Many jewels the Noldor gave them, opals and diamonds and pale crystals, which they strewed upon the shores and scattered in the pools; marvelous were the beaches of Elende in those days. And many pearls they won for themselves from the sea; and their halls were of pearl, and of pearl were the mansions of Olwe at Alqualonde, the Haven of the Swans, lit with many lamps. For that was their city, and the Haven of their ships; and those were made in likeliness of swans, with the beaks of gold and eyes of gold and jet.
TOL-ERESSËA:Gliril’s wedding was on board her father’s ship. Her sisters draped her with jewels and seashells, and the sea-spray fell like dew on them as she and her lover pledged themselves to each other.
You know those old chemistry sets from the 50’s? The ones that were SUUUUPER concerning in retrospect and were like “Make explosions in your back yard without even the barest presence of safety equipment! Mix random chemicals and see what happens! Here’s some ACTUAL URANIUM to hide and find with a geiger counter!”
Ok I’m not saying that the Noldor would have things like for their kids but also I’m totally saying the Noldor would have stuff like that for their kids.
Adding this to my headcanon that Vanyarin children have unlimited supplies of stuff like these
Which makes me wonder what kind of ill-advised toys the Teleri have
Whatever they bring home from the woods/beach, of course!
They would totally have craft kits for shells, and I think they’d have the kinds of “ocean in a bottle” toys that I used to love as a kid
Кирдан Корабел и Нарья, кольцо огня, одно из волшебных колец эльфов. В Третью эпоху он отдал его Гендальфу. Cirdan the Shipwright and Narya, the ring of fire, one of the magic rings of the elves. In the Third Age he gave it to Gandalf.
Nie pamiętała, ile czasu siedziała zamknięta pod pokładem. Pamiętała jedynie, że jak co dzień, odkąd ją porwali, synowie Feanora wraz z księciem Curfinwe na czele dawali jej zajęcia, jak to określili, typowe dla kobiet. Ostatnim razem, to jest dzisiejszego poranka, kiedy wyszła na zewnątrz, polecili jej zmywanie pokładu statku. Chociaż wyszła to w tym przypadku wielce górnolotne określenie.Celegorm, niesłynący ze swojej delikatności wepchnął jej dosłownie w ręce ścierkę, oświadczając brutalnie, by zabierała się do pracy, bo ma dziś jeszcze dużo do zrobienia. Potem wyciągnął ją gwałtownie z ciemnego szerokiego korytarza, który dzieliła z resztą załogi. W przeciwieństwie do innych elfów spała jedynie na samym kocu, bowiem hamaka dla swojej służki Feanorianie nie przewidywali. Tuż po przekroczeniu schodków prowadzących do dolnych pomieszczeń dostrzegła przechadzającego się po pokładzie rudowłosego elfa, zdecydowanie przewyższającego wzrostem pozostałych spośród buntowników tego konkretnego okrętu. Siedział na dziobie i był całkiem bosy, jadł najpewniej jedno, jeśli nie ostatnie ze świeżych jabłek. Biała koszula z pięknie ustrojonym, jednak wciąż prostym żabotem, ozdobiona została teraz drobnymi mokrymi plamkami, świadczącymi najpewniej o solidnie wykonywanej pracy przy żaglach. Pamiętała, że ów chłopak spojrzał na brata krytycznie. Pamiętała też jego znaczący gest. Początkowo młodzieniec jedynie zmarszczył brwi, wstając z miejsca, co od razu dodało mu kolejnych 20 centymetrów wzrostu, później przeczesał dłonią miedziane pasma włosów, by ostatecznie związać je brązowym kawałkiem materiału. Na koniec westchnął, spoglądając na ciągnące się aż po horyzont spokojne fale oceanu. Tego dnia tafli wody nie mąciło nic a ocean zawał się wręcz stać, na tyle ile delikatne kołysanie można nazwać staniem. Ponownie odwrócił wzrok w stronę brata i dziewczyny, krzywiąc wargi. - Musisz być dla niej taki podły?! Nie szarp jej. Czy nie widzisz, że twój chwyt sprawia jej ból !? - oznajmił rzeczowo Maitimo posyłając jej samej przepraszające spojrzenie - Puść ją Tyelko. - Jest naszym jeńcem, czyż nie mam racji bracie ?