Geçmişim hiç azalmayan,hep artan bir yük gibi omuzlarımda.

Bu nasıl bir yangın be çocuk bir tek ben tutuştum,bir tek benim canım yandı.

Saçımın uçlarına, kalbimin en derinliklerine kadar kırgınım çocuk.

Ve sen bunu bilmelisin çocuk,Geçmişim hiç azalmayan hep artan bir yük gibi omuzlarımda taşıyamıyorum.Ben bu yükü kaldıramıyorum,geçmişin tozunu silemiyorum,bu ağırlığı taşıyamıyorum.Yoruldum yeterince.Ruhumda bedenimde taşıyabileceğim acılardan kat be kat acılar taşıdı.Yazıyorum sadece yazıyorum,yazarak acımı bastıramıyorum,sadece bir süreliğinede olsa susturuyorum.Yaralarım sen gittiğin günden beri kabuk bağlamadı,seni hatırladığım anda sızlıyor,kanıyor.Benim canım acıdıkça senin canını acıtasım geliyor,benim yaralarım kanadıkça,senin acılarını kanatmak istiyorum. Ama yapamıyorum neden mi? Çünkü,belki de hala… Neyse ya boşver…Bunu da içime atayım,söyleyemediğim herşey birikti ya içim de zaten.

Ağlasak neye yarar, unutulur mu geçmiş, silinir mi acılar?

Yanıyor içim bu nasıl acı?

Günaydın demek için var iyi geceler.Yarın demek için var bugünler.Yaşamak için var ölümler.Ve sen yıpranmayı bırak artık.Çünkü mutlu olmak için var acı çekmeler..