#προσωπικο
Αγαπητέ Ιουνιε,
Είσαι ο πιο αισχρός μήνας γιατί καθε φορά μου βιάζεις το μυαλό, θυμίζοντάς μου ότι η μετάβαση προς την εποχή του καλοκαιριού μου προκαλεί μελαγχολία τον πρώτο καιρό.
Θα σε παρακαλούσα να εξαφανιστείς από τον χρόνο μαζί με την εβδομαδιαία εις το τετράγωνο βρόχα σου.
Άνθρωπος- “μαξιλάρι” : Όταν κοντινά σου πρόσωπα ξεσπούν επάνω σου την οργή τους, ενώ ταυτόχρονα είσαι το άτομο που αναζητούν για συναισθηματική υποστήριξη. Παρόμοια με ένα μαξιλάρι που χτυπάς από τα νεύρα σου και σφιχταγκαλιάζεις στον πόνο.
- Με σκέψη, εγώ.
Προσπάθησα να είμαι καλή μαζί σου, αλλά εσύ με τιμωρούσες για την ευαισθησία μου λέγοντας πως “Είσαι μικρή και πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”
Με έκανες να σε φοβάμαι. Και σε φοβόμουν. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.
Μου απαγορευες. Το δεχόμουν αλλά ζητούσα να το συζητήσουμε. Και πάλι απαγορευες. Έκανα ότι ήθελα στα κρυφά. Το ανακάλυπτες. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.
Τρομοκρατία. Ψυχολογικοί πόλεμοι. Ανασφάλεια. Άδικα ξεσπάσματα σου πάνω μου (γιατί δεν είχες που αλλού). Παραβίαση ιδιωτικότητας. Υποταγή.
Άλλαξα τροπάριο.
Μου φωναζες και άκουγα τραγούδια.
Μου έκανες ελέγχους, αλλά τελικά σε άφηνα να νομίζεις ότι με ελέγχεις. Κόβεις το ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας και εμφανίζονται άλλα τόσα.
Έκλαιγες και σου έλεγα “ Πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”.
Προσπαθούσες να με φοβισεις και εγώ μπροστά μου έβλεπα ένα γελοίο τερατάκι από αυτά που ζωγραφίζουν τα μικρά παιδια.
Σου φώναζα πίσω εις τριπλούν.
Σε τρόμαζα εις τριπλούν.
Σε χειραγώγησα εις τριπλούν.
Τα λόγια σου δεν με άγγιζαν για πάνω από μια ώρα.
Όλα σου τα “μην” γίνανε “να ”
Δεν με αγκαλιάζεις πια, δεν με ακουμπάς πια. Γιατί δεν σε αφήνω πια.
Τώρα, μετά από όλα αυτά, είμαι απλώς μια κακιά κόρη. Εσύ, γερασμένη, μετανιωμενη, είσαι μια αδικημένη μάνα. Αλλά δεν είσαι αλλαγμένη. Έτσι. Για να μου θυμίζεις τους λόγους που έγινα κακιά.
Για τα τυπικά, σε αγαπώ. Για τα πραγματικά, προσπαθώ να είμαι τυπική.
Η ομορφιά δεν είναι ούτε υποκειμενική ούτε αντικειμενική. Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της μπούρδας θα έπρεπε να είναι η εξής: λες πως είναι υποκειμενική όταν σκοπεύεις απλώς να τονώσεις το ηθικό του/ της φιλου/φίλης σου (καμιά φορά μέσα σου λυπάσαι το άτομο απέναντι σου και ακόμα πιο βαθειά μέσα σου μπορει να είσαι σε φάση “εντάξει αλλά μπροστά μου φυσικά δεν θα έπιανε μια”). ΨΕΥΤΗ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΌΓΕ. Από την άλλη, μπροστά στα κάλλη του Χ celebrity η ατάκα σου είναι “Αντικειμενικά πανέμορφος/η, πως γίνεται να μη σου αρέσει??”. ΨΕΥΤΗ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΌΓΕ. Βλέπεις τώρα γιατί σε αμφισβητώ και εσένα και τις φιλοσοφίες σου?
Κατάφερες και έφτασες ως εδώ και πιθανότατα με έχεις μισήσει και με περνάς για μισάνθρωπο και κομπλεξική. Άκου όμως, έχω να σου πω.
Η έλξη είναι υποκειμενική. Γιατί? Γιατί, κανείς δεν μπορεί να ορίσει την ομορφιά, όμως όλοι μας ανεξεραίτως ελκυόμαστε από κάτι.
(Υ.Γ. αν ακόμα με αμφισβητείς, σε παρακαλώ αναλογίσου πόσες φορές έχεις γελάσει με κάποιο “έκτρωμα”)
Κάτι μου λέει ότι τα παραμύθια δεν ήταν ποτέ προνόμιο των παιδιών. Ανάλογη φαντασία κουβαλούν : θεωρίες συνωμοσίας, βιβλία θρησκειών και ουτοπικές θεωρίες σε ποικίλους τομείς.