- odpowiedział blondyn, pamiętała, że chwycił ją wówczas jeszcze mocniej, przez co aż zacisnęła zęby z bólu. Z jej ust dało się słyszeć cichy jęk. - Ona…. -chciał kontynuować, to jednak nie zostało mu dane. - Jest kobietą! - uciął krótko starszy z mężczyzn- Miałeś ją tylko obudzić i wyprowadzić na pokład, nawet ojciec nie dał ci przyzwolenia, byś się nad nią znęcał! Nadużywasz swojej władzy Tylekromo i dobrze ci radzę, byś powstrzymał swoje sadystyczne zapędy. O ile nie chcesz mieć problemów ze mną, ojcem albo Curvo. Bo pamiętaj, że to on przeważnie za nią odpowiada. Tylko tym razem jest wraz z naszym ojcem w jego pomieszczeniu. Spróbuj coś złamać tej nis albo ją uszkodzić. Jeśli zobaczę siniaki, obiecuję, że przy najbliższej okazji powiem naszemu bratu, aby złamał ci nos. Tak w moim i Kano imieniu wyłącznie. A dobrze wiesz, że dla Atarinkë to żadna sztuka. Wtedy blondyn ustąpił. Chociaż i na jego ustach pojawił się grymas niezadowolenia. Celegorm zostawił ją, odchodząc i popychając w głąb pokładu stopą, tak, że przesunęła się dobre kilka metrów dalej. - Teleri to śmiecie. -oznajmił na odchodnym kierując się do stojącego przy żaglach drugiego rudzielca - Huan! - gwizdnął krótko Dużych rozmiarów ogar zbiegł z mostka kapitańskiego, siadając wiernie u jego boku. Vaivamir popatrzyła odruchowo na swoją rękę. Już teraz mocno zaczerwieniona zaczynała powoli sinieć. - Hennon gen - mruknęła gdy pokryte drobnymi piegami, mocne dłonie postawiły ją na nogi Elf nie odpowiedział jednak nic na jej przeprosiny. - Bierz się do pracy. - rzucił tylko krótko, podsuwając jej pod nos wiadro wypełnione po brzegi, a potem także wrócił do siedzenia i jedzenia owocu. I początkowo zabrała się do pracy, bo i cóż lepszego miała do roboty zdana od wielu dni na łaskę noldoroskich marynarzy i siedmiu samozwańców, lecz w krótkim czasie zaprzestała wykonywanej czynności, kuląc się przy każdym, nawet drobnym poruszeniu łajby.
W tamtej sekundzie natychmiast przypomniała sobie, czemu od tak wielu dni unikała wszelakich rejsów z własnym rodzicielem, chociaż jako Teleryjka miała ku temu wszelakie możliwości. Przypomniała sobie uczucie niepewności, zwroty głowy, zielono- bladą skórę wokół ust i policzków, sperlone czoło i w końcu gwałtowny ruch w kierunku burty, by w ostatniej chwili wychylić się za nią z nader dobrze wszystkim znanym, charakterystycznym dźwiękiem… Usiadła na łóżku, rozglądając się na boki, ze zdumieniem odkrywając, iż nie została zniesiona tam, gdzie zwykle a jej podłoże to nie deski podłogowe, lecz najprawdziwszy miękki materac. Kajuta, w jakiej przebudziła się kilkanaście minut temu, nie powalała swoją obszerną przestrzenią, zdecydowanie stanowiła jednak lepsze wyjście niż dzielenie przestrzeni z ponad dwudziestką elfów płci przeciwnej. Dziewczynę zaskoczyła też panująca w niej prostota. Całość była mała urządzona skromnie w stylu, jak oczywiście należało się spodziewać jej rodu, została jednak przekształcona, tak by odpowiadać gustom księcia Noldorów oraz jego potomkom. Wewnątrz znajdowały się solidne łoże, wyłożone