Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Μενέλαος Λουντέμης

Το πιο κακό ειναι που, πριν πεθάνει η ίδια για τον εαυτό της, εχω πεθάνει εγώ για κείνην. Σάματι αυτός ο κόσμος να υπάρχει χωρίς εμένα. Ένας τρελός ποιητής, που δεν εγεννήθηκα ούτε το ένα ούτε το άλλο και που μ’ έκανε και τα δυο. Είχε στραμμένη όλη της την ύπαρξη από μένα. Τώρα είναι κάπου άνοιαστη και ομορφαίνει τον εαυτό της γι’ άλλον. Και βαδίζει στο δρόμο σα να χορεύει, σα να καλεί - μα όχι εμένα.

Μενέλαος Λουντέμης

Βγήκα νύχτα δύο μου σκέψεις να σκοτώσω:

Η μια, θυμάμαι αμυδρά και σαν αστείο πια, τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω

κι η άλλη πως ίσως με θυμάσαι και εσύ μια στο τόσο.

Σκιάχτρο

Σκιάχτρο

Βγήκα μια βόλτα στα 16, φύγαν χρόνια περιμένοντας άδικα αυτό το παιδί να επιστρέψει κι ίσως θέλοντας πολύ να βρει το δρόμο, ξέχασε πως η μοναξιά δεν παρέχει για πάνω από 20 λεπτά οξυγόνο. Μετά από εκεί αφαιρεί και διαφέρει κάποιον να τον αφήνεις ήσυχο απ’ το να τον αφήνεις μόνο.

Σκιάχτρο

Και ψάχνουμε να βρούμε τον ρομαντισμό.

Σε μια κοινωνία, που τα λουλούδια θεωρούνται φτωχό δώρο.

Τα ραντεβού οπισθοδρομικά.

Και ένα αληθινό φιλί μέσα στο πλήθος, ντροπιαστικό.

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο.

Χτυπάς κόκκινο.

Γιατί όσο και να κρατάς, ακόμα όλα πέφτουν και σπάνε.

Ναι,θα το περάσεις.

Ναι, όλα κάποια στιγμή θα αλλάξουν.

Θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.

Όμως είναι οι φορές αυτές,

Που θέλεις απλά να ουρλιάξεις.

Είναι και εκείνα τα τραγούδια.

Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,

Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.

Μόνος ή με την αγάπη.

Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.

Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.

Και γεμίζεις ξανά,

Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.

Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.

28η Οκτωβρίου 1940.

Γιορτάζει η Ελλάδα. Γιορτάζουν οι Έλληνες.

Σήμερα γιορτάζουμε την άρνηση του έθνους για υποταγή. Άνθρωποι θυσιάστηκαν. Έχασαν την ζωή τους. Άνθρωποι απλοί, όπως όλοι μας. Άνθρωποι με όνειρα, με οικογένειες. Άνθρωποι ήρεμοι, αγνοί, αξιόπιστοι και θαρραλέοι. Άνθρωποι έχασαν τα πάντα προκειμένου να μη χαθεί η πατρίδα. Στο χώμα που εμείς πατάμε για να πάμε για καφέ, χύθηκε το αίμα τους, παραδώθηκε η ψυχή τους.

Γιορτάζει η Ελλάδα. Μία χώρα ,που σε αντίθεση με πολλά έθνη, γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του. Γιορτάζουμε την ένταξη μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντίσταση στην υποταγή. Γιορτάζουμε το γεγονός ότι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν ο Ιταλός Πρέσβης Εμανουέλ Γκράτσι με τελεσίγραφο ζήτησε από τον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να αφήσει τον ιταλικό στρατό να καταλάβει στρατεύματα εντός Ελλάδος, ο Ι. Μεταξάς είπε “Ε τότε, κύριοι, έχουμε πόλεμο”.

Την επόμενη χρονιά, 28 Οκτωβρίου 1941, ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε κατοχή, ενώ ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, Έλληνες γιόρτασαν την ημέρα εκείνη στο κεντρικό κτίριο και τον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο καθηγητής Κων/νος Τσάτσος αρνήθηκε να διδάξει με αποτέλεσμα να απολυθεί.

Το στενάχωρο δεν είναι τόσο ότι αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν, όσο το ότι εμείς, εμείς οι νεοέλληνες, τα παιδιά των ηρώων, δεν γνωρίζουμε τι γιορτάζουμε. Δεν γνωρίζουμε ποιός είπε το όχι, σε ποιόν το είπε, γιατί το είπε, τι ακολούθησε.

Επιλέγουμε να μη μαθαίνουμε την ιστορία μας ή να μη της δίνουμε βάση υποστηρίζοντας ανόητες απόψεις όπως: “Αυτά ανήκουν στο παρελθόν εμείς κοιτάμε μπροστά”, “Αφού όλοι πέθαναν τι μας νοιάζει;”.

Κανένα ίχνος σεβασμού, καμία ευγνωμοσύνη. Στην είσοδο του Άουσβιτς υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».

Χρόνια Πολλά Ελλάδα!