lipopsychw:

δέθηκα·

θέλω να κάθομαι μαζί σου συνεχώς μέσα στη σιωπή,

να ακούω την αναπνοή σου,

να συγχρονίζεται με τη δική μου.

δέθηκα·

τώρα πώς θα λυθώ;

ότι δε λύνεται κόβεται

mplefeggari:

Τα χείλη στέγνωσαν

Τα μάτια δάκρυσαν

Εκείνος ήταν ο Χειμώνας

Εκείνη ένα λουλούδι της Άνοιξης

Ήξερε πως κοντά του ήταν καταδικασμένη

Μα δε δίστασε

Τον αγάπησε

Κι ας τη σκότωσε στο τέλος

Location: Athens

Η κατάσταση είναι η εξής: Βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο μαζί με όλους αυτούς που αγάπησες ποτέ.

Εσύ σε ποιά αγκαλιά θα έπεφτες;

Με τρομάζει συνεχώς.

Είναι σαν να ζουν μέσα μου δύο ψυχές. Ότι και να νιώθω ότι και να περνάω πάντα θα έχω δύο απόψεις. Δύο πλευρές που προσπαθούν ακόρεστα να επιβιώσουν στον μεταξύ τους πόλεμο, εξοντώνοντας τελικά εμένα. 

Γιατί είναι τρομακτικό.
Είναι τρομακτικό και κουραστικό να νιώθεις ταυτόχρονα την χαρά και τη θλίψη. Είναι και άδικο για τα ίδια τα συναισθήματα. Ποτέ δεν τα νιώθεις τελείως ξεκάθαρα. Ποτέ δεν έχω νιώσει την απόλυτη χαρά, ούτε την απόλυτη λύπη!..και πιστέψτε με δεν είναι καλό…αναμιγνύονται σαν ένα γιν-γιάνγκ. Μια κακή μείξη που προκαλεί εσωτερική έκρηξη!

Με τρομάζει, με κουράζει και με εξοντώνει.
Θέλω να βγω και να ουρλιάξω αλλά ταυτόχρονα θέλω να πνίξω την κραυγή μου.

“Ο έρωτας θα μας τσακίσει θα μας κάνει αληθινούς”

Το νόημα φίλε μου, είναι να σκορπάς χαμόγελα… Να είσαι εραστής της ζωής και της δημιουργίας.

Νιώθω έντονα την ανάγκη να τα παρατήσω όλα και όλους και να εξαφανιστώ.

Από που να αρχίσω;

Τετάρτη 19 Ιουλίου, λίγο μετά τις 7.
Στο πεζόδρομο προς Θησείο.

Πέρασες από δίπλα μου και γυρισες, μου χαμογελασες και μου είπες “ωραία τσαντα” (Franz Kafka for president).
Εγώ κομπλαρα και σου είπα απλά “ευχαριστώ”.

Δεν σε ξέρω, αλλά θέλω να σου πω ότι έχεις ένα από τα πιο αληθινά και υπέροχα χαμόγελα που έχω δει. Άκρως ερωτευσιμο!

Κάντε reblog μήπως τον βρω ρε παιδιαα!
(Not a stalker just a romantic)

Άλλωστε δεν είναι όλοι για μεγάλα πάθη. Αυτά είναι για εκείνους που αντέχουν τον πόνο, την έκθεση και την αυτοταπείνωση.
Θέλει κότσια ο έρωτας, θάρρος και θράσος, θέλει δύναμη ψυχής για να υπερβείς τα όριά σου και να θέσεις νέα.
Και αν δεν έχεις πάθος μέσα σου και ψυχή, θα ασχολείσαι με ψίχουλα. Και με ψίχουλα ασχολούνται μόνο οι ανασφαλείς, τα περιστέρια και ο Χανσελ με τη Γκρετελ!

Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο μοναδικό όσο νομίζαμε.

Ίσως να πίστεψα ότι ήσουν αυτό που ήθελα, να πίστεψα ότι σε είχα ανάγκη απλά και μόνο γιατί είχα την ανάγκη να μην νιώθω άλλο, όπως νιώθω τώρα. Κενή.

Ίσως βέβαια εσύ να ήξερες από την αρχή τι συνέβαινε και να βρισκόμουν μόνο εγώ στα σύννεφα.

Ίσως, ίσως, ίσως…θα μάθουμε ποτέ άραγε;

Τρία πράγματα πρέπει να κάνεις για να βγεις από τη μαυρίλα σου:
Απαλλάξου από την ανάγκη να αρέσεις. Σπάσε τον εθισμό για την γνώμη των άλλων και ζήσε ήσυχος απόλαμβάνοντας τα πάθη σου.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

-Κ.Π. Καβάφης

Θ.Μ.Κ.Ε.

ΘέλησεΜεΚαιΈπειτα

ΘέλησήΜουΚύριαΕίσαι.

ΘαΜείνωΚαιΕγώ,

ΘαΜεΚαιςΕπαναλαμβανόμενα.

-Αναστασία Π. (@sxetika-asxeth)

Με κάνεις να γράφω για σένα

αντι για τα προβλήματά μου

και προβληματίζομαι περισσότερο..

Χαίρομαι για όσα έγιναν. Λυπάμαι για όσα δενέγιναν…

Χαϊκού(Haiku)

Απελπισμένη,

η φυγή αδύνατη,

πώς θα τα καταφέρω;

Η δική μας στιγμή

Τα χείλη μου

στα χείλη σου

και λίγο παρακάτω

…..

Τα χέρια σου

στη μέση μου

και λίγο παραπάνω

…..

Ο θόρυβος της πόλης

λίγο πιο χαμηλός

Και ο ήχος των ανάσεών μας

λίγο πιο δυνατός

…..

Τα φώτα του δωματίου

λίγο πιο σβηστά

και η φλόγα η δική μας

Λίγο πιο έντονη……

Η μία πνοή είναι μία. Οι δυο είναι άπειρες