prostą pościelą, drobna szafka i niewielki stoliczek zapełniony niemal po brzegi stosem papierów oraz skórzanych kajetów o różnej pojemności i rozmiarach. Drobne luźne kartki leżały również na podłodze poruszając się za każdym razem gdy statek chociaż trochę przechylił się na bok. W kącie przy łóżku leżał niedbale porzucony czarny dublet oraz czerwona koszula przyozdobiona niebyt zachęcająco wyglądającymi plamami potu. Via przyzwyczajona już jednak do towarzystwa marynarzy wzruszyła jednak ramionami. Po wyglądzie ubrań domyśliła się już jednak w czyjej kajucie i dlaczego się znajduje. Ponownie zalała ją fala wdzięczności za gest litości w jej kierunku ze strony tych istot, chociaż to na ich rozkaz wymordowano większość jej pobratymców, owych siedmiu braci zaczynało w jej oczach nabierać nieco pozytywniejszego obrazu. Szczególnie trzech spośród nich wykazywało się wobec niej chęcią pomocy. Najstarszy Maitmo, drugi zaraz po nim Kanafinwe i przedostatni z książąt Curvo zwany również Curufinem lub Atarinkë. To właśnie w pokoju ostatniego z nich znajdowała się obecnie. Była tego pewna, bo chociaż wystrój podobny do tegoż mógł również obejmować inne kajuty, odzienia nie sposób było pomylić z żadnym innym. Podniosła się chwiejnie na nogi, schylając po jedną z kartek tuż pod jej stopami, po czym pokiwała głową z uznaniem. Szkic przedstawiał widok z góry. Jak się domyślała z żagli. Oddany ze wszystkimi możliwymi elementami, począwszy od spienionych kłębów fal, na dobrze zarysowanych sylwetkach rodziny autora kończąc. Chociaż byli oni zarysowani pobieżnie, z łatwością dało się jednak rozpoznać zarówno ojca, jak i pozostałych sześciu braci. Sięgnęła po kolejną stronę z ziemi. Tym razem jednak serce teleryjki zabiło mocniej. Niewielki chłopiec obejmował , korpulentną , rudowłosą kobietę. Elfkę o charakterystyczne Zarysowanym garbatym nosie, szaro błękitnych oczach i wąskich ustach i szerokich jak na kobietę barkach. Via zamrugała gwałtownie. Ponieważ córka Kowala Mathana była powszechnie znaną i poważną artystką również w samym Aqualongë widziała ją parę razy w swoim krótkim jak na elfkę życiu. Nie miała możliwości przyjrzeć się dokładnie lady Nerdaneli, ale zarysy na szkicu nie budziły wątpliwości , iż jest to ona we własnej osobie. Matka chłopców, żona księcia Feanäro. A ten mały elf ….. Uświadamiając sobie podobieństwo chłopca do samego Curufina serce ścisnęło jej się jeszcze mocniej. Coś ukuło ją dotkliwe w samym jej wnętrzu. Czy Atarnikë tęsknił za matką? Zapewne nie mieli czasu się nawet z nią pożegnać, skoro ich w gorącej wodzie kompany ojciec pozrywał ich z posłań w samym środku nocy. Chociaż musiał planować z nimi ucieczkę do Śródziemia, żaden z jego synów raczej nie przewidział tak gwałtownego obrotu spraw. - Z początku sądziłam, że jest złośliwym i wrednym manipulantem, -pomyślała elfica podchodząc kilka kroków, by odłożyć kartki na blat stolika - Że jest jedynie zimnym i podłym potworem i szaleńcem jak oni wszyscy w oczach innych eldarów z Valinoru. Ale patrząc na to co mam róże sobą… Może oni nie są tylko i jedynie wyrachowanymi mordercami, jak przypuszczałam. - Podobają ci się? Podskoczyła na dźwięk męskiego głosu, odwracając się. Właściciel pokoju stał, opierając się ręką o framugę w drzwiczkach. - Wybacz, że cię nachodzę. Myślałem, że jeszcze śpisz. Zszedłem do ciebie, chciałem, zobaczyć jak się czujesz. Przed podaniem środków nasennych spędzałaś czas przyklejona do wiadra albo burty. Zaczynałem się niepokoić