Tut elimi, burdan gidelim..

Ben hep burdayım, bıraktığın ve bildiğin yerde. Bir gün dönüpte bulamazsın diye, uzaklaşamıyorum.

Kaybettim işte. Uzatmanın manası yok.

Hayalini kurduğum mutluluğu, tüketemeden kaybetmiş gibi hissediyorum.

Belki burda karşılaşırız diye yazmıyorum, sen buraların insanı değilsin. Çünkü eğer öyle olsaydın, biz böyle olmazdık.

Sen benim unutmak istediğim sokaklarda gizlisin.

Hayat bekletmelere gelmez. Yaşayacaksanız, ne olursa olsun zaten yaşarsınız.

İçimizde öldürdüklerimizi hiçbir zaman bilmeyecekler.

Sonra ben büyüdüm ve her şey, tüm umutlarım küçüldü.

Dolu bir kafayı boş bir ruh ile dengeleyemezsiniz

Yaşadığını hissetmek için üşümelisin.

Gölgelerinizde boğulmamak için güneşe küstüm.

Yıktığım düzenimin üzerine seni koyduğumda, koca bir depreme sebep oldum.

Hepimiz, bir Hoşça kal’ın altına gömülen cesetleriz.

Kendinizi iyi hissetmek için, benim yarama dokunmayın.

Gülümsemeyi bıraktığım an, tüm acıların yüzümden okunmasından kaygı duyuyorum.

Sen girmeyen eve rakı girer. Birlikte girseniz, ah ne güzel bu gece.

Onur Can Özcan

Bahar geldi ama ben hala ruhumu tutsak eden kış gecesinde üşüyorum.

İyi olan kazansın değil, mert olan güçsüzü ezmesin.