Gülümse, hadi gülümse. Bulutlar gitsin..

Bazı cümlelere, paragraflara ya da kısaca yazıya nereden başlayacağınızı bilemezsiniz ya asla, işte tam da o haldeyim. Yalan olmasın ama yaklaşık 18-19 saattir gözümü 1 sn bile kırpmadım. Sağ tarafımda olan rahatsızlıklardan bahsetmiyorum bile çünkü umurumda değil. Bilekliğimi bile kaldırıp attım bir kenara oysa hep kolum da durması gerekiyor. Kendi sağlığım değil öncelik sadece “o” benim için şuanda. Çünkü ben öyle gerçekten mükemmel birine bir yanlış yaptım ki ya da yapmışım farkında olmadan, istemeden bilmiyorum. İşte bu yüzden saatlerdir kafa patlatıyorum. Ama yazmaktan başka ne yapabilirim bilmiyorum. Buradan da, bir kere daha ondan binlerce kez “özür diliyorum”

Ve neler isterdim biliyor musunuz ?

Çevresinden birini tanıyor olmak isterdim.

Yazmak dışında ona ulaşmanın farklı bir yolu olsun isterdim.

Aynı şehirde olmayı, kapısına gidip o balkondan bakarken en az 100 tane en sevdiği renkte balonu gökyüzüne atarak ve dizlerimin üstüne çökerek beni affetmesini dilemeyi isterdim.

Ve şuanda daha aklıma gelmeyen bir çok şeyi yapmak isterdim.

Lakin hiç bir şeyi bilmiyorum ve yapamıyorum da sadece düşüncelerimi onunla paylaşarak  “onun geri gelmesini bekliyorum.”

                                                                                                         Çarşamba

                                                                                                        18.03.2020

                                                                                                        Saat: 08:35

Ne denmeli bilemiyorum ama hiç daha önceden bu kadar uzun süre sessiz kaldığımı ve sustuğumu hatırlamıyorum. Halimi açıklayabileceğim tek bir kelime bile yok. Birazcık olsun anlaşılmak için bunca üzüntüye, yıpranmaya, hırpalanmaya gerek var mıydı sahiden?

İçim soğudu. Ne oldu tam olarak bilmiyorum ama bu hissi başka türlü anlatamıyorum. Sadece içim soğudu. Yani, içim şey oldu böyle, eksildi gibi oldu. Kendime dair umudum bir tık daha azaldı. Neden derseniz, ben de bilmiyorum. Üzüldüm ama. Belli etmedim ama, çok üzüldüm.