#γκρεκζ

LIVE

Μα τα αγκάθια της δεν πλήγωναν τον κόσμο γύρω της…

Τα έμπηγε μέσα της για να μην πληγώνει τον κόσμο γύρω της…

mplefeggari:

Τα χείλη στέγνωσαν

Τα μάτια δάκρυσαν

Εκείνος ήταν ο Χειμώνας

Εκείνη ένα λουλούδι της Άνοιξης

Ήξερε πως κοντά του ήταν καταδικασμένη

Μα δε δίστασε

Τον αγάπησε

Κι ας τη σκότωσε στο τέλος

Το σκοτάδι κοιτάζω,

«Φοβάμαι»φωνάζω.

«Τα μάτια μην κλείσεις»

Τρέχω, δειλιάζω.

Κι αν δειλιάζω πως θα μάθω;

Τι είμαι, που πάω;

Μήπως εμένα κυνηγάω;

Πίσω κοιτάω,

Πέφτω, χτυπάω.

«Τα μάτια μην κλείσεις!»

Από πάνω μου μια σκιά,

Την κοιτάω καλά.

«Φύγε, φύγε μακριά!»

Μου δείχνει κάτι στο βάθος,

Δεν καταλαβαίνω, μήπως κάνω κάτι λάθος;

Σαν να θέλει να μείνω,

Τα μάτια να κλείσω

Στο σκότος της να κυλίσω.

«Τα μάτια μην κλείσεις, κοίτα! Στο σκοτάδι αιώνια θα ζήσεις»

Μου διαφεύγει κάτι;

Με δισταγμό την ακολουθώ,

Έγινα ένα με το σκότος κι εγώ.

Αλλαγές.

Είναι επίφοβες θα έλεγα.

Στο ενδιάμεσο ξεχνάς ποιος είσαι, που ήσουν και που πας.

Ξεχνάς την άνεση της σταθερότητας, την γαλήνια παύση.

Όταν έχεις σταθμεύσει κάπου, αυτό το κάπου καθορίζει κι εσένα.

Τι κι αν έχεις πέσει μέσα στο χώμα, τι κι αν στον ουρανό πετάς.

Ξέρεις.

Κι αυτή η σιγουριά για το που βρίσκεσαι σε ανακουφίζει.

Επαναπαύεσαι στην οικειότητα που σου χαρίζει η αδράνεια.

Χαρά ή λύπη, επούλωση ή πονος, δεν έχει σημασία.

Σε βλέπεις.

Είσαι εκεί σταθερά.

Εισαι η χαρά ή εισαι ή λύπη, είσαι το χώμα ή εισαι ο ουρανός.

Αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο να σέρνεται ή να πετάει δίχως να σκεφτεσαι.

Θες να συρθείς, θες να πετάξεις.

Θες να ξέρεις την κατάστασή σου.

Η άγνοια είναι αυτή που σε τρομάζει.

Ο φόβος πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα σταματήσεις να βλέπεις σκοτάδι και τα μάτια σου θα τυφλωθούνε από το φως.

Ο φόβος της υπέρμετρης πτώσης από τα σύννεφα στο έδαφος.

Σε φοβίζει η αλλαγή, σε φοβίζει το καινούργιο, είτε είναι καλύτερο είτε είναι χειρότερο.

@aautokatastrefomai

Αν το εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθούσε να “βγάλει” ανθρώπους κι όχι ευνουχισμένους νέους όλα θα ήταν διαφορετικά.

Αυτοί οι άνθρωποι στο tumblr που λατρεύουν τα βιβλία, την μουσική, την ποίηση, τον καλό κινηματογράφο, το εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο, τον τρυφερό έρωτα, τα αστέρια, τις αγκαλιές, την ειλικρίνια, την αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι πού κρύβονται στον έξω κόσμο; Αυτοί οι άνθρωποι γιατί δεν συναντάνε ο ένας τον άλλο;

Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

T. S. Eliot, 1888-1965, Βρετανός ποιητής

loading