Όταν είμαι χαρούμενη,

Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.

Όταν ο κόσμος μου καίγεται,

ή είναι γεμάτος χαρά.

Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Θα χορεύω.

Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.

Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.

Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,

Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.

Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.

Το μόνο μου πρόβλημα,

Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.

Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.

Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.

Όταν τρέμεις στην σκέψη,

Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.

Θα διαλυθείς.

Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,

πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.

Αυτή που σε ολοκληρώνει,

Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.

Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,

Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,

Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.

Σαν σκηνή.

Βγαλμένη από ταινία.

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Είχα έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.

Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.

Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.

Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.

Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.

Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.

Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.

Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.

Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.

Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.

Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.

Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.

Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.

Είχα έναν άνθρωπο.

——————————————————————

Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.

Ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Ένα σώμα αγκαλιασμένο με το δικό μου.

Και μια ανάσα να μου ψιθυρίζει πως η καρδιά είναι στη θέση της, κοντά στο άλλο της μισό.

Και αυτό για εμένα,είναι το ιδανικότερο βράδυ.

Και να ξυπνώ μέσα στη νύχτα.

Να απλώνω το χέρι μου στη διπλανή θέση του κρεβατιού,

Νομίζοντας πως κοιμάσαι κοντά μου.

Μα δεν είσαι εκεί.

Και ίσως αυτή, να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μου.

Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο.

Χτυπάς κόκκινο.

Γιατί όσο και να κρατάς, ακόμα όλα πέφτουν και σπάνε.

Ναι,θα το περάσεις.

Ναι, όλα κάποια στιγμή θα αλλάξουν.

Θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.

Όμως είναι οι φορές αυτές,

Που θέλεις απλά να ουρλιάξεις.

Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.

Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,

Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.

Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.

Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.

Και έτσι, περπατάμε μαζί.

2# Όταν η καρδιά σου σπάσει .

Νομίζεις πως έχεις βρεί εκείνον με τον οποίο πρέπει να είσαι , εκείνον που έψαχνες τόσον καιρό , εκείνον που- πόσο λίγους κάνει τους άλλους να φαίνονται.

Όταν χάσεις εκείνον όμως , τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα που νιώθεις παρά το ότι η καρδιά σου σπάει( όσο τετριμμένο και αν ακούγεται ), ο πόνος είναι τόσο βαθύς που μοιάζει με σωματικό. Δεν τρώς , δεν κοιμάσαι, δεν θέλεις να δεις τους φίλους ,δεν θέλεις να βγεις αλλά και αν βγεις ψάχνεις να βρεις εκείνον .Ψάχνεις να βρεις ένα σημάδι ,κάτι που θα σου δείξει τι κάνει ,με ποιον το κάνει , σε σκέφτεται(;) , έχει βρει άλλη(;) ,μήπως το έχει μετανιώσει(;)

Ψάχνεις να βρεις μία εξήγηση γιατί ο άνθρωπος που είχες τόσο ψηλά σε κάνει να νιώθεις έτσι. Με λίγα λόγια περνάς τις μέρες σου τριγυρνώντας σαν ζόμπι , ακυρώνοντας όλα τα άλλα εκτός από το να σκέφτεσαι εκείνον ,έχοντας πάντα μέσα σου αυτό το συναίσθημα-σαν να έχεις χάσει την γη κάτω από τα πόδια σου.Ξέρεις για ποιο συναίσθημα μιλάω.

Το μυαλό του ανθρώπου λειτουργεί ακόμα με μηχανισμούς αρκετά πρωτόγονους. Είχα πρόσφατα ακούσει για μία έρευνα που υποστηρίζει πως όταν είσαι ερωτευμένος ο εγκέφαλος σου βρίσκεται σε μία υπερδιέργεση σαν αυτή στην οποία βρίσκεται όταν έχουμε κάνει χρήση ουσιών όπως η κοκαίνη και τα οπιοειδή. Όταν χάσεις εκείνον που σε έκανε να νιώθεις έτσι αναζητάς να τον βρείς όπως μπορείς-μέσω των αναμνήσεών σου ,φωτογραφιών (ή και κάνοντας refresh στο προφίλ του στο instagram για την 55η φορά εκείνο το πρωί)- όλα αυτά όμως είναι τρόποι να πάρεις την δόση σου. Οχι στην νικοτίνη , το αλκοόλ η στα ναρκωτικά αλλά στον άνθρωπο σου. Όλοι μας ξέρουμε ότι όταν τρέφουμε έναν εθισμό γίνεται όλο και μεγαλύτερος ώσπου έρχεται να μας φάει.

