#ελληνικοι στιχοι
“Στην κάτω μεριά κυνηγάμε ελπίδες
από μικρά παιδιά με ξύλινα σπαθιά και τσίγκινες ασπίδες.”
ΔΠΘ
Βγήκα νύχτα δύο μου σκέψεις να σκοτώσω:
Η μια, θυμάμαι αμυδρά και σαν αστείο πια, τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω
κι η άλλη πως ίσως με θυμάσαι και εσύ μια στο τόσο.
Σκιάχτρο
Σκιάχτρο
Βγήκα μια βόλτα στα 16, φύγαν χρόνια περιμένοντας άδικα αυτό το παιδί να επιστρέψει κι ίσως θέλοντας πολύ να βρει το δρόμο, ξέχασε πως η μοναξιά δεν παρέχει για πάνω από 20 λεπτά οξυγόνο. Μετά από εκεί αφαιρεί και διαφέρει κάποιον να τον αφήνεις ήσυχο απ’ το να τον αφήνεις μόνο.
Σκιάχτρο
Πέρασαν χρόνια από τότε που ‘χα δει,
πάνω απ’ τη θάλασσα αυτή όλα τα αστέρια
και όσο λαμπύριζαν και πέφταν σαν βροχή
και κάποιοι ακόνιζαν μαχαίρια στην ακτή,
φωτοβολίδες άστραφταν μες στην ματιά σου
κι εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να μείνω
ή να πετάξω, μια για πάντα, μακριά σου.
Παύλος Παυλίδης
Παύλος Παυλίδης
Ταφ Λάθος
Σου ΄πα θα βρω την άκρη μου
σκοτάδι στα μάτια η καταχνιά πνίγει την αγάπη μου
αγάπη που συσσωρεύτηκε μέσα μου πιο βαθιά από τα λάθη μου
πιο βαθιά απ’ το μαχαίρι αυτό που κάρφωσαν στην πλάτη μου.
-Μαύρος Αμνός
Κι ας μεγάλωσα γρήγορα, αλλάζω αργά και να φύγει όποιος βιάζεται.
Και τα λέω και τα παίρνω βαριά και γι’ αυτό να προσέχει τι λέει όποιος νοιάζεται.
- Zoro
Ίθυ
Dreiko
Είναι δύσκολο να ζεις στην αφάνεια.
Να είσαι η σκιά, ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε και κουβαλά ακόμα μαζί του.
Όταν όμως έρθει η στιγμή να είσαι το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί βρέθηκε κάποιος που επιτέλους σου αξίζει, πρόσεχε.
Μην βάζεις από μόνος σου τον εαυτό σου δεύτερο.
Επειδή έτσι έμαθες, επειδή έτσι ένιωσες.
Δεν είσαι.
Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.
Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.
Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,
Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.
Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.
Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.
Το μόνο μου πρόβλημα,
Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.
Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.
Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.
Όταν τρέμεις στην σκέψη,
Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.
Θα διαλυθείς.
Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,
πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.
Αυτή που σε ολοκληρώνει,
Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.
Και ψάχνουμε να βρούμε τον ρομαντισμό.
Σε μια κοινωνία, που τα λουλούδια θεωρούνται φτωχό δώρο.
Τα ραντεβού οπισθοδρομικά.
Και ένα αληθινό φιλί μέσα στο πλήθος, ντροπιαστικό.
Γιατί ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο,
που το μαύρο χρώμα καταδικάζεται,
και το λευκό επευφημείται.
Γιατί ψάχνουμε να βρούμε, την ανωτερότητα ανάμεσα σε δύο χρώματα,
Που όταν πλεχτούν ίσα, φτιάχνουν ένα καινούργιο,πανέμορφο, πλούσιο χρώμα.
Την ανθρωπότητα.
Είχα έναν άνθρωπο.
Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.
Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.
Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.
Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.
Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.
Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.
Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.
Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.
Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.
Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.
Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.
Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.
Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.
Είχα έναν άνθρωπο.
——————————————————————
Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.
Ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Ένα σώμα αγκαλιασμένο με το δικό μου.
Και μια ανάσα να μου ψιθυρίζει πως η καρδιά είναι στη θέση της, κοντά στο άλλο της μισό.
Και αυτό για εμένα,είναι το ιδανικότερο βράδυ.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ δυνατά πράγματα.
Χτυπούν και τα δύο στην καρδιά.
Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν η καρδιά μας πληγωθεί, πρέπει να την φροντίζουμε.
Και όχι να πιέζουμε κι άλλο τις πληγές της, ζωγραφίζοντας το μυαλό με μαύρο.
Απόσπασμα: https://www.wattpad.com/user/-AshyBooks-
Η αγάπη, δεν έχει να κάνει με την τύχη.
Ποτέ δεν είχε.
Δεν υπάρχει το «δεν είχα την τύχη να αγαπήσω ή να αγαπηθώ».
Έχει να κάνει με τη θέληση και την ικανότητα.
Το κατά πόσο θέλεις να παραδεχθείς ότι στο πρόσωπο που έχεις απέναντι σου βρίσκεις την αγάπη,
αλλά και πόσο ικανός είσαι, να του παραδόσεις την ψυχή σου.
Δύσκολο να νιώθεις μόνος.
Δύσκολο, να είσαι μόνος.
Είναι και εκείνα τα τραγούδια.
Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,
Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.
Μόνος ή με την αγάπη.
Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.
Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.
Και γεμίζεις ξανά,
Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.
Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.
Και είναι φορές που χάνω ξανά τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή, τα μάτια μου κοιτάζουν το κενό.
Δε μπορώ να κλάψω.
Κι ας νιώθω τον κόμπο να δένει.
Το σκοτάδι μου, έρχεται στην επιφάνεια,
Και εγώ πρέπει να του κλείσω την πόρτα.
Βάλε φωτιά να ζεσταθεί η ψυχή μου ..
« Δεν λειτουργεί με τα πρεπει μα με τα θέλω μου ο εγκέφαλος που κρύβω κάτω από το καπέλο μου.»
Αχχ…
Το έχω συνηθίσει πλέον, όταν είμαι χαρούμενη ξαφνικά να καταλήγω πληγωμένη.
Τιποτα που μας κανει ευτυχισμένους δεν ειναι υπερβολικό
Είναι αρκετό για να είμαστε καλά.
Μου είναι πιο εύκολο να εκφράζομαι γραπτώς παρά σε ανθρώπους..
Μα η τεχνη δεν πεθαινει και γεννα Πολυτεχνεια!
Μαριλενα,Taburo Bota
Πες του πως θα τον πάρει ο διάολος, οποιονδήποτε μικρύνει τον κόσμο σου για να αισθανθεί μεγάλος.
–09.Γεια - Σκιάχτρο
