Dünya, yaşıyormuş gibi davranmaya karar veren insanlarla dolu. Peki gerçekten yaşıyor muyuz? “Yaşayabileceğim tüm hayatlardan vazgeçtim, seninle birlikte olabilmek için.”

Hislerinizle ilgili özür dilemeyin. O hisler somut olsa kaldırıp atacak güce sahip olurdunuz zaten. Kontrol edemediğiniz şeylerden utanmayın.
Ağladığınız için özür dilemeyin. Çatlak cam gibi düşünün. Sağlam duruyor ama kırığı var. Yağmur yağınca içeri birkaç damla düşebilir. Sevdiğiniz için özür dilemeyin. Ona baktığınızda vücudunuzdaki kanın tüm kırmızılığıyla yüzünüze oturmasından daha masum ne olabilir?
Endişeleriniz için özür dilemeyin. Birini dünyanın kötülüklerine karşı bir anne gibi pamuklara sarmak istemek benim bir kalbim var demektir.
İlgi istediğiniz için özür dilemeyin. Çiçekler bile güzel söz duyduklarında daha gür yeşerirler. Yatın dizime,ben okşarım saçlarınızı.
Son olarak güzel hissetmediğiniz zamanlar için özür dilemeyin. En dağınık halinizle bile çok güzelsiniz. Ayna olsam yansımanıza gülümserdim.

Güçlü olsamda bende insanım. Benim de kaldırabileceklerimin bir sınırı var ve benimde herkes gibi hassasiyete ihtiyacım var. Yalnız başa çıkabilecek güçte olmam, o yalnızlığı yaşamam gerektiği anlamına gelmiyor, tıpkı; Yaramı her önüme gelene açmadığımın kanamadığım anlamına gelmediği gibi.

Boş boş duruyorum diye canım sıkılıyor, ağlıyorum.Sonra neye ağladığımı düşünüp sebep bulamayınca gülmeye başlıyorum. Ağlanılası çoğu kötü olaylara da ağlayamıyorum. Genel olarak baktığımda da çok mutluyum bu salaklıklarımdan ama kendimi anlayamıyorum bu yüzden kimsenin beni anlayabileceğini de düşünmüyorum.

Ağlarken yürüyorumdur ;

“Kimseye söylemem üzüntümü. Gündüz gülerim, geceleri yalnız ağlarım.”

-Oğuz Atay

İçim soğudu. Ne oldu tam olarak bilmiyorum ama bu hissi başka türlü anlatamıyorum. Sadece içim soğudu. Yani, içim şey oldu böyle, eksildi gibi oldu. Kendime dair umudum bir tık daha azaldı. Neden derseniz, ben de bilmiyorum. Üzüldüm ama. Belli etmedim ama, çok üzüldüm.