Και; Όλα αυτά τα λόγια… Λόγια και υποσχέσεις που σε κάνουν να χαίρεσαι και να τα πιστεύεις κιόλας γιατί έχεις την απόλυτη εμπιστοσύνη πως ναι σου λέει την αλήθεια έτσι είναι.. Και περιμένεις.. περιμένεις να δεις κάποια κίνηση, κάποια πράξη. Και αρχίζεις να μπερδεύεσαι. Τι έχει γίνει λάθος; Γιατί δεν βλέπω τίποτα; Γιατί δεν νιώθω και γιατί δεν αισθάνομαι τα όσα έχω ακούσει; Δημιουργείται ένας κόμπος στο στομάχι και λες δεν μπορεί.. δεν είναι δυνατόν. Οπότε περιμένεις να δεις. Ωστόσο ακούς.. ξανά και ξανά λόγια και μόνο λόγια αλλά κάνεις υπομονή μέχρι να δεις επιτέλους και την πράξη. ξανά τίποτα. Τότε αναρωτιεσαι .. μήπως κάνεις εσύ το λάθος. Και ρίχνεις το φταίξιμο πάνω σου.. .. μειώνοντας έτσι απλά τον εαυτό σου και συνεχίζεις να ελπίζεις για μια πράξη. Του έχεις δώσει όλη σου την ψυχή .. έχεις δώσει και δίνεις τα πάντα γιατί τον έχεις πιο πάνω και από εσένα.. παρόλα αυτά στο κεφάλι σου επικρατεί ένα χάος. Τι ισχύει τι δεν ισχύει ΓΙΑΤΙ δεν το βλέπεις. Νιώθεις εξαντλημένη, κουρασμένη ,νιώθεις πλέον ΜΟΝΗ. Απλά συνειδητοποιείς πως το μόνο που καταφέρνεις είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.. να ελπίζεις για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει και ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τιποτα. Το ξέρεις οτι έχει τελειώσει και επιμένεις σε κάτι που δεν σου αξίζει. Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; …Φύγε και μην απελπίζεσαι καρδιά μου. Έδωσες τα πάντα και δεν τα εκτίμησε.. και όταν κάποιος δεν εκτιμάει αυτά που του δίνεις ποτέ δεν σε κατάλαβε..δεν αξίζει ούτε τις σκέψεις σου ούτε τα δάκρυα σου, μόνο την αδιαφορία σου.

..ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..

Και μου φώναζε να προσέχεις, οσο έπεφτα από τον γκρεμό που με πέταξε.

Γύρισα και του είπα “στο Tumblr είναι όλες οι σκέψεις μου γραμμένες”… Ακόμη ψάχνει εντωμεταξύ.

Και το τραγικο ειναι να γνωριζεις τοοοοσο κοσμο αλλα στη πραγματικοτητα να εισαι μονος σου

Βασικά,δυνατός είσαι όταν δεν έχεις την ανάγκη να πεις σε κάποιον τα προβλήματα σου γιατί προτιμάς να τα αντιμετωπίσεις μόνοςσου.

Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο μοναδικό όσο νομίζαμε.

Ίσως να πίστεψα ότι ήσουν αυτό που ήθελα, να πίστεψα ότι σε είχα ανάγκη απλά και μόνο γιατί είχα την ανάγκη να μην νιώθω άλλο, όπως νιώθω τώρα. Κενή.

Ίσως βέβαια εσύ να ήξερες από την αρχή τι συνέβαινε και να βρισκόμουν μόνο εγώ στα σύννεφα.

Ίσως, ίσως, ίσως…θα μάθουμε ποτέ άραγε;

*Απαγγελία included*

~ Παύλος Γκούλελης

(Instagram@paulgoul)

*Απαγγελία included*

·

Υ.Γ. Η τελευταία λέξη του κειμένου μου, όπως και ο τρόπος που γράφτηκε και απαγγέλθηκε είναι αναφορά στο ποίημα «Έτσι Είναι Όπως Τα Λες» της Κατερίνας Γώγου. Ακολουθεί απόσπασμα:

“[…] σούπα μονάχα «μη χάνεσαι»

και συ μου είπες «ναι μωρέ»

κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.

Έδωσα μια και γω

έτσι όπως έχω δει να κάνετε οι άντρες

και τρύπησα με το δάχτυλο

πέρα για πέρα το πακέτο.

Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».”

~ Παύλος Γκούλελης

(Instagram@paulgoul)

Θέλουν να τούς μιλάς τα σπίτια. 

Να τούς μαθαίνεις αριθμητική.

Ποιοι έφυγαν, ποιοι μείναν.

Να τούς αφήνεις τα μάτια

Να ‘χουν

Να δακρύζουν

Κ. Γ. Καρυωτάκης