#tutunamayanlar
sen aşık olmuşsun çocuk..
Bir neslin kayıp çocuklarıyız biz
Kimimiz bir bar köşesinde
Kimimizse cehennemden bozma bir evin köşesinde
Çığlıklarımıza tıkanmış kulaklarla birlikte
Belkide en karanlık gecenin ortasında
Birer birer yitip gitmişiz
Usulca içimize kapanmışız herkesin açıldığı baharlarda
Soluk soluğa uyanılan kabusları uyanıkken yaşamışız
Hikayelerimiz anlatılmamış satırlarla geçiştirilmişiz
Büyümüşüz çocuk olmadan
Ve o koca kalabalıkların ortasından
Yalnızlığımızla beraber sessizce çekip gitmişiz
Soğumuş ellerimiz belki bir buzdan daha çok
Ferlerimizi çalmışlar gözbebeklerimizden
Sığındığımız son limanda bile gemiye alınmamışız
Karanlıklar hoş gelir olmuş gözümüze
Çünkü saklamış bütün taşıdıklarımızı
Ah o taşıdıklarımız ki her baktığımız gözde vurur bizi
Yalpalaya yalpalaya gelmişiz bugüne bir bebeğin adımlarıyla
Halbuki koşarken bize hiç benzemeyip bir o kadar da benzeyenler
Hayat diye bir şeyin altında binlerce nefes feda etmişiz
Yine de hayata dair en ufak bir şey alamamışız ondan
Bir neslin kayıp çocuklarıyız biz
Çok çabalamışız ama yaşayamamışız…
gecenin çöktüğü ıssız soğukta sarıl bana
yanlış görebilirsin, yanlış bilebilirsin, hatta yanlış düşünebilirsin ama yanlış hissedemezsin.
ekol frankfurt
değersiz de olsa bir şeysiniz siz, o yüzden, hiçbir şey olmamayı bilemezsiniz.
marguerite duras - parkta
yığınla bilgileri ona zeka bahşetmedi.
umberto eco - antik yunan
sevgisi vasattır, vasatı aranır durur. ama nefreti dahiyanedir. nefreti seni beni herkesi öldürebilecek kadar dahiyanedir.
bukowski - en kısa andır mucize
onlar inanır ama ilgilenmez; ben ilgilenirim, ama inanmam.
alberto manguel - borges'in evinde
sana tutunuyordum, kopardın.
ayfer tunç - dünya ağrısı
Bir insanı sevmeye nerden başlanır biliyor musun?
Bir insanı sevmeye yokluğundan başlanır. Sonra o sevgi yavaş yavaş büyür, kalbinden taşar, bütün hayatını kaplar.
“Benimle bir ömür geçer mi ki?”