Θεωρία νούμερο 8

Αναθεώρηση της θεωρίας νούμερο 3. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πραγματική ευτυχία πηγάζει μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μερικές φορές προέρχεται και από καλούς φίλους.

Θεωρία νούμερο 6

Από την πρώτη στιγμή που τα πρωτόνια αντίκρισαν τα ηλεκτρόνια, ενώθηκαν με έρωτα κεραυνοβόλο. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί μερικές φορές, να σε τινάξει στον αέρα!

Θεωρία νούμερο 3

Το τάβλι, περιέχει κρυπτογραφημένους κώδικες κοινωνικά επιβεβλημένης συμπεριφοράς. Είναι πασιφανές ότι έχει κατασκευαστεί για να ευνοεί τις δυάδες!

Είναι δύσκολο να ζεις στην αφάνεια.

Να είσαι η σκιά, ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε και κουβαλά ακόμα μαζί του.

Όταν όμως έρθει η στιγμή να είσαι το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί  βρέθηκε κάποιος που επιτέλους σου αξίζει, πρόσεχε.

Μην βάζεις από μόνος σου τον εαυτό σου δεύτερο.

Επειδή έτσι έμαθες, επειδή έτσι ένιωσες.

Δεν είσαι.

Όταν είμαι χαρούμενη,

Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.

Όταν ο κόσμος μου καίγεται,

ή είναι γεμάτος χαρά.

Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Θα χορεύω.

Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.

Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.

Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,

Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.

Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.

Το μόνο μου πρόβλημα,

Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.

Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.

Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.

Όταν τρέμεις στην σκέψη,

Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.

Θα διαλυθείς.

Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,

πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.

Αυτή που σε ολοκληρώνει,

Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.

Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,

Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,

Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.

Σαν σκηνή.

Βγαλμένη από ταινία.

Και ψάχνουμε να βρούμε τον ρομαντισμό.

Σε μια κοινωνία, που τα λουλούδια θεωρούνται φτωχό δώρο.

Τα ραντεβού οπισθοδρομικά.

Και ένα αληθινό φιλί μέσα στο πλήθος, ντροπιαστικό.

Γιατί ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο,

που το μαύρο χρώμα καταδικάζεται,

και το λευκό επευφημείται.

Γιατί ψάχνουμε να βρούμε, την ανωτερότητα ανάμεσα σε δύο χρώματα,

Που όταν πλεχτούν ίσα, φτιάχνουν ένα καινούργιο,πανέμορφο, πλούσιο χρώμα.

Την ανθρωπότητα. 

Μα η αλήθεια είναι πως,

Σίγουρα υπάρχει μια ομορφότερη κοπέλα από εμένα εκεί έξω.

Και κάποιος ομορφότερος από εκείνον στον κόσμο.

Πάντα, θα υπάρχει κάποιος ‘’καλύτερος’’ από εμάς.

Είμαστε όμως το ιδανικό ο ένας για τον άλλον.

Και έτσι γνωρίζουμε πως εμείς, είμαστε το τέλειο.

Όχι για όλον τον κόσμο. 

Αλλά για την δική μας, αληθινή αγάπη.

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Είχα έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.

Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.

Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.

Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.

Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.

Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.

Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.

Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.

Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.

Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.

Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.

Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.

Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.

Είχα έναν άνθρωπο.

——————————————————————

Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.

Ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Ένα σώμα αγκαλιασμένο με το δικό μου.

Και μια ανάσα να μου ψιθυρίζει πως η καρδιά είναι στη θέση της, κοντά στο άλλο της μισό.

Και αυτό για εμένα,είναι το ιδανικότερο βράδυ.

Και να ξυπνώ μέσα στη νύχτα.

Να απλώνω το χέρι μου στη διπλανή θέση του κρεβατιού,

Νομίζοντας πως κοιμάσαι κοντά μου.

Μα δεν είσαι εκεί.

Και ίσως αυτή, να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μου.

Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ δυνατά πράγματα.

Χτυπούν και τα δύο στην καρδιά.

Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν η καρδιά μας πληγωθεί, πρέπει να την φροντίζουμε.

Και όχι να πιέζουμε κι άλλο τις πληγές της, ζωγραφίζοντας το μυαλό με μαύρο.

Απόσπασμα: https://www.wattpad.com/user/-AshyBooks-

Θα τα έχω καταφέρει…

Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο.

Χτυπάς κόκκινο.

Γιατί όσο και να κρατάς, ακόμα όλα πέφτουν και σπάνε.

Ναι,θα το περάσεις.

Ναι, όλα κάποια στιγμή θα αλλάξουν.

Θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.

Όμως είναι οι φορές αυτές,

Που θέλεις απλά να ουρλιάξεις.

Η αγάπη, δεν έχει να κάνει με την τύχη.

Ποτέ δεν είχε.

