#δυναμη της σκεψης
Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.
T. S. Eliot, 1888-1965, Βρετανός ποιητής
“Όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία”
Πριν την χαρίσεις απλόχερα όμως κάνε μία ερώτηση στον εαυτό σου:
Αξίζει να πληγωθείς δεύτερη φορά από τον ίδιο άνθρωπο;
“Όχι δεν είναι μαμά”;;
Τραγικό. Είναι τραγικό “τραγούδια” σαν αυτό να είναι στα trends. Να έχουν απήχηση. Είναι τραγικό όλη η πλέμπα να γίνεται εκπρόσωπος της ραπ. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι αληθινοί ράπερς με αυτούς που σήμερα είναι στα trends.
Υπάρχουν ράπερς που έχουν γράψει πράγματα από την ψυχή τους! Έχουμε φτάσει σε εξευτελιστικό σημείο. Πορώνονται οι νέοι με τραγούδια οπού ο δήθεν τραγουδιστής μουρμουρίζει και οι στίχοι είναι ανούσιοι και γελίοι. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον χώρο της ραπ.
Πώς γίνεται να είναι στα trends κομμάτια τα οποία στιχουργικά δεν έχουν καμία απολύτως αξία; Που δεν περνάνε κανένα μήνυμα στους νέους ανθρώπους;
Και γι’ εκείνους που λένε “γιατί τα τραγούδια που λένε μωρό μου σε αγαπώ τι προσφέρουν;”
Η μουσική είναι τέχνη. Ο καλλιτέχνης στο έργο του κάνει μία κατάθεση ψυχής. Μιλάει γι'αυτό που τον απασχολεί, που τον πληγώνει κι εκφράζεται μέσω της τέχνης του. Η τέχνη αφήνει στο κοινό έναν προβληματισμό! Τι προβληματισμός μπορεί να γεννηθεί στα νέα παιδιά όταν ακούνε έναν ήχο ο οποίος είναι ξεκάθαρη δουλειά στον υπολογιστή και οι στίχοι λένε “μαμά, όχι δεν είναι μαμά. Να με βρουν οι μπάτσοι ψάχνουν ξανά θα ‘μαι στον Παναμά”;
Και το χειρότερο είναι ότι πολλοί γονείς ακούγοντας αυτή τη μουσική λένε “Α ωραία αυτή είναι η μουσική που ακούν οι νέοι ας τους υποστηρίξουμε”.
Έχει χαθεί τελείως η κουλτούρα σε αυτή τη χώρα. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν κριτική ικανότητα. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι αξίζει θαυμασμό και τι οίκτο. Και δεν φταίνε τα παιδιά γι'αυτό. Φταίνε οι γονείς που αδυνατούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους σωστά. Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που πάει από το κακό στο χειρότερο. Που αφήνει τα παιδιά να περνάνε χωρίς να κατέχουν τις βασικές γνώσεις και γεμίζει η κοινωνία από αμόρφωτους.
Και κάτι που μπερδεύουν πολλοί. Στο σχολείο δεν πας για να γίνεις επιστήμονας. Στο σχολείο πας για να γίνεις άνθρωπος. Και δυστυχώς αυτό έχει ξεχαστεί εντελώς. Επιστήμονες έχουμε δόξα τω Θεώ. Από ανθρώπους έχουμε έλλειψη..!
Όταν λοιπόν, τα παιδιά ασχολούνται όλη μέρα με το ίντερνετ, δεν διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία και το σχολείο τους δίνει ένα συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης, γίνονται πρόβατα. Ό,τι τους δωθεί το “μασάνε” χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν “Τι είναι αυτό; Για κάτσε να το ψάξω λίγο να δω τι αξίζει”. Έχουν μάθει να δέχονται τα πάντα και να μην κριτικάρουν τίποτα, να μην φιλτράρουν τίποτα.
Πραγματικά αν συνεχίσουμε έτσι… Απλά οι ελπίδες για έναν ανθρώπινο, ηθικό, τίμιο και αξιοπρεπή κόσμο λιγοστεύουν κι αυτό ειναι απειλητικά τρομακτικό..!
