Μετά το χθεσινό πιοτό, ξυπνήσαμε παρέα. Ένας ζεστός καφές μπήκε ανάμεσα μας, όχι όμως να μας χωρίσει αλλά για να μας ενώσει. Μας έδωσε την ευκαιρία να κοιταχτούμε στα μάτια, να φωνάξουμε για άλλη μία φορά αυτά που μας πνίγουν. Έστριψες το τσιγάρο σου, μου χαμογέλασες γλυκά και μου μίλησες. Εγώ, ενώ κατέβαζα τον καπνό, σου απάντησα, δεν έχει σημασία τι. Δεν μιλούσε το μυαλό μας, δεν χρειάστηκε να κουράσουμε τα χείλη μας, ούτε να γελάσουμε ευγενικά με την εξυπνάδα που θα έλεγε ο άλλος. Μέσα στην σιωπή τα βλέμματα μας μπλέχτηκαν και είπαν περισσότερα από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να πούμε. Ο καπνός τύλιξε τον χρόνο, το βλέμμα σου με μάγεψε. Καλημέρα.
Για δες δύο πλέμπες πως ξορκίζουν τη μιζέρια που τα αρπαχτικά θέλουν να επιβάλλουν. Ξέρεις ότι τα πρότυπα του “ανθρωπάκου” τα κρατούσα μακριά, από τα γεννοφάσκια μου (Ο Βίλχελμ Ράιχ θα ήταν περήφανος για μένα). Είθε να περιπλανηθουμε αλλοπρόσαλλοι, προβληματισμένοι, με ένα τσιγάρο και ένα αναψυκτικό ο κάθε ένας στο χέρι, μέχρι τα κουφάρια που σέρνουμε να μας προδώσουν για τη θέα που έχουν τα ραδίκια ανάποδα.
Μετά το χθεσινό πιοτό, ξυπνήσαμε παρέα. Ένας ζεστός καφές μπήκε ανάμεσα μας, όχι όμως να μας χωρίσει αλλά για να μας ενώσει. Μας έδωσε την ευκαιρία να κοιταχτούμε στα μάτια, να φωνάξουμε για άλλη μία φορά αυτά που μας πνίγουν. Έστριψες το τσιγάρο σου, μου χαμογέλασες γλυκά και μου μίλησες. Εγώ, ενώ κατέβαζα τον καπνό, σου απάντησα, δεν έχει σημασία τι. Δεν μιλούσε το μυαλό μας, δεν χρειάστηκε να κουράσουμε τα χείλη μας, ούτε να γελάσουμε ευγενικά με την εξυπνάδα που θα έλεγε ο άλλος. Μέσα στην σιωπή τα βλέμματα μας μπλέχτηκαν και είπαν περισσότερα από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να πούμε. Ο καπνός τύλιξε τον χρόνο, το βλέμμα σου με μάγεψε. Καλημέρα.
