#unutamamak

Unutursam sana değil, kendime ihanet edecekmiş gibi hissediyorum.

Hayatıma girdiğin günü bilmeyecek kadar önemsememiştim seni tanıdığım ilk günü. Umursamaz bir tavırla yaklaştım sana, bir zaman sonra en ağır kalp ağrım olacağını bilmeyerek. Gözlerin.. Ah o gözlerin içinde boğulmam için beni koşar adımlarla kendine çeken kara okyanusun. Sanki içine girsem o kapkara suyu berrak bir geleceğe bularım umuduyla sana koştuğum gözlerin. Çok derin anlamları olan bir adam için fazla mı küçüktüm ? Peki sen beni benden çalacak kadar büyük müydün ? Öyle olmalıydın ki şu geldiğim hale bir kılıf uydurabileyim sevgili. Sevgiyi bilmeyecek kadar küçüğünüm senin, lakin sende sevgiyi öğrenmeyi vücudunun en derinlerine kadar hissedecek kadar aşık. Sahi neydi bizi bu kadar birbirimize tutsak eden ama aramıza hep bir hücre koyan yasak ? Aşkımız mı, tutkumuz mu yoksa imkansızlığa olan vurgunluğumuz mu ? Özlem sevgili, özlem. Asla bitmek tükenmek bilmeyen ateşler var yüreğimde, bedenimde. Her anım seni ister, her hücrem seni arzular oldu yokluğunda veyahut varlığında. Dediğim gibi değişmez bende ki varlığın olsan da olmasan da. Çünkü sen hep benim içimdesin, belki basit bir cümle bu ama yüreğimde basitleştiremeyecek kadar büyük bir arzu var. Sonu belli bir hikaye ama yine olsa yine yine YİNE sevgilim. hoşcakal