Σε καθημερινή βάση, κόβω τον εαυτό μου με τα ξυράφια του πατέρα μου.
Σε καθημερινή βάση, κάθε δευτερόλεπτο είναι μία ακόμα αποτυχία μου.
Σε καθημερινή βάση, μισώ τον εαυτό μου και ότι αυτός προκαλεί.
Σε καθημερινή βάση, κλαίω στο δωμάτιό μου που είμαι δειλός και δεν μπορώ να αυτοκτονήσω με θάρρος.
Σε καθημερινή βάση, το βράδυ πριν κοιμηθώ βγάζω το περίστροφο με τη μία σφαίρα κάτω από το μαξιλάρι μου, σημαδεύω ανάμεσα στα μάτια μου, γυρίζω τον μύλο και τραβάω τη σκανδάλη.
Είσαι ο πιο αισχρός μήνας γιατί καθε φορά μου βιάζεις το μυαλό, θυμίζοντάς μου ότι η μετάβαση προς την εποχή του καλοκαιριού μου προκαλεί μελαγχολία τον πρώτο καιρό.
Θα σε παρακαλούσα να εξαφανιστείς από τον χρόνο μαζί με την εβδομαδιαία εις το τετράγωνο βρόχα σου.
Άνθρωπος- “μαξιλάρι” : Όταν κοντινά σου πρόσωπα ξεσπούν επάνω σου την οργή τους, ενώ ταυτόχρονα είσαι το άτομο που αναζητούν για συναισθηματική υποστήριξη. Παρόμοια με ένα μαξιλάρι που χτυπάς από τα νεύρα σου και σφιχταγκαλιάζεις στον πόνο.
Προσπάθησα να είμαι καλή μαζί σου, αλλά εσύ με τιμωρούσες για την ευαισθησία μου λέγοντας πως “Είσαι μικρή και πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”
Με έκανες να σε φοβάμαι. Και σε φοβόμουν. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.
Μου απαγορευες. Το δεχόμουν αλλά ζητούσα να το συζητήσουμε. Και πάλι απαγορευες. Έκανα ότι ήθελα στα κρυφά. Το ανακάλυπτες. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.
Τρομοκρατία. Ψυχολογικοί πόλεμοι. Ανασφάλεια. Άδικα ξεσπάσματα σου πάνω μου (γιατί δεν είχες που αλλού). Παραβίαση ιδιωτικότητας. Υποταγή.
Άλλαξα τροπάριο.
Μου φωναζες και άκουγα τραγούδια.
Μου έκανες ελέγχους, αλλά τελικά σε άφηνα να νομίζεις ότι με ελέγχεις. Κόβεις το ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας και εμφανίζονται άλλα τόσα.
Έκλαιγες και σου έλεγα “ Πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”.
Προσπαθούσες να με φοβισεις και εγώ μπροστά μου έβλεπα ένα γελοίο τερατάκι από αυτά που ζωγραφίζουν τα μικρά παιδια.
Σου φώναζα πίσω εις τριπλούν.
Σε τρόμαζα εις τριπλούν.
Σε χειραγώγησα εις τριπλούν.
Τα λόγια σου δεν με άγγιζαν για πάνω από μια ώρα.
Όλα σου τα “μην” γίνανε “να ”
Δεν με αγκαλιάζεις πια, δεν με ακουμπάς πια. Γιατί δεν σε αφήνω πια.
Τώρα, μετά από όλα αυτά, είμαι απλώς μια κακιά κόρη. Εσύ, γερασμένη, μετανιωμενη, είσαι μια αδικημένη μάνα. Αλλά δεν είσαι αλλαγμένη. Έτσι. Για να μου θυμίζεις τους λόγους που έγινα κακιά.
Για τα τυπικά, σε αγαπώ. Για τα πραγματικά, προσπαθώ να είμαι τυπική.
Η ομορφιά δεν είναι ούτε υποκειμενική ούτε αντικειμενική. Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της μπούρδας θα έπρεπε να είναι η εξής: λες πως είναι υποκειμενική όταν σκοπεύεις απλώς να τονώσεις το ηθικό του/ της φιλου/φίλης σου (καμιά φορά μέσα σου λυπάσαι το άτομο απέναντι σου και ακόμα πιο βαθειά μέσα σου μπορει να είσαι σε φάση “εντάξει αλλά μπροστά μου φυσικά δεν θα έπιανε μια”). ΨΕΥΤΗ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΌΓΕ. Από την άλλη, μπροστά στα κάλλη του Χ celebrity η ατάκα σου είναι “Αντικειμενικά πανέμορφος/η, πως γίνεται να μη σου αρέσει??”. ΨΕΥΤΗ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΌΓΕ. Βλέπεις τώρα γιατί σε αμφισβητώ και εσένα και τις φιλοσοφίες σου?