dziewczyno. - książę podszedł bliżej, przekładając gliniany kubek z ręki do ręki - Zwłaszcza że zanim wyszedłem, już rzucało tobą jak szmacianą kukłą. To doprawdy niespotykany widok by członków twego plemienia dręczyły takie dolegliwości. Vaivamir zarumieniła się nieznacznie. - Wybacz książę. Jestem tu dzięki waszej łaskawości wobec mnie. Nie chciałam sprawić ci problemów. Curufin zaśmiał się cicho. - Nie sądziłem, że przedstawiciela telerich może dręczyć choroba morska. Jednak widząc to, szczerze ci współczuję. Możesz rozmówić się na ten temat z Kano. Wygląda na to, że ma podobny problem. Ale ja i moi bracia nie jesteśmy tym zdziwieni. Zawsze był aż zbyt wrażliwy. Od kilku dni wygląda, jak chodząca śmierć. Czy zwrócił robione przez ciebie śniadanie? Nie pytałem, ale odmówił spożywania innych posiłków. No cóż… Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal, będzie więcej dla mnie i Tyelko. Swoją drogą, będzie musiał pogodzić się z podbitym okiem na kilka dobrych tygodni. Maitimo powiedział mi, jak zachowywał się wobec ciebie. Przepraszam za niego. To skończony idiota. Myśli, że każdy ma mu się podporządkować. Z roku na rok, jest coraz gorszy. Odkąd został stałym bywalcem w lasach Oromego wydaje mu się, że teraz każdym będzie w stanie rządzić. Niedoczekanie jego. Sam sobie niech usługuje. Teraz w nowym miejscu będzie musiał pogodzić się z faktem, że nie jesteśmy już książętami, takiej rangi jak kiedyś. A ty nie, nie jesteś jego własnością. Jeśli dalej będzie się tak odnosił, również do innych członków załogi, z przyjemnością podbiję mu i drugie oko. A nawiasem mówiąc. Jedzenie było pyszne. Gotujesz lepiej, niż nie jeden z mężczyzn a w końcu wedle tradycji tym winien się zajmować ktoś naszej płci. - Najwidoczniej miałeś dobre przeczucia panie, zostawiając mnie przy życiu. Szkice zaś jeśli są twojego autorstwa, są wspaniałe. Widzę, że i w drodze nie tracisz czasu. Cóż to…? -popatrzyła na kubek wypełniony czymś o niebyt zachęcającym wyglądzie i zapachu - Smakuje lepiej, niż wygląda. Zresztą czy to ważne?! Pomaga na mdłości. Powinnaś poczuć się nieco lepiej. - Curufin przesunął kubek bliżej - Śmiało. Skoro Kano przeżył ten smak, to ty też. Via uniosła naczynie do ust, upijając łyk. Skrzywiła się pod wpływem gorzkiego smaku. Ponaglona przez Atarnikë wypiła jednak duszkiem resztę. Chociaż napój nie należał do najsmaczniejszych, po kilku minutach odczuła faktyczną poprawę. Przynajmniej fizyczną, bo jeśli chodzi o wygląd Vaivamir wciąż czuła, że jej stan pozostawia wiele do życzenia. Srebrne strąki jej pozlepianych włosów zaczynały dotkliwie przeszkadzać a sama skóra głowy nieznośnie swędzieć. Tak samo jak reszta ciała oblepionego potem. W ustach dalej pomimo wypitego leku czuła posmak wymiocin. Jej oddech też zapewne nie należał teraz do najprzyjemniejszych. - Powinnaś się wykąpać. - powiedział Curufin siadając na materacu naprzeciwko po chwili wstał szukając czegoś w niewielkiej szafce - Masz piętnaście minut. - oświadczył chłodniej, podając jej ręcznik -Rozgonię braci i załogę do ich komnat. Pływasz, jak sądzę dobrze. Przypilnujemy cię z ojcem. Postaram się nie patrzeć. Pośpiesz się Teleryjko. - ruszył do drzwi stukając oficerkami o podłogę - Aha. Jeszcze jedno. Od dzisiaj nocujesz tutaj. Postaram się pozbierać rzeczy wraz z zachodem słońca przeniosę się do Tyelko. Ma wystarczająco miejsca w pokoju na hamaku, a ktoś musi mieć na oku tego zbója, zanim zatopi nas przed dopłynięciem do lądu. Ruszył na górę, zostawiając ją samą.
