#dzieci

Nienawidzę ich

Nienawidzę ich wszystkich

Nienawidzę ich za to co mówią, robią, za to jacy są i jaka ja sie staje będąc przy nich

Przez nich nienawidze też siebie…

Chciałabym wierzyć w to, że to ten przy którym obudzę się za trzydzieści lat i dalej będę mogła patrzeć na niego z uśmiechem na twarzy. Marzę o tym, żebyśmy przeżyli razem te wszystkie lata młodości i kiedyś usiedli przy kominku, razem z naszymi dziećmi, a może nawet wnukami i wspólnie powspominali minione lata. Pokazał mi co to znaczy kochać i to właśnie dzięki niemu moje wnętrze na nowo emanowało radosnymi, ciepłymi kolorami. Nawet jeśli będzie dane nam przeżyć wspólnie tylko rok lub kilka miesięcy to zawsze będzie tym, który uzdrowił moją duszę. Który pokazał, że życie nie jest takie złe. Cieszę się, że go mam i niezależnie od tego ile będzie dane nam razem przeżyć, zawsze będzie zajmował szczególne miejsce w moim życiu. Sercu.

Wiesz, ja dla niego byłam gotowa poświęcić wszystko. Zmienić to, co dotychczas było dla mnie normą i przyzwyczajeniem. Nigdy nie widziałam siebie w przyszłości, odgrywającej roli żony czy matki, chociaż dzieci prawdziwie uwielbiałam i mogłam spędzać z nimi każdy swój wolny czas. Po prostu się nie nadawałam do tego, żeby móc oddać komuś całe swoje życie. Do czasu aż poznałam jego. Już pierwsze spotkanie wywróciło cały mój świat do góry nogami. W kilka miesięcy byłam w stanie wyjść za niego za mąż, urodzić mu dwójkę uroczych maluchów i zamieszkać w drewnianym domku w górach, w którym mogłabym spędzić z nim starość, której tak bardzo kiedyś się bałam. Obraz nas siedzących na ganku w bujanych fotelach, trzymających się za ręce odganiał wszelkie poczucie strachu. Kochałam go. Czasem jedynym strachem, który przykrywa wszystko inne jest brak odpowiedniej osoby, z którą życie staje się łatwiejsze.