- Αν δεν μπορώ να το αισθανθώ (με όποια από τις 5 αισθήσεις) δεν μπορώ να το υπερασπιστώ.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η γυναικεία περίοδος απωθεί τους επιτήδειους με την τεχνική της κέτσαπ: πιέζεις με το χέρι σου χαμηλά, επιτυγχάνοντας εκτόξευση σεβαστής ποσότητας αίματος προς το κακοποιό στοιχείο.
- Μια ιδέα που ακροβατεί ανάμεσα στον ιδιοφυή και τον παρανοϊκό πόλο του νου.
Ορκίζεσαι σε χαρτιά φαγωμένα απ'το σαράκι της ορθόδοξης λογικής και μου κουνάς το μολυσμένο σου δάχτυλο στη μούρη. Νομίζεις θα με υπνωτισεις αλλά εγώ μετράω τις φουσκάλες στην ματωμένη πληγή σου. Εσύ έσπασες του διαβόλου το πόδι και φύτεψες τον σπόρο του φόβου στο κεφάλι κάθε καημένης ,βουτηγμένης στο αλεύρι , νοικοκυράς. Έχωσες το μαστίγιο στο χέρι του φουκαρά που κατουράει τα παντελόνια του στο σκοτάδι και τον διέταξες να μην ξαναδακρύσει, αφού για κάθε δάκρυ του άλλαζες και μια ορμόνη. Προλαβαίνεις να μου χαρίσεις ένα θεαματικό χαρακίρι πρώτου η γάγγραινα ανταλλάξει το αμαρτωλό σου χέρι, με ένα συγχωροχάρτι για τα μάτια των πονόψυχων
-εγώ.
Με όσο μετάξι και αν ντύσεις ένα γουρούνι, ποτέ δεν θα το κάνεις βασιλιά. Εκεί λοιπόν, που η ευγένεια και ο σεβασμός λείπουν οι δικοί σας καλοί τρόποι περισσεύουν. Στον στάβλο άλλωστε δεν πας με ακριβά παπούτσια, θα τα καταστρέψεις. Μάθετε να μιλάτε την γλώσσα των γύρω σας. Αν θέλετε να παραμείνετε για κάποια ώρα σε ένα αγενές περιβάλλον, μην φέρεστε με ευγένεια. Κανείς δεν θα το εκτιμήσει και θα φαίνεστε και ηλίθιοι από πάνω.
Το βαθυ μίσος είναι η αντανάκλαση μιας αγάπης. Δεν μπορείς να μισήσεις κάποιον που δεν αγάπησες ποτέ. Η αδιαφορία πάλι, είναι η απόδειξη της έλλειψης συναισθήματος.
1. Διαβάστε Μπουκόφσκι και Καζαντζάκη
2. Δείτε ταινίες του Emir Kusturica
3. Βάλτε στη ζωή σας τον διπλό εσπρέσο
4. Να μην σας κόβουν τον αέρα οι ύπουλες γριές που θέλουν να σας κλέψουν ΜΗ ΕΥΓΕΝΙΚΆ τη σειρά
5. Όχι κομπίνες όχι πονηριές εις βάρος κάποιου άλλου, δεν είστε πιο έξυπνοι
6. Από όσα ακούτε να πιστεύετε τα μισά
7. Από όσα διαβάζετε επιλέξτε τι θα πιστέψετε
8. Για τα κοριτσάκια : Αν κάποιος σας χουφτωσει μπορείτε πολύ ωραία και ευγενικά να του αστραψετε μια ξεγυρισμενη σφαλιάρα ή να τον κυνηγησετε με την αρβύλα στο χέρι. Ούτε πολιτισμένες κουβέντες ούτε κλάμα. Από τη στιγμή που έχει απλώσει το χέρι του έχει ήδη παραβεί τα όρια δεν βλέπω τον λόγο για πολιτισμένες ατάκες “δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις” ούτε να μείνετε μόνο στις βρισιές, αλλιώς ας έμενε και αυτός μόνο στις μπηχτές τύπου “είσαι καυλα”.
9. Για τα αγοράκια: Την επόμενη φορά που το έτερο ήμισυ σας το παίξει ιστορία ή σας ταπεινώσει, υπενθύμιστε της ότι η ευαισθησία, τα συναισθήματα και η ανθρωπιά δεν είναι προνόμιο των γυναικών, δεν είναι οι μόνες που πληγώνονται, που πρέπει να τους φέρονται προσεκτικά και να μην τις κακοποιούν, αλλά είναι φυσικό γνώρισμα ΌΛΩΝ και ότι και εσείς έχετε ψυχή δεν είστε από ΑΤΣΆΛΙ.
10. Μην έχετε προσδοκίες από κανέναν
