#deprem

LIVE

Navidad?


Disculpen algunos, vemos diferente y vivimos diferente, pero realmente que es la navidad, desde pequeño crecí sin saber acerca de ella, rara vez la festejamos, como un simple intercambio y ya, sin en cambio, me alegra ver a los demás pasándola genial o divertirse con sus personas queridas, no pido comprensión, pero crecí en un ambiente lleno de amor, pero a medida que iba creciendo vi lo peor de las personas, estar rodeado de hipocresías, al igual que para algunos, es triste saber que ya no estarán más personas que dejaron de estar, por qué llenarse de tristeza y no de felicidad?, aún tenemos cosas pero ni de adultos apreciamos, solo desprovechamos, buscamos la misma emoción, cuando jamás se repetirá, debemos agradecer por lo que aún hay antes de notar que no está, apreciamos lo ido, que olvidamos lo que tenemos, sin embargo, porque ser así solo durante estas fechas?, se que no todos insisto, pero después se olvidan, se dejan de hablar o continúan discusiones, pero esa noche que tiene de especial?, lo único que la hace así es, que nosotros la hacemos ser asi, pero podemos hacerla vivir más, no solo en navidad o noche buena, sino diario, reunirse de vez en cuando, sin excusa o pretexto, ya que al final, pero esos mismas acciones no nos libramos del día que partamos de acá, pero me entristece ver que haya personas que la pasen con personas que no se sientes a gusto com si familia, que les falta un hogar, que hay problemas en el y solo quieren llorar, lo lamento por esas personas, pero simplemente quiero dar a entender que no solo esta fecha seamos así de felices, que lo seamos diario y lo especial va a ser el momento y que lo seamos con todos

Inspirado el poeta esta, arullado en la tempestad sintiendo un vacío existencial, sin nada que pensar, perdido en la sobriedad, y cada latido con menor intensidad, viendo las nubes pasar causándole tranquilidad

El único que me intoxica cada vez más soy yo, no controló estos nervios de mierda, maldición!, cada vez demuestro que mi peor enemigo soy yo, destruyo mi mente cada instante, la abundó entre recuerdos y melancolía, susurrando pido a gritos una abrazo que dure toda la eternidad, pero que iluso soy, es más creíble que lo pase acompañado de una botella de vino tinto, cada escrito que sale de mi, es insomnio encontrado en palabras, o simplemente un poema esperando a ser aclamado, que puedo hacer cuando mi misma poesía empieza ser frustrante, encuentra me en esta inmensa oscuridad, ayuda por favor, amo la soledad, pero me aleja cada vez más de mis ganas de vivir, dejo de ser divertido no dormir, volverte esclavo de tu mente, divagar un vacío emocional al cual no hayas final, quemando mi alma quebrantada, volviendo mi llanto un huracán el cual no puedo controlar, me siento desconsolado y cansado, harto de la vida, harto de observar, respirar, cantar, bailar, reír, sonreír, escribir… todo aquello que tu vida mejora, a medida me acaba, deje de sentirme yo, perdido en mi ser, dejando apagar mi pasión ante la adversidad, podría ser un paso a la aceptación, cada noche encuentro un desquicio emocional que corrompe mi alma instante a instante, no entiendo!, joder, puedo perderme en cada momento, instante o en la nada, simplemente dejo de ver lo que no quiero afrontar, me arde saber que no puedo más.

Yıktığım düzenimin üzerine seni koyduğumda, koca bir depreme sebep oldum.

 Deli bir adam size kendinizden utanmanızı söylüyorsa ne biçim bir dünyadır burası!  - Andrey Tarkov

Deli bir adam size kendinizden utanmanızı söylüyorsa ne biçim bir dünyadır burası!

 - Andrey Tarkovski


Post link
loading