Fragment opowiadania, kim mogła być początkowo żona Curufina. Przy okazji w jej roli moja oc - teleryjka Vaivamir ( w quenyi imię znaczy mniej więcej morski wiatr.) Czy pisać dalej? Jakie są wasze założenia. Co tu się stało?
I saw a post about traditional folk music genres from around the world and I couldn’t resist the urge to do one for some of the various kindreds of Elves, I am so sorry
Vanyarin Folk Music Genres
God Loves Everyone But Especially Us
Gee The Valar Sure Are Great
Here Is An Hour-Long Poem About Wine
Let’s Stomp On Some Grapes
My Wife/Husband Has The Prettiest Hair In Town
Everything Is Absolutely Fine
Noldorin Folk Music Genres
My Family Is The Best And Bravest, Fuck You
A Comprehensive List Of Things Feanor Has Invented
I Would Kill God For A Silmaril
I Built You A Giant Library Because I Love You
Look At How Shiny And Glamorous Our Swords Are
Oh Shit We Fucked Up We Fucked Up
Telerin Folk Music Genres
Yo Ho Ho We Are Not Pirates But We Appreciate The Aesthetic
My Girlfriend Makes The Best Boat Sails
I Caught A Fish And It Was Thiiiis Big
Boats Boats Boats Boats Boats
The Noldor Killed Everyone I Love (Fuck You)
Sindarin Folk Music Genres
All Trees Are Great But Especially This One (It’s A Metaphor For Love)
Never Forget How Hot The King’s Wife And Daughter Are
I Shot That Deer Because I Respect It
I Made Moonshine And Now We Must Dance All Night
Please Marry Me, I Have A Very Long Bow (Definitely Not A Double Entendre)
Fuck All The Noldor Except The Ones Thingol Is Related To (But Also Them A Little Bit)
Avarin Folk Music Genres
I Never Live In The Same Place For More Than A Year (Huzzah, Adventure!)
I Don’t Know Who Manwe Is And At This Point I’m Too Embarrassed To Ask
Will You Marry Me If I Wrestle A Bear?
Congratulate Us On Avoiding Being In This Story
Some Edain music genres:
My Husband Is A War Hero But Now He’s Dead
The Elves Are Super Cool So We’ll Fight Satan For Them
Our Village Has The Best Beer
I Own Twenty (20) Axes
I Love My Horse More Than My Parents
The Valar Are Cool, I Assume
These are all pure gold. May I also suggest for the Noldor:
Telerin Portraits: Olwë, Círdan, Eärwen, Celebrían, Lenwë, and Denethor.
Well, more accurately, this is a mix of Teleri subdivisions, including the Falmari and Nandor. I ended up including Lenwë and Denethor because there were hardly any named Teleri already ^^;;
My designs for these are more Asian-inspired, with a mix of (loosely) Ancient Greek fashion. At the same time, I wanted it to have a similar vein to Sindarin fashion, given that they were all lumped together before the journey to Aman. I’d say the draping robe is something that especially links Thingol and Olwë’s clans together, albeit being used in somewhat different ways here; and then there’s the V-neck and split-shoulder aspects also!
As for the Nandor, their hair ornaments are carved from wood. Lenwë has a leaf design whereas Denethor’s is more like a twisty corkscrew loll
@aspecardaweek day four | worldbuilding |a-spectrum symbols in arda
DAISIES❁ THE SHIRE
[3 images on a muted green background. 1: A pale hand holding two plucked daisies, with mountains in the background. 2: A light-skinned young woman with dark hair wearing a daisy flower crown. 3: Two pale arms holding a brown wicker basket mostly-submerged in still water, collecting floating daisies from the surface.]