Κατάφερες και έφτασες ως εδώ και πιθανότατα με έχεις μισήσει και με περνάς για μισάνθρωπο και κομπλεξική. Άκου όμως, έχω να σου πω.
Η έλξη είναι υποκειμενική. Γιατί? Γιατί, κανείς δεν μπορεί να ορίσει την ομορφιά, όμως όλοι μας ανεξεραίτως ελκυόμαστε από κάτι.
(Υ.Γ. αν ακόμα με αμφισβητείς, σε παρακαλώ αναλογίσου πόσες φορές έχεις γελάσει με κάποιο “έκτρωμα”)
Κάτι μου λέει ότι τα παραμύθια δεν ήταν ποτέ προνόμιο των παιδιών. Ανάλογη φαντασία κουβαλούν : θεωρίες συνωμοσίας, βιβλία θρησκειών και ουτοπικές θεωρίες σε ποικίλους τομείς.
- Αν δεν μπορώ να το αισθανθώ (με όποια από τις 5 αισθήσεις) δεν μπορώ να το υπερασπιστώ.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η γυναικεία περίοδος απωθεί τους επιτήδειους με την τεχνική της κέτσαπ: πιέζεις με το χέρι σου χαμηλά, επιτυγχάνοντας εκτόξευση σεβαστής ποσότητας αίματος προς το κακοποιό στοιχείο.
- Μια ιδέα που ακροβατεί ανάμεσα στον ιδιοφυή και τον παρανοϊκό πόλο του νου.
Ορκίζεσαι σε χαρτιά φαγωμένα απ'το σαράκι της ορθόδοξης λογικής και μου κουνάς το μολυσμένο σου δάχτυλο στη μούρη. Νομίζεις θα με υπνωτισεις αλλά εγώ μετράω τις φουσκάλες στην ματωμένη πληγή σου. Εσύ έσπασες του διαβόλου το πόδι και φύτεψες τον σπόρο του φόβου στο κεφάλι κάθε καημένης ,βουτηγμένης στο αλεύρι , νοικοκυράς. Έχωσες το μαστίγιο στο χέρι του φουκαρά που κατουράει τα παντελόνια του στο σκοτάδι και τον διέταξες να μην ξαναδακρύσει, αφού για κάθε δάκρυ του άλλαζες και μια ορμόνη. Προλαβαίνεις να μου χαρίσεις ένα θεαματικό χαρακίρι πρώτου η γάγγραινα ανταλλάξει το αμαρτωλό σου χέρι, με ένα συγχωροχάρτι για τα μάτια των πονόψυχων
Μετά το χθεσινό πιοτό, ξυπνήσαμε παρέα. Ένας ζεστός καφές μπήκε ανάμεσα μας, όχι όμως να μας χωρίσει αλλά για να μας ενώσει. Μας έδωσε την ευκαιρία να κοιταχτούμε στα μάτια, να φωνάξουμε για άλλη μία φορά αυτά που μας πνίγουν. Έστριψες το τσιγάρο σου, μου χαμογέλασες γλυκά και μου μίλησες. Εγώ, ενώ κατέβαζα τον καπνό, σου απάντησα, δεν έχει σημασία τι. Δεν μιλούσε το μυαλό μας, δεν χρειάστηκε να κουράσουμε τα χείλη μας, ούτε να γελάσουμε ευγενικά με την εξυπνάδα που θα έλεγε ο άλλος. Μέσα στην σιωπή τα βλέμματα μας μπλέχτηκαν και είπαν περισσότερα από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να πούμε. Ο καπνός τύλιξε τον χρόνο, το βλέμμα σου με μάγεψε. Καλημέρα.
Για δες δύο πλέμπες πως ξορκίζουν τη μιζέρια που τα αρπαχτικά θέλουν να επιβάλλουν. Ξέρεις ότι τα πρότυπα του “ανθρωπάκου” τα κρατούσα μακριά, από τα γεννοφάσκια μου (Ο Βίλχελμ Ράιχ θα ήταν περήφανος για μένα). Είθε να περιπλανηθουμε αλλοπρόσαλλοι, προβληματισμένοι, με ένα τσιγάρο και ένα αναψυκτικό ο κάθε ένας στο χέρι, μέχρι τα κουφάρια που σέρνουμε να μας προδώσουν για τη θέα που έχουν τα ραδίκια ανάποδα.
