#ashyblog
Είναι δύσκολο να ζεις στην αφάνεια.
Να είσαι η σκιά, ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε και κουβαλά ακόμα μαζί του.
Όταν όμως έρθει η στιγμή να είσαι το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί βρέθηκε κάποιος που επιτέλους σου αξίζει, πρόσεχε.
Μην βάζεις από μόνος σου τον εαυτό σου δεύτερο.
Επειδή έτσι έμαθες, επειδή έτσι ένιωσες.
Δεν είσαι.
Όταν είμαι χαρούμενη,
Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.
Όταν ο κόσμος μου καίγεται,
ή είναι γεμάτος χαρά.
Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.
Θα χορεύω.
Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.
Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.
Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,
Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.
Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.
Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.
Το μόνο μου πρόβλημα,
Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.
Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.
Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.
Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,
Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,
Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.
Σαν σκηνή.
Βγαλμένη από ταινία.
Γιατί ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο,
που το μαύρο χρώμα καταδικάζεται,
και το λευκό επευφημείται.
Γιατί ψάχνουμε να βρούμε, την ανωτερότητα ανάμεσα σε δύο χρώματα,
Που όταν πλεχτούν ίσα, φτιάχνουν ένα καινούργιο,πανέμορφο, πλούσιο χρώμα.
Την ανθρωπότητα.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ δυνατά πράγματα.
Χτυπούν και τα δύο στην καρδιά.
Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν η καρδιά μας πληγωθεί, πρέπει να την φροντίζουμε.
Και όχι να πιέζουμε κι άλλο τις πληγές της, ζωγραφίζοντας το μυαλό με μαύρο.
Απόσπασμα: https://www.wattpad.com/user/-AshyBooks-
Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο.
Χτυπάς κόκκινο.
Γιατί όσο και να κρατάς, ακόμα όλα πέφτουν και σπάνε.
Ναι,θα το περάσεις.
Ναι, όλα κάποια στιγμή θα αλλάξουν.
Θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.
Όμως είναι οι φορές αυτές,
Που θέλεις απλά να ουρλιάξεις.
Η αγάπη, δεν έχει να κάνει με την τύχη.
Ποτέ δεν είχε.
Δεν υπάρχει το «δεν είχα την τύχη να αγαπήσω ή να αγαπηθώ».
Έχει να κάνει με τη θέληση και την ικανότητα.
Το κατά πόσο θέλεις να παραδεχθείς ότι στο πρόσωπο που έχεις απέναντι σου βρίσκεις την αγάπη,
αλλά και πόσο ικανός είσαι, να του παραδόσεις την ψυχή σου.
Δύσκολο να νιώθεις μόνος.
Δύσκολο, να είσαι μόνος.
Και είναι φορές που χάνω ξανά τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή, τα μάτια μου κοιτάζουν το κενό.
Δε μπορώ να κλάψω.
Κι ας νιώθω τον κόμπο να δένει.
Το σκοτάδι μου, έρχεται στην επιφάνεια,
Και εγώ πρέπει να του κλείσω την πόρτα.
Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.
Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,
Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.
Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.
Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.
Και έτσι, περπατάμε μαζί.