Hobbits typically marry shortly after they come of age and produce large families, commonly with five or more children. Hobbits who do not follow this pattern are seen as “troublesome” and “queer.” While often the subject of gossip, these hobbits look out for one another, and have taken the daisy flower as a symbol of their queerness. They share this blossom with their fellows who are queer in other ways, such as those who desire a spouse of the same gender. The traditional white daisy crown symbolizes “lonesome” hobbits, while daisies dyed other colors have various meanings. This language of flowers is known mostly among queer hobbit socieities, and is meaningless to those outside their sphere. Wearing a daisy once or twice does not indicate one’s queerness; rather, the daisy pattern is only a tell when worn repeatedly and incorporated into one’s personal style.
BIJEBTORV’AFÂH▣ THE DWARVES
[2 images, the first on a burgundy background and the second on a teal background. 1: Close-up of two black beads sitting on a rock. 2: Close-up of a brown mustache with two gold beads at the ends; the person with the mustache has pale skin and part of their beard is visible.]
Beads are often placed in dwarven beards, but when woven into mustaches, they take on a specific meaning: an indication that one is bijebtorva, or has chosen their craft over marriage. Less than a third of the dwarven population marries, and it is custom for a dwarf to only marry once for truest love. Though only those of noble houses are pressured to wed and reproduce, most dwarves are open to the possibility should it come their way. Bijebtorvadwarves are the exception, choosing not to wed at all, and by the wearing of beads in their mustaches they symbolize that they are not available for courting. These beads, known as bijebtorv’afâhor “beads of the craft-chosen” are of great spiritual import and are always crafted by the wearer themself.
URUSINDO ♦ THE FALMARI
[6 images on a muted purple background. 1: Three copper rings, each with a different colored gem; one is yellow, one is light green, and the last is blue. 2: A copper ring with a bright green gem. 3: A copper ring with a pale pink gem. 4: A copper ring with a yellow gem. 5: A copper ring with a purple gem. 6: Several copper rings bearing gems of pink and green.]
Among the Falmari, the custom of urusindo, meaning “copper-heart,” is an alternative way of approaching relationships, bonding, and love. Rather than engaging in a traditionally romantic, monogamous marriage, those who practice urusindofind companionship without physical coupling and sometimes without singular commitment to their partner. To mark such relationships, the edar involved wear rings of copper in place of silver betrothal or golden marriage rings. These copper rings each bear a single jewel, its color signifying the nature of their affection for one another. Warm colors represent unbonded pairs; pink for those who seek other companionship outside of their urusindopartner, and yellow for those who do not. Cool colors represent bonded pairs; purple for those who are open to other bonds, and green for those who are exclusively committed to their urusindopartner.
VESKALÍTAR † THE SÛHALAR
[6 images on a muted red background. 1: A silver ring emblazoned with the face of a dragon. 2: a silver pendant of a rearing dragon. 3: A stylized gold-and-black dragon brooch. 4: A rose gold dragon brooch bedazzled with small white gems and holding a larger white gem in its mouth. 5: a simplified silver dragon brooch. 6: A silver pendant of a legless dragon.]
TheSûhalar of the Land of the Sun were a stout, almost dwarf-like race of Men who dwelt in the Mountains of the Wind under the dominion of the dark spirits Thû and Túvon. As such they were intimately familiar with creatures of Darkness, including dragons, which in their tongue were called Veskar. Dragons were terrible monsters to be feared, but legends of the Sûhalar whispered that the bravest and purest of heart among them could tame the Veskar, and that such a hero could free them from their bondage under their dark lords. Though such a mythical savior never emerged, this belief manifested in generals claiming draconic imagery as their own, and more curiously in the proliferation of Veskalítar, “dragon-jewels,” worn especially by warriors who claimed purity in heart and freedom from lust and other bodily attachments. While not unique to these physically ascetic soldiers, a lower-class Sûhal displaying a dragon-brooch or wearing a dragon-ring became a simple way to tell they were not open to an intimate relationship.
