#γκρικζ

LIVE

Θεωρία νούμερο 7

Τα αντίθετα έλκονται. Και το ζωντανό παράδειγμα είμαι εγώ. Ήμουν ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο και συγχρόνως ο μεγαλύτερος μαλακομαγνήτης που υπήρξε ποτέ!

Το μόνο μου πρόβλημα,

Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.

Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.

Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.

Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,

Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,

Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.

Σαν σκηνή.

Βγαλμένη από ταινία.

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Είχα έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.

Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.

Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.

Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.

Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.

Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.

Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.

Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.

Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.

Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.

Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.

Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.

Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.

Είχα έναν άνθρωπο.

——————————————————————

Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.

Και να ξυπνώ μέσα στη νύχτα.

Να απλώνω το χέρι μου στη διπλανή θέση του κρεβατιού,

Νομίζοντας πως κοιμάσαι κοντά μου.

Μα δεν είσαι εκεί.

Και ίσως αυτή, να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μου.

Είναι και εκείνα τα τραγούδια.

Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,

Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.

Μόνος ή με την αγάπη.

Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.

Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.

Και γεμίζεις ξανά,

Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.

Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.

Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.

Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,

Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.

Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.

Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.

Και έτσι, περπατάμε μαζί.

νοσταλγία

Όσο αναπολείς παλιές στιγμές, σκέφτεσαι πάντα είτε αρνητικές είτε θετικές στιγμές από την χρονική εκείνη περίοδο.

Πολλές φορές θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει κ να θέλει να γυρίσει πισω σκεπτόμενος ότι τελικά ήσουν δραματικός, υπερβολικός, και περνούσες καλύτερα από ότι τώρα.

Η νοσταλγία είναι πουτανα. Τίποτα δεν ήταν όσο καλό όσο το θυμάσαι.

και κάπου εδώ αναρωτιέσαι γιατί έφυγα;

Υπήρχε λόγος. Και σίγουρα σημαντικότερος από τις “θετικές” στιγμές. Είναι δυστυχώς στη λειτουργία του ανθρώπινου νου να αποσπά την προσοχή από τα άσχημα γεγονότα και να σε ωθεί προς τα καλά με την ελπίδα πως θα επιχειρήσεις να γυρίσεις.

Αλλά η νοσταλγία σου προκαλεί μια ακόμα ψευδαίσθηση

Υ.Γ: Αν το διαβάζεις αυτό και σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, δες το ως ένα μήνυμα από το σύμπαν να μη γυρίσεις πίσω σε ότι σε πλήγωσε. Αξίζεις καλύτερα <3

Είναι πολλά πέρα απο αυτά που σου δείχνω

Είναι γρατζουνιές, είναι πληγες που με πέθαναν

Είναι που αναζητώ να αναστηθώ απο αυτές

Μέσα απο την ίδια διαδικασία.

Δείξε μου σε παρακαλω πως υπάρχουν

Πολλά περα από αυτά που σου δείχνω.

-Αναστασία Π. (@sxetika-asxeth)

Μα τα αγκάθια της δεν πλήγωναν τον κόσμο γύρω της…

Τα έμπηγε μέσα της για να μην πληγώνει τον κόσμο γύρω της…

Όλες οι δυστυχιες της ζωής μου έχουν αφετηρία την πολλή καλή γνώμη που είχα για τους άλλους και την πίστη μου στην καλοσύνη τους.

Όταν οι θεωρίες του Ρουσσω εφαπτονται στη ζωή μου.

loading