#ελληνικη ποιηση
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
- Οδυσσέας Ελύτης
«έλαιον θέλω και ου θυσίαν»
κι εμείς που θυσιαστήκαμε;
κι εμείς που δε λαδώσαμε;
.
- Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ούτε και τα δικά μου ποιήματα αγαπώ.
Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω.
- Νίκος Χουλιαράς
Θυμάσαι κάποιον Απρίλιο;
Μαζεύτηκαν όλοι πάνω σου,
γελώντας σε σήκωναν ψηλά
να συνηθίσεις τα φτερά σου ανοιχτά.
Μόνο εσύ έκλαιγες,
αφού πάντα έτσι γίνεται.
- Βαλάντης Βόρδος
Πότε πρόλαβες να περάσεις από εδώ πριν από μένα;
Ποιά δύναμη με κρατάει εμένα πάντα πίσω;
Κρατώ την αναπνοή μου δεν θέλω να πιστέψω στον χθεσινό εφιάλτη στα φαντάσματα των ποιημάτων σου δεν θέλω να τα πάρω όλα αυτά στα σοβαρά
κι όμως είναι σαν να βλέπω ξανά στους ίδιους δρόμους την παντομίμα του έρωτα το ίδιο θάμπωμα στην άκρη των λέξεων
Δεν θα φτάσω ποτέ στο Τόκιο
είσαι ο θάνατος μέσα στα γράμματα.
- Γιώργος Βέης
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
την πιο ερωτική διαδρομή,
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.
Έκτοτε
εντός σου διαμένω.
- Έλενα Καραγιαννίδου
Μια φράση κουδουνίζει στο μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες: να φτιάξουμε μια νέα ψυχή.
- Γιώργος Σεφέρης
Τάσος Λειβαδίτης
Τάσος Λειβαδίτης
Τάσος Λειβαδίτης
Τάσος Λειβαδίτης
Μενέλαος Λουντέμης
Το πιο κακό ειναι που, πριν πεθάνει η ίδια για τον εαυτό της, εχω πεθάνει εγώ για κείνην. Σάματι αυτός ο κόσμος να υπάρχει χωρίς εμένα. Ένας τρελός ποιητής, που δεν εγεννήθηκα ούτε το ένα ούτε το άλλο και που μ’ έκανε και τα δυο. Είχε στραμμένη όλη της την ύπαρξη από μένα. Τώρα είναι κάπου άνοιαστη και ομορφαίνει τον εαυτό της γι’ άλλον. Και βαδίζει στο δρόμο σα να χορεύει, σα να καλεί - μα όχι εμένα.
Μενέλαος Λουντέμης
- Όχι, δεν μ’ αγαπάς.
- Πως το ξέρετε;
- Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη, δεν θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη. Θα κάναμε αγάπη.
Με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν παράφορα έτρεξε.
Δεν την κάλεσα πίσω. Πήρα κοντά μου το μπουκάλι και του κράτησα συντροφιά ως το τέλος. Άδειασα και το πακέτο με τα τσιγάρα.
Μενέλαος Λουντέμης
Όταν τρέμεις στην σκέψη,
Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.
Θα διαλυθείς.
Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,
πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.
Αυτή που σε ολοκληρώνει,
Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.
Καν´το να φανει τυχαίο
Σαν να σε ειχα γνωρίσει ξανά σε μια προηγούμενη ζωή ,τόσο γνώριμος.
Σαν να βρήκα ξανά αυτό το κομματάκι του εαυτού μου που είχα χάσει εδώ και καιρο ,τόσο οικείος.
ελπίζω να είναι όμορφα εκεί που είσαι
ο ήλιος να λάμπει
και να έχεις μια ωραία μέρα
και θέλω τότε μόνο να με σκέφτεσαι
όταν έχει λιακάδα
όχι όταν βρέχει ή κάνει κρύο
να με σκέφτεσαι στις όμορφες μέρες
γιατί και εμείς μόνο τέτοιες είχαμε
Δεν με θέλει πια.
Αλλά πλέον, δεν με νοιάζει.
Πλέον με θέλω εγώ.
Πλέον έχω επιλέξει εγώ τον εαυτό μου και θέλω άτομα κοντά μου που δεν με ξεπερνάνε τόσο εύκολα.
Μας περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας.
Alimos, Athens.
Εε; Τι λέει; Είσαι;
Θα αφήσω τα όνειρά μου να ταξιδέψουνε ψηλά,
να δημιουργήσουν σε άλλους όνειρα
και να μου επιστρέψουν τα διπλά.
