28η Οκτωβρίου 1940.

Γιορτάζει η Ελλάδα. Γιορτάζουν οι Έλληνες.

Σήμερα γιορτάζουμε την άρνηση του έθνους για υποταγή. Άνθρωποι θυσιάστηκαν. Έχασαν την ζωή τους. Άνθρωποι απλοί, όπως όλοι μας. Άνθρωποι με όνειρα, με οικογένειες. Άνθρωποι ήρεμοι, αγνοί, αξιόπιστοι και θαρραλέοι. Άνθρωποι έχασαν τα πάντα προκειμένου να μη χαθεί η πατρίδα. Στο χώμα που εμείς πατάμε για να πάμε για καφέ, χύθηκε το αίμα τους, παραδώθηκε η ψυχή τους.

Γιορτάζει η Ελλάδα. Μία χώρα ,που σε αντίθεση με πολλά έθνη, γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του. Γιορτάζουμε την ένταξη μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντίσταση στην υποταγή. Γιορτάζουμε το γεγονός ότι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν ο Ιταλός Πρέσβης Εμανουέλ Γκράτσι με τελεσίγραφο ζήτησε από τον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να αφήσει τον ιταλικό στρατό να καταλάβει στρατεύματα εντός Ελλάδος, ο Ι. Μεταξάς είπε “Ε τότε, κύριοι, έχουμε πόλεμο”.

Την επόμενη χρονιά, 28 Οκτωβρίου 1941, ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε κατοχή, ενώ ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, Έλληνες γιόρτασαν την ημέρα εκείνη στο κεντρικό κτίριο και τον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο καθηγητής Κων/νος Τσάτσος αρνήθηκε να διδάξει με αποτέλεσμα να απολυθεί.

Το στενάχωρο δεν είναι τόσο ότι αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν, όσο το ότι εμείς, εμείς οι νεοέλληνες, τα παιδιά των ηρώων, δεν γνωρίζουμε τι γιορτάζουμε. Δεν γνωρίζουμε ποιός είπε το όχι, σε ποιόν το είπε, γιατί το είπε, τι ακολούθησε.

Επιλέγουμε να μη μαθαίνουμε την ιστορία μας ή να μη της δίνουμε βάση υποστηρίζοντας ανόητες απόψεις όπως: “Αυτά ανήκουν στο παρελθόν εμείς κοιτάμε μπροστά”, “Αφού όλοι πέθαναν τι μας νοιάζει;”.

Κανένα ίχνος σεβασμού, καμία ευγνωμοσύνη. Στην είσοδο του Άουσβιτς υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».

Χρόνια Πολλά Ελλάδα!