#ayrılmak
Sen giderken ardından sessizce bakıcam..
Ben yine salağı oynayacam..!
Şimdi ben geceler boyu sabah erken kalkmak zorunda olmama rağmen sırf aklıma gelme diye abuk sabuk videolar izleyip bi anda sana gönderdiğim şarkıları dinleyip uyumuyorsam..
Senin yüzünden.. !
Ben senden kalan yarayı bile sevdim
Semtimizin bi tanesiydi Müjgan.
Saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür, elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti. Ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü. Öyle bir sevdim ki Müjgan’ı, dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim, evleniriz gibi geldi bana.
Evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar,
Fakir soframız kurulur gibi geldi.
Sahil bahçesinde gazoz içerekten gizli gizli mal-ü hülya kurardık.
Sonrada çarşılara giderdik.
Eşya beğenirdik elden düşme.
Aynalı konsolumuz topuzlu karyolamız bile olacaktı. Müjgan’ın her an her bir daim yanında olacaktım ama olmadı gitti. Nereye mi ?
Paraya gitti abicim paraya..
Ne denmeli bilemiyorum ama hiç daha önceden bu kadar uzun süre sessiz kaldığımı ve sustuğumu hatırlamıyorum. Halimi açıklayabileceğim tek bir kelime bile yok. Birazcık olsun anlaşılmak için bunca üzüntüye, yıpranmaya, hırpalanmaya gerek var mıydı sahiden?
