#ποιημα
Αλλαγές.
Είναι επίφοβες θα έλεγα.
Στο ενδιάμεσο ξεχνάς ποιος είσαι, που ήσουν και που πας.
Ξεχνάς την άνεση της σταθερότητας, την γαλήνια παύση.
Όταν έχεις σταθμεύσει κάπου, αυτό το κάπου καθορίζει κι εσένα.
Τι κι αν έχεις πέσει μέσα στο χώμα, τι κι αν στον ουρανό πετάς.
Ξέρεις.
Κι αυτή η σιγουριά για το που βρίσκεσαι σε ανακουφίζει.
Επαναπαύεσαι στην οικειότητα που σου χαρίζει η αδράνεια.
Χαρά ή λύπη, επούλωση ή πονος, δεν έχει σημασία.
Σε βλέπεις.
Είσαι εκεί σταθερά.
Εισαι η χαρά ή εισαι ή λύπη, είσαι το χώμα ή εισαι ο ουρανός.
Αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο να σέρνεται ή να πετάει δίχως να σκεφτεσαι.
Θες να συρθείς, θες να πετάξεις.
Θες να ξέρεις την κατάστασή σου.
Η άγνοια είναι αυτή που σε τρομάζει.
Ο φόβος πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα σταματήσεις να βλέπεις σκοτάδι και τα μάτια σου θα τυφλωθούνε από το φως.
Ο φόβος της υπέρμετρης πτώσης από τα σύννεφα στο έδαφος.
Σε φοβίζει η αλλαγή, σε φοβίζει το καινούργιο, είτε είναι καλύτερο είτε είναι χειρότερο.
Κι, ώ αναμνήσεις, που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ’ αυτό που ζήσαμε…
- Τάσος Λειβαδίτης
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
- Γιώργος Σεφέρης
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
- Τάσος Λειβαδίτης
