Θεωρία νούμερο 7

Τα αντίθετα έλκονται. Και το ζωντανό παράδειγμα είμαι εγώ. Ήμουν ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο και συγχρόνως ο μεγαλύτερος μαλακομαγνήτης που υπήρξε ποτέ!

Όταν είμαι χαρούμενη,

Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.

Όταν ο κόσμος μου καίγεται,

ή είναι γεμάτος χαρά.

Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Θα χορεύω.

“Ο προορισμός μου αγνοείται.

Το ίδιο και η κατάληξη.

Ξέρω μόνο πως κινούμαι

άρα μάλλον είμαι ακόμα ζωντανός.

Ξέρω μόνο πως απ’ το να μ’ αγαπούν όποτε προλαβαίνουν, προτιμώ να μην το κάνουν καθόλου. ”

Ρένε

Εύχομαι σε όποιον το διαβάζει αυτό να συμβεί κάτι πολύ όμορφο σύντομα.
Τα δάκρυα και ο πόνος να σταματήσουν και να έρθουν καλύτερες μέρες.

Μα εξήγησε μου πώς γίνεται αυτό, να σε βλέπω μια μέρα και να σε σκέφτομαι εκατό.

Ερωτεύτηκα τα σύννεφα και ας ρίχνουν αστραπές,

ερωτεύτηκα τη θάλασσα και ας βγάζει τσουνάμι στις ακτές.

Θ.Μ.Κ.Ε.

ΘέλησεΜεΚαιΈπειτα

ΘέλησήΜουΚύριαΕίσαι.

ΘαΜείνωΚαιΕγώ,

ΘαΜεΚαιςΕπαναλαμβανόμενα.

-Αναστασία Π. (@sxetika-asxeth)

Με κάνεις να γράφω για σένα

αντι για τα προβλήματά μου

και προβληματίζομαι περισσότερο..

Η μία πνοή είναι μία. Οι δυο είναι άπειρες

Η καυλα βρισκεται στο βλεμμα που μου ριχνεις την ωρα που αναβεις το τσιγαρο.

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωινό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε

σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε

με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε

μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες

κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα

εκείνου του ανθρώπου

κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε

μέσα στη φυγή.

Φυγή, του Γιώργου Σεφέρη

Νιώθω όμορφα μαζί σου. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Γελάμε. Είμαστε ερωτευμένοι. Με φιλάς και με αποδέχεσαι όπως είμαι. Ανησυχείς. Με φροντίζεις. Με νοιάζεσαι. Σου λείπω. Δεν θες να με πληγώσεις. Με σκέφτεσαι. Με προσέχεις. Όταν σε κοιτώ χαμογελάω. Νιώθω όμορφα μαζί σου. Αχ, που ήσουν; Τότε που κρύωνα; Τότε που έκλαιγα; Που ήθελα μία αγκαλιά και δεν ήταν κανένας εκεί; Τότε που νόμιζα ότι δεν θα γνωρίσω κάποιον σαν εσένα. Που ήσουν; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ήρθες. Και θα μείνεις. Όχι απαραιτήτως για πάντα. Αλλά θα μείνεις. Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις.

-Γράμμα στον μελλοντικό έρωτα. Που δεν έχει έρθει. Που χρειάζομαι την αγκαλιά του αλλά δεν είναι εδώ. Και κλαίω μόνη μου και κρυώνω. Δεν έχει έρθει. Αλλά θα ‘ρθει. Όταν δεν θα το περιμένω. Θα έρθει. Ανυπομωνώ…

Δεν σε θέλω. Όχι δεν μου λείπεις. Μα σε σκέφτομαι. Συχνά. Όλο και πιο συχνά. Αν ερχόσουν πίσω, όχι δε θα σε δεχόμουν. Μα σε σκέφτομαι. Όχι πάντα ερωτικά. Είπαμε δεν σε θέλω. Μα σε σκέφτομαι. Παραμένεις σε ένα κουτάκι του μυαλού μου. Ένα κουτάκι που θα ‘πρεπε να 'χω κάψει από καιρό. Δεν σε θέλω. Μα σε σκέφτομαι.

Στο μεθύσι μου λες κάθε ατάκα του ανθρώπου ακούγεται ρομαντική, κι είναι η καρδιά του ποιητή κι όχι η ζωή του που λέει γράψε.

solmeister- Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα

“Εδώ τσίχλες θέλεις να πουλήσεις σ'ένα περίπτερο και πρέπει να πάρεις άδεια από 5 διαφορετικά υπουργεία, ενώ ο τελευταίος άγνωστος έχει το δικαίωμα να πει και να γράψει ό,τι θέλει για τη ζωή οποιουδήποτε. Χωρίς έγκριση, χωρίς συνέπειες και πάνω απ'όλα, χωρίς ντροπή.”

Γ. Καπουτζίδης, Στο παρά 5