#hayata tutunmak
Bir neslin kayıp çocuklarıyız biz
Kimimiz bir bar köşesinde
Kimimizse cehennemden bozma bir evin köşesinde
Çığlıklarımıza tıkanmış kulaklarla birlikte
Belkide en karanlık gecenin ortasında
Birer birer yitip gitmişiz
Usulca içimize kapanmışız herkesin açıldığı baharlarda
Soluk soluğa uyanılan kabusları uyanıkken yaşamışız
Hikayelerimiz anlatılmamış satırlarla geçiştirilmişiz
Büyümüşüz çocuk olmadan
Ve o koca kalabalıkların ortasından
Yalnızlığımızla beraber sessizce çekip gitmişiz
Soğumuş ellerimiz belki bir buzdan daha çok
Ferlerimizi çalmışlar gözbebeklerimizden
Sığındığımız son limanda bile gemiye alınmamışız
Karanlıklar hoş gelir olmuş gözümüze
Çünkü saklamış bütün taşıdıklarımızı
Ah o taşıdıklarımız ki her baktığımız gözde vurur bizi
Yalpalaya yalpalaya gelmişiz bugüne bir bebeğin adımlarıyla
Halbuki koşarken bize hiç benzemeyip bir o kadar da benzeyenler
Hayat diye bir şeyin altında binlerce nefes feda etmişiz
Yine de hayata dair en ufak bir şey alamamışız ondan
Bir neslin kayıp çocuklarıyız biz
Çok çabalamışız ama yaşayamamışız…