Αλλα τα πουλιά ακόμα πετάνε. Λες να υπάρχει ελπίδα;
Ίσως κάποια στιγμη όταν ξυπνήσω το όνειρο να μην εξαφανιστεί, αλλά να με φιλήσει και να μου ψιθυρίσει καλημέρα..!
_κανένας_
Ψησου να το σκάσουμε μαζί !
_κανένας_
Ψιθύρισε μου πάλι στο αυτι ,
Ο,τι σε τόσο χρόνο δεν έχει υποθεί
Και άσε να απελευθέρωσω από τα δεσμά
Ο,τι δεν σου εξέφρασα παλιά
Να ταν τα χείλη σου ωκαιανοι
Να ταξιδεύω τη λιακάδα
Και αν φουρτουνίαζαν αυτοί
Σιωπηλά θα έστυβα αστερια
Να χαμογελάς στα δυο μου χέρια
_κανένας_
Τα συναισθήματα μου σου ανοικουν
Τρύπιες οι αγκαλιές
Που δεν έχουν το άγγιγμα σου
_κανένας_
Άρπαξε μια τρίχα από το φεγγάρι
Και ένα χαμόγελο από τον ήλιο
Έντυσε την αμουδια με πεφταστέρια
Τοποθέτησε στα μάτια ρουμπίνια
Με σμαράγδια ζωγράφισε καρδιά
Μα τι να κανεις ο άνθρωπος το μήλο ζήλεψε
Και τον παράδεισο αποχαιρέτησε μελαγχολικά
_κανένας_
Μιλήσαμε για σένα
Η εκδρομή
Η κλειδαριά
Τα γέλια
Τα ποτά
Οι λεμονάδες
Οι βόλτες
Τα φιλιά
Και το αστέρι μας
Φεγγάρι μου ώρες ατέλειωτες στα μάτια μου μια στιγμη , μα όταν τα άνοιγα δεν ήσουν εκεί
Μαζί σου ήμουν εγώ, μαζί μου ήσουν εσυ
Τώρα απλά δυο καλοι ηθοποιοί
_κανένας_
Όλοι μου λένε ότι τους ξέχασα
Αλλά κανεις από αυτούς δεν με θυμάται
_κανένας_
Από μακρυά και αγαπη-μένει/οι, διαλέγεις
_κανένας_
Κοιτά που φτάσαμε σε Αποξηραμένες εποχές με κρύα ανοιξιάτικα χέρια να ακουμπας φθινοπωρινές καρδιές και να ονειρευεσαι καλοκαιρινά πεφταστέρια..!
_κανένας_
-Μυρίζει καθολου άνοιξη ο χειμώνας σου;
-με χέρια σταυρωμένα, γιατί; Γιατί έτσι πρέπει,με πόδια μαγκωμένα, γιατί; Γιατί έτσι πρέπει,με μάτια μουδιασμένα γιατί; Γιατί έτσι πρέπει, ζωγραφίζω πόδια στη γη , και δένομαι από τα κορδόνια τους , κλέβω φτερό από τον Ερμή να γράφω για τα χρόνια μας, μεγαλώσαμε μαζί και η ρωγμή ακόμα τρίζει , σε ένα στενό βροχερό βρέχεται η σκέψη , ζωγραφίζω δυο ήλιους με κλωστή,σε ουρανό φλογισμένοι , ο ένας καίγεται από προσμονή και ο άλλος περιμένει
_κανένας_
Ότι δεν σου είπα, πάντα θα με πνίγουν
Κοιμήσου το αστέρι μας δεν φώτισε ακόμα
Λίγο η θάλασσα και ο ήλιος
Λίγο τα αστερια και ο ουρανός
Φεγγάρι να δεις θα σμίξουν
Ότι δεν κατάφερε ο καιρός
Καληνυχτα φωτιά (μου)
_κανένας_
Άχρωμα ταξιδια γυρεύοντας την ευτυχία μακρυά σου
_κανένας_
Δεν θα πω ψέμματα λείπεις , μου λείπεις, κανείς δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει ή να σε σβήσει από το θρόνο της καρδιάς. Αυτά, κατά αλλά κάποια βραδιά σε αισθάνομαι κάποιες μέρες σε βλέπω αλλά όχι δεν πέρασες ποτέ δεν με είδες ποτέ , ένα τυχαίο χαμόγελο σου να δω να μην ξυπνήσω ποτέ.
_κανένας_
“Καπνίζω όπως πατάς τη σκανδάλη Ελπίζοντας πως αν όχι σ’ αυτό Τότε στο επόμενο τσιγάρο Θα σημαδέψω μια ολόκληρη λύπη Βαθιά στον πνεύμονα Και δεν θ’ αστοχήσω”— Θεώνη Κοτίνη, Άτιτλο
