 4 επιστήμες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ανώτερη ή κατώτερη επιστήμη. Η γενική γνώση είναι αναγκαία όμως η εξιδεικευμένη αποτελεί θέμα προτίμησης. Τα παιδιά της θεωριτικής δεν είναι χαζά. Τα παιδιά της θετικής δεν είναι αγράμματα. Το να χαρακτηρίζει κάποιος έναν άνθρωπο ως χαζό/έξυπνο, μορφωμένο/αμόρφωτο με μοναδικό κριτήριο την κατεύθυνση που ακολουθεί είναι εντελώς παράλογο. Η κατεύθυνση είναι επιλογή, όχι μονόδρομος. Καλό θα ήταν να μην υποτιμάει κανείς καμία επιστήμη.

Εξάλλου ας μη ξεχνάμε ότι:

Πρώτον αν ήταν όλοι στραμμένοι μόνο στην θεωριτική πιθανότατα να πεθαίναμε νεώτεροι, να μην είχε κάνει βήματα προόδου η ιατρική και ο άνθρωπος να απειλούταν.

Και δεύτερον ολόκληρη η ανθρωπότητα θα “τρώει” ραδιενέργεια για πόσους ακόμη αιώνες επειδή ένας Χημικός δεν είχε ανθρωπιστική παιδεία.

“Εδώ τσίχλες θέλεις να πουλήσεις σ'ένα περίπτερο και πρέπει να πάρεις άδεια από 5 διαφορετικά υπουργεία, ενώ ο τελευταίος άγνωστος έχει το δικαίωμα να πει και να γράψει ό,τι θέλει για τη ζωή οποιουδήποτε. Χωρίς έγκριση, χωρίς συνέπειες και πάνω απ'όλα, χωρίς ντροπή.”

Γ. Καπουτζίδης, Στο παρά 5

Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

T. S. Eliot, 1888-1965, Βρετανός ποιητής

Social media: Η καταστροφή μας.

Κανείς που να ‘χει βαρεθεί το instagram και την όλη ψευτιά που κουβαλάει; Κανείς που να θέλει να επαναστατήσει και να ξεχωρίσει από αυτήν τη μαζοποίηση που τα social media μας καλούν να αγκαλιάσουμε; Κανείς που αντί των “χαριτωμένων” μηνυμάτων του messenger με τον άνθρωπό του να προτιμάει να στέλνουν γράμματα; Ξέρεις… σελίδες χαρτιού που γράφεις με στυλό κι αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου για τον άλλον; Γράμματα που μπορείς να τα διαβάσεις μόνον εσύ και να τα κρατήσεις για πάντα; Γράμματα ποτισμένα με το άρωμα του άλλου;

Υποτίθεται ότι στις μέρες μας όλοι στα social media υποστηρίζουν το body positivity, αγάπα τον εαυτό σου, να είσαι διαφορετικός κλπ. Όλο αυτό ειναι εντελώς επιφανειακό. Όταν ποστάρεις συνεχώς φωτογραφίες που δείχνεις το σώμα σου λέγοντας στους υπόλοιπους ότι το αγαπάς, λυπάμαι αλλά δεν το αγαπάς. Αν το αγαπούσες δε θα έμπαινες στην διαδικασία να το εκθέσεις στο ίντερνετ. Αυτό δηλώνει ανασφάλεια, ότι δηλαδή δεν το αγαπάς πραγματικά και το δημοσιοποιείς με απότερο στόχο να σου πουν όλοι πόσο όμορφος/όμορφη είσαι και πόσο ωραίο σώμα έχεις. Ζητάς να σε αποδεχθούν ενώ δεν σε έχεις αποδεχθεί ούτε εσύ.

Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν δύο χρήσεις: την καλή και την κακή. Ακόμη κι ένα στιλό. Με την καλή του χρήση μπορείς να γράψεις κάτι ή και να ζωγραφίσεις. Με την κακή όμως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ενάντια σε κάποιον και να τον τραυματίσεις ή και να του αφαιρέσεις την ζωή. Το πώς θα χρησιμοποιήσουμε κάτι, είτε είναι υλικό αγαθό είτε όχι, είναι καθαρά δική μας επιλογή. Δική μας όμως είναι και η ευθύνη και κατ’ επέκταση η συνέπεια των πράξεων μας. Έτσι και με τα social media. Θα ήταν πολύ όμορφο αν τα χρησιμοποιούσαμε για να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε για σοβαρά ζητήματα, για να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, για άμεση επικοινωνία όταν είναι απαραίτητο. Όμως όχι. Εμείς οι άνθρωποι, επιλέξαμε διαφορετική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις ανασφάλειες μας και πολλές φορές για να δημιουργήσουμε και στους άλλους τις ίδιες ανασφάλειες δείχνοντας πόσο ωραιά είναι η ζωή μας καθώς διαλέγουμε να μοιραστούμε μόνο όμορφες στιγμές. Τα χρησιμοποιούμε για να διαφημίσουμε και να διαφημιστούμε και παράλληλα χρησιμοποιούμε κάκιστα και τους ίδιους μας τους εαυτούς καθώς στον βομό της δόξας και των χρημάτων θυσιάζουμε την ζωή μας, την αξιοπρέπεια και τις αξίες μας. Λες και ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αποκτήσει υλικά αγαθά.

Δεν πιστεύω πως γνωρίζουμε ποιός ακριβώς είναι ο σκοπός μας καθώς αυτό είναι υποκειμενικό κι ο καθένας έχει διαφορετικούς στόχους κι όνειρα. Θεωρώ όμως τουλάχιστον υποτιμητικό και απίθανα προσβλητικό να λέμε πως ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να μας δοξάζουν και να βγάζουμε χρήματα.

Κατηγορούμε την κοινωνία για τα πάντα, σωστά; Ξεχνάμε όμως ότι εμείς είμαστε η κοινωνία. Ότι τίποτα δεν αλλάζει μόνο του. Το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι σκεφτόμαστε: “Μα καλά εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;” Αυτή η σκέψη περνά καθημερινά από το μυαλό σχεδόν 7 δισεκατομμυρίωνανθρώπων.

Για πες μου, θα αλλάξει;

Ελπίδα για τον έρωτα..

Τις προάλλες καθώς περπατούσα είδα ένα ζευγάρι γύρω στα 60 να κάθεται σ'ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα. Η γυναίκα πείραζε τα μαλλιά του συζήγου της και γελούσαν. Γελούσαν όχι μόνο τα χείλη τους αλλά και τα μάτια τους. Εκείνος την αγκάλιασε κι εκείνη με την σειρά της πλάγιασε στον ώμο του και μαζί αγνάντευαν την θέα. Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα αυθόρμητα χαμογέλασα. Ένιωσα χαρά και θλίψη μαζί. Χαρά αφού είδα ένα αγαπημένο και ώριμο ζευγάρι δύο ανθρώπων που ξέρουν να αγαπάνε και κρατάνε μία υπόσχεση που στις μέρες μας φαντάζει όνειρο μακρυνό κι άπιαστο. Για πάντα. Τόσο δύσκολο να επιτευχθεί κι όμως(!) τόσο αληθινό και επιτεύξιμο. Ένιωσα όμως και θλίψη διότι σκέφτηκα ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει επιφανειακοί, επιδιώκουν μόνο την ηδονή κι όχι απλά δεν ενδιαφέρονται για τον έρωτα αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν κιόλας.

Από την άλλη όμως αναρωτήθηκα: Αν αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν έστω και ένα παιδί δε θα του έχουν δώσει να καταλάβει ότι η ουσία είναι να βρεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζουν οι ψυχές σας; Έναν άνθρωπο να επιτεύξετε μαζί την υπόσχεση για πάντα κι όχι πολλούς περαστικούς απλά και μόνο για να καλύπτουν επιφανειακά την αίσθηση της μοναξιάς και για να προσφέρουν την ηδονή στα άδεια από συναίσθημα κρεβάτια.