Και αύριο που θα ξυπνήσεις, μην το πεις στον ήλιο. Μην του πεις ότι τα παιδιά του υποφέρουν. Εκείνος δίνει το φως του σε κάθε ον, γενναιόδωρος και δίκαιος πατέρας. Δεν ξέρει όμως πόσες αχτίδες κοστίζει να πονάς. Και αν ήξερε να είσαι σίγουρος πως θα τις έδινε. Βλέπεις, τα παιδιά του κυρίευσε η κατάθλιψη. Τα έπνιξε στο βούρκο της. Τα χειραγωγησε να μισησουν τους εαυτούς τους, να ξεχάσουν τον ήλιο. Μα εκείνος δεν τα λησμονησε ποτέ, κάθε πρωί τα καλωσόριζε σε μια ακόμα μάχη. Και αυτά προσεύχονταν να μην τον ξαναντικρισουν. Όταν πια έβλεπαν ότι οι προσευχές τους δεν πιάνανε τόπο, παίρνανε την κατάσταση στα χέρια τους. Τσακιζαν τα κορμιά τους. Παραμορφωναν με σφαίρες τα πρόσωπα τους. Έκοβαν τη ζωή τους στη μεση με ότι έβρισκαν. Καταπιναν χημειες. Κρεμούσαν τα σώματα τους και πολλά ακόμη. Και είναι γεγονός ότι η πιο καταθλιπτικοί, αυτοκτονούν το πρωί. Γιατί μοιάζει ατελείωτο βασανιστήριο. Γιατί δεν μπορούν πια να χορέψουν στο ρυθμό της αβάσταχτης ρουτίνας. Γιατί στο φως της ημέρας όλα φαίνονται και η αλήθεια δεν κρύβεται. Αύριο που θα ξυπνήσεις, μην πεις στον ήλιο πόσο δύσκολα σου είναι.
Παιδιά κόψτε το αυτό με την ωραιοποίηση των ψυχολογικών προβλημάτων. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό σε αυτό. Κάθεστε και μου πλασαρετε την κατάθλιψη ως αισθητικά ελκυστική λες και είναι βάζο από αυθεντική ιαπωνική πορσελάνη. Οι άνθρωποι που όντως υποφέρουν από αυτό δεν λανσάρουν μόδα και “χοτ τάση της εποχής” ούτε είναι το έκθεμα σας που περιμένουν εσάς καραμαλάκες να κόψετε εισιτήριο στο γκισέ για να θαυμάσετε αυτή την “σκοτεινή ομορφιά”. Δεν είναι κουλ να έχετε ξαφνικά όλοι ψυχολογικά. Δεν είναι personality trait. Ούτε η σχιζοφρένεια και η ψυχοπάθεια είναι απαραίτητα στοιχεία για να το παίζετε καυλιάριδες, τρελιάριδες και πολύ σκληροί για να πεθάνετε. Για ρωτήστε έναν καταθλιπτικό πόσο όμορφος και σκοτεινός νιώθει. Για ρωτήστε έναν σχιζοφρενή αν χρησιμοποιεί τη διαταραχή του ως μέσο αποπλάνησης για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά. Όσο εσείς το παίζεται γκομενοι και γκόμενες κάποιοι παλεύουν με τους δαίμονές τους. Και κάτι τελευταίο : μη βγάζετε διαγνώσεις τόσο απλά για τους εαυτούς σας τύπου “ε μαλακα άσε με τώρα έτσι εγώ είμαι σχιζοφρενής δεν χαμπαριάζω”, όταν οι πραγματικοί ειδικοί είναι εκεί έξω. Ψυχολόγοι και ψυχολόγες της οθόνης…
Κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Κολλάτε σε λέξεις και αχρηστεύετε την τραγωδία. Ενίοτε, παίρνουν το λόγο αμόρφωτοι και σοδομίζουν κόπους χρόνων. Πολύ συχνά ο κόσμος ψάχνει να έχει κάτι για να ουρλιάζει, έτσι απλά. Ανούσια. Και το χειρότερο όλων, βγαίνουν και φορτώνουν όλες τις άσχημες πράξεις σε “ψυχολογικά προβλήματα” και “ψυχολογικές διαταραχές”. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει κακία στον κόσμο, για όλα ευθύνονται πάντοτε οι νευρώνες του εγκεφάλου. Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο στοχοποιούνται έμμεσα οι άνθρωποι που όντως βιώνουν ψυχολογικά προβλήματα? Είναι δυνατόν όλες οι εγκληματικές, κακές, προσβλητικές, μη ηθικά ορθές πράξεις να οφείλονται σχεδόν ΠΆΝΤΟΤΕ σε ψυχολογικά προβλήματα ? Αν αύριο κακοποιήσω κάποιον θα δικαιολογήσω την πράξη μου ως εξής: “Φταίει που πέρασα κατάθλιψη. Είναι τα κατάλοιπα αυτά και τώρα βγαίνουν”
Ετοιμάζομαι να πάω για ύπνο. Βάζω τραγούδια, δεν τα ακούω όμως. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα του δωματίου μου. Πέφτω στο κρεβάτι, κοιτάζω δεξιά, κοιτάζω αριστερά. Βλέπω τα φαντάσματα μου και τα περιεργάζομαι. Με περιεργάζονται και αυτά. Τους χαμογελάω. Μου χαμογελούν. Πέφτω σε ύπνο γλυκό.