Δεν υπάρχει το «δεν είχα την τύχη να αγαπήσω ή να αγαπηθώ».

Έχει να κάνει με τη θέληση και την ικανότητα.

Το κατά πόσο θέλεις να παραδεχθείς ότι στο πρόσωπο που έχεις απέναντι σου βρίσκεις την αγάπη,

αλλά και πόσο ικανός είσαι, να του παραδόσεις την ψυχή σου.

Δύσκολο να νιώθεις μόνος.

Δύσκολο, να είσαι μόνος.

Είναι και εκείνα τα τραγούδια.

Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,

Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.

Μόνος ή με την αγάπη.

Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.

Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.

Και γεμίζεις ξανά,

Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.

Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.

Και είναι φορές που χάνω ξανά τον εαυτό μου.

Για μια στιγμή, τα μάτια μου κοιτάζουν το κενό.

Δε μπορώ να κλάψω.

Κι ας νιώθω τον κόμπο να δένει.

Το σκοτάδι μου, έρχεται στην επιφάνεια,

Και εγώ πρέπει να του κλείσω την πόρτα.

Και όσο κι αν μεγαλώσω,

όσο κι αν συνεχίσω να υπάρχω σε μια γκρίζα πραγματικότητα.

Θα ονειρεύομαι για πάντα την αγάπη όπως μου την εμάθε η Disney.

Και οι πόλεις θα ερημώσουν για δεύτερη φορά.

Η ζωή θα μπει στην σίγαση και το μυαλό θα αρχίσει να φωνάζει.

Το σπίτι θα μοιάσει φυλακή, και το έξω τρόμος.

Και κάπου εκεί, σταματά η ελευθερία.

Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.

Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,

Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.

Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.

Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.

Και έτσι, περπατάμε μαζί.

Κάθε που πίνω στο ταβερνάκι, μια κούπα στο χώμα εβιβα και γεια μας!

Social waste

lipopsychw:

δέθηκα·

θέλω να κάθομαι μαζί σου συνεχώς μέσα στη σιωπή,

να ακούω την αναπνοή σου,

να συγχρονίζεται με τη δική μου.

δέθηκα·

τώρα πώς θα λυθώ;

ότι δε λύνεται κόβεται

Όσοι νιώθουν τηνπραγματικήμοναξιά,έχουν το κάθε δίκιο ναθέλουν νααπομακρυνθούναπό το καθετί.

Έτσι όπως σε πλήγωσαν

Μην..

Τους πληγώσεις

•|Alimos, Athens|•

Πιάσε την λεπίδα, πάλι είμαι πίτα.

Ήπιαμε το μαύρο μόνοι μας στην bmw.

Τι νομίζουν οι γονείς μας, ότι πιστεύουμε για την ζωή :

“Είναι εύκολη, δεν έχει κινδύνους, θα μπορούμε εύκολα να βρούμε δουλειά, να κάνουμε οικογένεια, δεν υπάρχουν δυσκολίες.”

Τι πραγματικά πιστεύουμε :

“Η ζωή είναι για τον πεοντα. Η κοινωνία όλο και χειροτερεύει. Η ανθρωπότητα όλο και πιο πολύ καταστρέφεται. Μειώνετε η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο. Έτσι και βγεις έξω μόνος σου, την έχεις βάψει. Ποιος θα έκανε παιδιά σε έναν κόσμο τόσο αδιάφορο και σκληρό;”

Ελπίδα

Η ελπίδα είναι ένα κερί σε ενα σκοτεινό τούνελ, δεν είναι η φωτεινή του έξοδος. Μην κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις το κερί γιατί θα χαοθείς και τότε θα σβήσει.

Άπαξ και σβήσει το κερί θα μείνεις μόνος σου στο σκοτάδι ψαχουλεύοντας τους τοίχους μήπως και μπορέσεις να βρεις την έξοδο. Τελικά όμως θα μείνεις εκεί, μόνος σου θα βαλτώσεις και έπειτα θα μαρμαρόσεις. Εκεί ακριβώς που σε άφησε το κερί.

Αν όμως ψάξεις και δεν μπορείς να βρεις τη φωτεινή έξοδο μόνος σου τότε χρειάζεσαι περισσότερα κέρια δηλαδή περισσότερους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος έχει ένα κερί που ή θα σβήσει ή θα σταματήσει ο άνθρωπος να το χρειάζεται γιατί θα έχει βρει το αληθινό φως.

Απρόσωπα τέρατα, σκυφτά και δίχως ελπίδα,

είμαστε και θα'μαστε αν δε δραπετεύσουμε όλοι απ'την ίδια παγίδα.

Αλλα τα πουλιά ακόμα πετάνε. Λες να υπάρχει ελπίδα;

-@sxetika-asxeth