AIRËVASAR✬ THE NIENNILDI
[2 images, the first on a muted orange background and the second on a blue background. 1: A woman with brown skin and bleached hair wearing a blue robe, a many-rayed crown, and a gauzy blue veil. 2: A woman with brown skin and dark hair wearing a gold robe patterned with suns, gold jewelry, and a gauzy white veil.]
Following the tradition of the Noldor, veils were popularized in early Númenor by Lady Halyamórë, wife of Vardamir Nólimon. Halyamórë was a devotee of Nienna and wore the veil in her honor, and though for many Númenórean noblewomen veil-wearing was a fashion for formal events, veils retained their religious symbolism, earning the name airëvasar, “holy veils.” Airëvasarvaried in style and meaning, but a gauzy facial veil became the specific symbol of the Niennildi, women who devoted themselves to Nienna’s service and swore never to marry, as their Valië was herself unwed. For many this was a political choice, but other Niennildi took the veil for personal reasons, especially to avoid unwanted betrothals and romantic pursuits altogether.
꧁NINKWI-HELTHWIN OF THE LAIKWENDI꧂
[3 images on a muted purple background. 1: Dark-skinned feet with white henna patterns. 2: A dark-skinned back with white henna patterns. 3: Dark-skinned hands with white henna patterns.]
Among the Laikwendi of the Silvan realms, helthwin(lit. “swirling skin”) is the practice of painting one’s skin with semi-permanent dyes extracted from native plants. Helthwinink is applied as a leisure activity or to show one’s artistic skills, and is commonly worn at festivals and revels where much skin is bared; it may also be worn into battle or diplomacy as a cultural symbol of the Laikwendi. Most helthwinink is a dark red or brown in color, but especially at revels where elves often take lovers for the night, specially treated white ink called ninkwi-helthwin is worn to indicate an individual has no interest in partnering. Developed from this custom, many Laikwendi who have no desire to wed or lay with another will take to applying ninkwi-helthwin ink to their skin in their daily lives as a marker of their general preferences.
But the Elvenking said: “Long will I tarry, ere I begin this war for gold. The dwarves cannot pass us, unless we will, or do anything that we cannot mark. Let us hope still for something that will bring reconciliation. Our advantage in numbers will be enough, if in the end it must come to unhappy blows.”
“Alas for us all! And for all that walk the world in these after-days. For such is the way of it: to find and lose, as it seems to those whose boat is on the running stream.”
Then Beren and Lúthien went forth alone, fearing neither thirst nor hunger; and they passed beyond the River Gelion into Ossiriand, and dwelt there in Tol Galen the green isle, in the midst of Adurant, until all tidings of them ceased. The Eldar afterwards called that country Dor Firn-i-Guinar, the Land of the Dead that Live; and there was born Dior Aranel the beautiful, who was after known as Dior Eluchíl, which is Thingol’s Heir.
- J.R.R. Tolkien, The Silmarillion, “Of the Fifth Battle: Nirnaeth Arnoediad “
Princess of Alqualondë wasEÄRWEN, the daughter of Olwë. She was wed to Arafinwë, Prince of the Noldor, with whom she had four children: Findaráto, Angaráto, Aikanáro, and Artanis. The most beloved friend of Eärwen was Anairë, her sister-in-law. It was on account of this great friendship that Anairë remained in Aman when much of the Noldor went into exile.
![farthest-stars:middle-earth meme: [4/5] elves -> thranduil But the Elvenking said: “Long will I t](https://64.media.tumblr.com/468dec0bb4f1debd32e98ba85ab243ff/6edf426a42763f37-8f/s540x810/8bc0ad3de9d3f930187768dd0c882ee6a9a62a33.png "farthest-stars:middle-earth meme: [4/5] elves -> thranduil But the Elvenking said: “Long will I t")
![farthest-stars:middle-earth meme: [4/5] elves -> thranduil But the Elvenking said: “Long will I t](https://64.media.tumblr.com/eaabdc5f7dfb47d70719a3d17f4f5291/6edf426a42763f37-4a/s540x810/ab600bcccf4f88fb50dec390b60c56447964c24b.png "farthest-stars:middle-earth meme: [4/5] elves -> thranduil But the Elvenking said: “Long will I t")
