#pride2019

‪Well I was late for #Pride everywhere but this is finally done. For all my friends.

I wanted to make something for some of my friends celebrating Pride  yesterday. I was late. Still late so this is just a work in progress. Sorry! Anyway, love you all.

Ο Γιώργος κι ο Άλκης. 

Ο Γιώργος κι ο Άλκης γνωρίζονται εδώ και έξι χρόνια. Χθες βράδυ, 
χθες βράδυ, ο Γιώργος κατάφερε να βρει το κουράγιο να το πει. 

“Άλκη, σ’αγαπάω” του είπε. 
Τόσο απλό. 

Με τόσες λίγες λέξεις γέμισε χρώματα η καρδιά και των δυό. Ο Άλκης βάφτηκε κόκκινος, ένα κόκκινο φωτεινό, σχεδόν πορτοκαλί . Ο Γιώργος, μπλε. Γαλάζιος Γιώργος, παντοδύναμος Γιώργος. Χθες βράδυ ήρθαν τα χρώματα. Ο Γιώργος κι ο Άλκης. 

Σήμερα το πρωί, 
ο Γιώργος κι ο Άλκης περπατάνε στον δρόμο μαζί. 

Έχοντας πει εκείνο το “σ’αγαπάω” , εκείνο το πολύ απλό, κι όμως, το τόσο πολύτιμό τους “σ’αγαπάω”. Σήμερα το πρωί, ο Γιώργος κι ο Άλκης περπατάνε στον δρόμο. Μαζί. Κι είναι όλα, λίγο πιο όμορφα, τώρα με το “μαζί”. 

Στον ίδιο δρόμο περπατώ κι εγώ, με ομορφαίνει το “μαζί” τους. 

Στον ίδιο δρόμο , περπατά κι ο Γιάννης. 
Έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. 

Ο Γιάννης, ενοχλείται από το “μαζί”. Ενοχλείται από το κόκκινο, το πορτοκαλί, το μπλε. Δε του αρέσουν τα χρώματα του Γιάννη. 

Ο Γιώργος κι ο Άλκης, περπατάνε στον δρόμο μαζί, κρατώντας τα χέρια. 

Του Γιάννη, δε του αρέσει αυτό. Ο Γιάννης είναι δυνατός, και σήμερα βρίσκεται σε εξαιρετική “φόρμα”, φορώντας το πιο σκοτεινό του γκρίζο.
Ο Γιάννης, μεγαλώνει και η σκιά του είναι αρκετή για να καλύψει και τον Γιώργο, και τον Άλκη. Και το μπλε, και το πορτοκαλί. Ο Γιάννης μεγαλώνει, το γκρίζο του, καλύπτει τους δυο, καλύπτει το μαζί, καλύπτει την Αθήνα μου. 

Ο Γιάννης, αρπάζει το μπλε, του σκάει δυο χαστούκια. Μπορεί να το κάνει. 
Κλωτσάει με την μπότα του το πορτοκαλί, το σπάει στα δυό. Πιάνει το “μαζί” από τα μαλλιά, το χτυπάει στον τοίχο. 

Το μαζί, από την σύγκρουση, αλλάζει σύσταση. 
Σκορπίζονται τα γράμματα, μ α ζ ί. 
Ένα Νι μπαίνει μπροστά και μετά Άλφα, το Ζήτα και το Γιώτα έμεινα εκεί. 

Ο Γιάννης, η σκιά του, το γκρίζο … τα κάλυψαν όλα. Κι εμένα μαζί. Όλοι γκρίζοι. 
Ο Γιώργος κι ο Άλκης, ματωμένοι, γίνανε μια μάζα από σκούρο μπορντό. Κι εγώ, διάφανη, κοιτάζω. Ο Γιάννης, φεύγει. 

Μεγάλος, δυνατός, λίγο ιδρωμένος. 
Ακούγεται το γέλιο του στο στενό. Ακούγεται ο βήχας του. Ο Γιάννης πνίγηκε απ’το ίδιο του το γέλιο. Βάζει το χέρι του μπροστά στο στόμα του, γιατί έχει τρόπους. Βήχας… κοιτάζει το χέρι του, σκούρο μπορντό. 

Αίμα είναι αυτο Γιάννη. 
Βγαίνει απ’το στόμα σου αυτό, Γιάννη. 

Πρόσεχε Γιάννη. Το αίμα δε σταματά. Λερώθηκες Γιάννη. 

Ο Γιάννης πέφτει κάτω. Ο Γιάννης, πνίγηκε απ’το αίμα. 
Κανένας δεν ξανάδε τον Γιάννη, το ίδιο του γκρίζο τον κατάπιε, και εγώ δε θέλω να μιλήσουμε άλλο για ‘κείνον. 

Ο Γιώργος κι ο Άλκης, ενώσανε τα χέρια ξανά. Στηρίχτηκαν στα δυο τους πόδια, και όρθιοι, συνεχίζουν να περπατάνε στον δρόμο. Μαζί. 


Ο ουρανός, τους βλέπει και από μπλε, σιγά-σιγά μετατρέπεται σε ένα κόκκινο, πορτοκαλί. Κι η Αθήνα μου ακολουθεί. Ο Γιώργος κι ο Άλκης κι εγώ κι η Αθήνα μου, και το μπλε και το πορτοκαλί και το ματωμένο κόκκινο που δε πονάει πια. 

Το “μαζί” μας χαμογελάει και μας επιτρέπει να συνεχίσουμε τα βήματά μας. 
Ο καθένας στον προορισμό τυ. Λίγο αλλαγμένοι, αλλά σίγουροι. 

Όσο για το γκρίζο, 
ο Γιάννης το πήρε μαζί του φεύγοντας…