Και τα παιδιά αυτού του παιδιού δε θα υιοθετήσουν αυτές τις απόψεις με την σειρά τους; Επομένως οι άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν δεν χάνονται, ίσως να μειώνονται όμως υπάρχουν. Ίσως υπάρχει ακόμη περιθώριο να σώσουμε τον έρωτα. Προλαβαίνουμε…

“Όχι δεν είναι μαμά”;;

Τραγικό. Είναι τραγικό “τραγούδια” σαν αυτό να είναι στα trends. Να έχουν απήχηση. Είναι τραγικό όλη η πλέμπα να γίνεται εκπρόσωπος της ραπ. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι αληθινοί ράπερς με αυτούς που σήμερα είναι στα trends.

Υπάρχουν ράπερς που έχουν γράψει πράγματα από την ψυχή τους! Έχουμε φτάσει σε εξευτελιστικό σημείο. Πορώνονται οι νέοι με τραγούδια οπού ο δήθεν τραγουδιστής μουρμουρίζει και οι στίχοι είναι ανούσιοι και γελίοι. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον χώρο της ραπ.

Πώς γίνεται να είναι στα trends κομμάτια τα οποία στιχουργικά δεν έχουν καμία απολύτως αξία; Που δεν περνάνε κανένα μήνυμα στους νέους ανθρώπους;

Και γι’ εκείνους που λένε “γιατί τα τραγούδια που λένε μωρό μου σε αγαπώ τι προσφέρουν;”

Η μουσική είναι τέχνη. Ο καλλιτέχνης στο έργο του κάνει μία κατάθεση ψυχής. Μιλάει γι'αυτό που τον απασχολεί, που τον πληγώνει κι εκφράζεται μέσω της τέχνης του. Η τέχνη αφήνει στο κοινό έναν προβληματισμό! Τι προβληματισμός μπορεί να γεννηθεί στα νέα παιδιά όταν ακούνε έναν ήχο ο οποίος είναι ξεκάθαρη δουλειά στον υπολογιστή και οι στίχοι λένε “μαμά, όχι δεν είναι μαμά. Να με βρουν οι μπάτσοι ψάχνουν ξανά θα ‘μαι στον Παναμά”;

Και το χειρότερο είναι ότι πολλοί γονείς ακούγοντας αυτή τη μουσική λένε “Α ωραία αυτή είναι η μουσική που ακούν οι νέοι ας τους υποστηρίξουμε”.

Έχει χαθεί τελείως η κουλτούρα σε αυτή τη χώρα. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν κριτική ικανότητα. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι αξίζει θαυμασμό και τι οίκτο. Και δεν φταίνε τα παιδιά γι'αυτό. Φταίνε οι γονείς που αδυνατούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους σωστά. Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που πάει από το κακό στο χειρότερο. Που αφήνει τα παιδιά να περνάνε χωρίς να κατέχουν τις βασικές γνώσεις και γεμίζει η κοινωνία από αμόρφωτους.

Και κάτι που μπερδεύουν πολλοί. Στο σχολείο δεν πας για να γίνεις επιστήμονας. Στο σχολείο πας για να γίνεις άνθρωπος. Και δυστυχώς αυτό έχει ξεχαστεί εντελώς. Επιστήμονες έχουμε δόξα τω Θεώ. Από ανθρώπους έχουμε έλλειψη..!

Όταν λοιπόν, τα παιδιά ασχολούνται όλη μέρα με το ίντερνετ, δεν διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία και το σχολείο τους δίνει ένα συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης, γίνονται πρόβατα. Ό,τι τους δωθεί το “μασάνε” χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν “Τι είναι αυτό; Για κάτσε να το ψάξω λίγο να δω τι αξίζει”. Έχουν μάθει να δέχονται τα πάντα και να μην κριτικάρουν τίποτα, να μην φιλτράρουν τίποτα.

Πραγματικά αν συνεχίσουμε έτσι… Απλά οι ελπίδες για έναν ανθρώπινο, ηθικό, τίμιο και αξιοπρεπή κόσμο λιγοστεύουν κι αυτό ειναι απειλητικά τρομακτικό..!