#cekmeyencekmece
Ben çok üzülüyorum ve bunun telafisi yok gibi
Senden başka gidecek ne yer, ne de yol biliyorum
nihayetinde kırıldık, çok kırıldık
gecenin çöktüğü ıssız soğukta sarıl bana
alıştık, belki
Yorgandan yastıktan kokusu gitmedi
çaresiz kalınca her şeye alışıyor insan
“bir gün gitsen bile hatıran yeter”
Bir dolu kendinden kaçan hatıra
Bir sokak kavgasında darmaduman olmuşsun, yüzün gözün kan içinde kalmış, sen karıncayı bile incitmezsin ki, bu nefret dolu bakışlar kime Alfred?
Yüksekten korkarsın sen, ne işin var o köprünün üstünde Alfred, neden öyle dalıp gittin o boşluğa, sevmezdin sen susup oturmayı.
Yağmurlu havada pencerenden dışarı bakıyorsun ama öyle boş boş değil anlamlı bakıyorsun, bir gün sende böyle dökebilecek misin içini alfred?
Küçükken düşünce dizlerimiz kanardı, kollarımız yara bere içinde kalırdı ama hiç vazgeçmezdik tekrar ayağa kalkmaktan, söylesene şimdi ne oldu da öyle boynu bükük yatıyorsun orda Alfred?
Bu suskunluğun çok ağır Alfred, on katlı bir binadan yere çakılmış gibi bir halin var, ölmemişsin ama yaşıyor da sayılmazsın.
Sayfalarca yazıp yazıp da sonra silmedik mi Alfred, her sayfayı yırtıp atmadık mı, tutmadık mı içimizde her şeyi, şimdi suçlu neden biz olduk?