Tut elimi, burdan gidelim..

Kaybettim işte. Uzatmanın manası yok.

Hayalini kurduğum mutluluğu, tüketemeden kaybetmiş gibi hissediyorum.

Sen benim unutmak istediğim sokaklarda gizlisin.

Var olmak isteyip de, bukadar yok olmayı nasıl başardım, inanın ben de bilmiyorum.

Sonra ben büyüdüm ve her şey, tüm umutlarım küçüldü.

Yaşadığını hissetmek için üşümelisin.

Gölgelerinizde boğulmamak için güneşe küstüm.

Yıktığım düzenimin üzerine seni koyduğumda, koca bir depreme sebep oldum.

Kendinizi iyi hissetmek için, benim yarama dokunmayın.

Ben seni sevmeyi yokluğun da öğrendim, varlığın da kaybettim.

Gülümsemeyi bıraktığım an, tüm acıların yüzümden okunmasından kaygı duyuyorum.

Öyle ki; uzun zaman sonra, ancak radyo da çalan bir şarkı ile hatırladım seni.

Dökülen talihsizliğimden kaygı duymaksızın, yıldızlara bu gece seni anlattım.

Samimi olan siz değilsiniz, gülüşünüz.

Bencilliğim, bildiklerime karşı köreltiyor beni. Körelmezsem kaybolan aklımı bulurum, bulursam kaybederim.

Özgür değilim, çünkü hala kaybedecek bir şeylerim var.

Eskisi kadar samimi olmamanın verdiği acıyı ben size nasıl anlatayım.

Sonra ben, hiç şiir bilmeyen adam uğruna şair oldum.

Sen girmeyen eve rakı girer. Birlikte girseniz, ah ne güzel bu gece.

Onur Can Özcan

Bahar geldi ama ben hala ruhumu tutsak eden kış gecesinde üşüyorum.