Θυμάσαι κάποιον Απρίλιο;

Μαζεύτηκαν όλοι πάνω σου,

γελώντας σε σήκωναν ψηλά

να συνηθίσεις τα φτερά σου ανοιχτά.

Μόνο εσύ έκλαιγες,

αφού πάντα έτσι γίνεται.

- Βαλάντης Βόρδος

Θεωρία νούμερο 8

Αναθεώρηση της θεωρίας νούμερο 3. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πραγματική ευτυχία πηγάζει μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μερικές φορές προέρχεται και από καλούς φίλους.

Θεωρία νούμερο 7

Τα αντίθετα έλκονται. Και το ζωντανό παράδειγμα είμαι εγώ. Ήμουν ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο και συγχρόνως ο μεγαλύτερος μαλακομαγνήτης που υπήρξε ποτέ!

Θεωρία νούμερο 6

Από την πρώτη στιγμή που τα πρωτόνια αντίκρισαν τα ηλεκτρόνια, ενώθηκαν με έρωτα κεραυνοβόλο. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί μερικές φορές, να σε τινάξει στον αέρα!

Θεωρία νούμερο 3

Το τάβλι, περιέχει κρυπτογραφημένους κώδικες κοινωνικά επιβεβλημένης συμπεριφοράς. Είναι πασιφανές ότι έχει κατασκευαστεί για να ευνοεί τις δυάδες!

Είναι δύσκολο να ζεις στην αφάνεια.

Να είσαι η σκιά, ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε και κουβαλά ακόμα μαζί του.

Όταν όμως έρθει η στιγμή να είσαι το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί  βρέθηκε κάποιος που επιτέλους σου αξίζει, πρόσεχε.

Μην βάζεις από μόνος σου τον εαυτό σου δεύτερο.

Επειδή έτσι έμαθες, επειδή έτσι ένιωσες.

Δεν είσαι.

Όταν είμαι χαρούμενη,

Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.

Όταν ο κόσμος μου καίγεται,

ή είναι γεμάτος χαρά.

Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Θα χορεύω.

Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.

Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.

Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,

Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.

Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.

Το μόνο μου πρόβλημα,

Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.

Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.

Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.

Όταν τρέμεις στην σκέψη,

Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.

Θα διαλυθείς.

Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,

πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.

Αυτή που σε ολοκληρώνει,

Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.

Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,

Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,

Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.

Σαν σκηνή.

Βγαλμένη από ταινία.

Και ψάχνουμε να βρούμε τον ρομαντισμό.

Σε μια κοινωνία, που τα λουλούδια θεωρούνται φτωχό δώρο.

Τα ραντεβού οπισθοδρομικά.

Και ένα αληθινό φιλί μέσα στο πλήθος, ντροπιαστικό.

Γιατί ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο,

που το μαύρο χρώμα καταδικάζεται,

και το λευκό επευφημείται.

Γιατί ψάχνουμε να βρούμε, την ανωτερότητα ανάμεσα σε δύο χρώματα,

Που όταν πλεχτούν ίσα, φτιάχνουν ένα καινούργιο,πανέμορφο, πλούσιο χρώμα.

Την ανθρωπότητα. 

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Είχα έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.

Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.

Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.

Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.

Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.

Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.

Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.

Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.

Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.

Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.

Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.

Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.

Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.

Είχα έναν άνθρωπο.

——————————————————————

Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.

Και να ξυπνώ μέσα στη νύχτα.

Να απλώνω το χέρι μου στη διπλανή θέση του κρεβατιού,

Νομίζοντας πως κοιμάσαι κοντά μου.

Μα δεν είσαι εκεί.

Και ίσως αυτή, να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μου.

Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ δυνατά πράγματα.

Χτυπούν και τα δύο στην καρδιά.

Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν η καρδιά μας πληγωθεί, πρέπει να την φροντίζουμε.

Και όχι να πιέζουμε κι άλλο τις πληγές της, ζωγραφίζοντας το μυαλό με μαύρο.

Απόσπασμα: https://www.wattpad.com/user/-AshyBooks-

νοσταλγία

Όσο αναπολείς παλιές στιγμές, σκέφτεσαι πάντα είτε αρνητικές είτε θετικές στιγμές από την χρονική εκείνη περίοδο.

Πολλές φορές θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει κ να θέλει να γυρίσει πισω σκεπτόμενος ότι τελικά ήσουν δραματικός, υπερβολικός, και περνούσες καλύτερα από ότι τώρα.

Η νοσταλγία είναι πουτανα. Τίποτα δεν ήταν όσο καλό όσο το θυμάσαι.

και κάπου εδώ αναρωτιέσαι γιατί έφυγα;

Υπήρχε λόγος. Και σίγουρα σημαντικότερος από τις “θετικές” στιγμές. Είναι δυστυχώς στη λειτουργία του ανθρώπινου νου να αποσπά την προσοχή από τα άσχημα γεγονότα και να σε ωθεί προς τα καλά με την ελπίδα πως θα επιχειρήσεις να γυρίσεις.

Αλλά η νοσταλγία σου προκαλεί μια ακόμα ψευδαίσθηση

Υ.Γ: Αν το διαβάζεις αυτό και σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, δες το ως ένα μήνυμα από το σύμπαν να μη γυρίσεις πίσω σε ότι σε πλήγωσε. Αξίζεις καλύτερα <3

ολα ειναι ψευδαισθήσεις

ψευδαίσθηση

ψεύτικη αίσθηση

άρα όχι αληθινή

και εδώ ρωτάω

γύρω μας τι είναι αληθινο;

έχουμε όλοι ακούσει για ψεύτικους ανθρώπους, φίλους που στα δύσκολα εγκαταλείπουν, αγαπες που στην πρώτη δυσκολία ξεθωριάζουν, άτομα που δώσανε υποσχέσεις που δεν κράτησαν.

εχουμε ζήσει όλοι καταστάσεις που αμφιβάλλαμε για κάτι.

και τώρα τι εννοει με αυτο; το είπε ειρωνικά; όντως το πιστεύει ή με δουλευει; θα το κρατήσει μυστικό ή θα το πει παντου; μπορώ να τον εμπιστευτώ; και αν δεν συμβαίνει κάτι και όλα είναι στο μυαλό μου;

και εδώ ρωταω

γύρω μας τι είναι αληθινό;

όλα είναι στο μυαλό μας σωστα; Ο κάθε χαρακτήρας ερμηνεύει μια κατάσταση διαφορετικά. αισιόδοξα ή αρνητικά. όπως το πάρει κάνεις που λέει και ο κόσμος. αρα αν ο καθένας πιστεύει ότι επιθυμεί, όλα είναι στο μυαλό του; για εσένα μπορεί η αντίληψη του άλλου να είναι παράλογη, για αυτόν το αντίθετο. άρα ζούμε μια ψευδαισθηση;

χαμένη στους δρόμους που κάποτε περπατούσαμε παρεα