Όταν μιλάμε για ναρκωτικά η αλκοόλ υπάρχουν προγράμματα απεξάρτησης, ομάδες αλληλοϋποστήριξης , πληροφορίες σε βιβλία στο ίντερνετ , συμβουλές από γνωστούς και φίλους. Κανείς όμως δεν μας μαθαίνει πως να ξεπερνάμε ανθρώπους( χωρίς φυσικά να θέλω να ισοβαθμίσω το ένα με το άλλο ).Είμαστε χαμένοι στις σκέψεις μας,έρμαια των συναισθημάτων μας.

Και να ξέρετε πως εμένα ειδικά δεν μου άρεσε καθόλου η έρευνα που παρέθεσα παραπάνω. Πάντα νόμιζα πως με το να επιμένεις σε μία σχέση μέχρι ολοκληρωτικού τέλους-επίπονου,άσχημου τέλους- είναι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείς τέτοιες καταστάσεις στην προσπάθεια να κάνω το τέλος λιγότερο επίπονο. Γιατί με το να σιχαθείς τον άλλον ο αποχωρισμός πρέπει να γίνεται ευκολότερος.

Το να τραβάς όμως λίγο-λίγο το τσιρότο δεν κάνει περισσότερο ανώδυνη την αφαίρεση του. Με το να επιμένουμε σε πράγματα που έχουν ήδη τελειώσει κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μένοντας στο παρελθόν.

Εγώ λοιπόν θέλω να πω το εξής: ο έρωτας είναι κάτι πολύ όμορφο και όσα ζεις ερωτευμένος είναι πραγματικά υπέροχα. Ίσως τελικά όμως τίποτα όμορφο να μην κρατάει για πάντα, οπότε κάνε την χάρη στον εαυτό σου και τον ανθρωπό σου ,κράτα όσα όμορφα έζησες δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και προχώρα.

Τελειώνω με κάτι που μου είχε πει ο μπαμπάς μου μετά από την μεγαλύτερη μου ερωτική απογοήτευση : ‘’Δεν μπορείς να ισιώσεις ό,τι έχει ήδη στραβώσει’’.

Thank you dad. ❤

2# Όταν η καρδιά σου σπάσει.

Σημασία έχει η εσωτερική ομορφιά λέτε και γελάει η ασχήμια μέσα σας.

Καρδιά μου

μην μπερδεύεσαι

δεν έφυγα όταν κουράστηκα

έφυγα όταν κατάλαβα.

όσο πιο μεγάλο το αδιέξοδο τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο.

1# Από αυτό που είσαι σε αυτό που θέλεις να γίνεις λίγη προσπάθεια δρόμος.

Από αυτό που είσαι σε εκείνο που θέλεις να γίνεις μια προσπάθεια δρόμος. Όταν μιλάμε για επιτυχία σε κάθε κομμάτι της ζωής η συνταγή είναι απλή : η επιμονή είναι αυτή που θα σε κάνει να καταφέρεις τα πάντα.

Αλλά είναι στην πραγματικότητα τόσο απλά τα πράγματα ; Είναι τα «πάντα» δυνατόν να επιτευχθούν τόσο ανώδυνα ;

Ζούμε στην εποχή που η ανάγκη της επιβεβαίωσης είναι πιο φανερή από ποτέ. Είμαστε εκτεθειμένοι διαρκώς σε μια πλατφόρμα που σου μαθαίνει πως αν είσαι αποδεκτός από μεγάλο αριθμό ατόμων τότε είσαι και επιτυχημένος -αν όχι, αποτυχία.

Σε ένα τέτοιο κλίμα η λήψη σημαντικών αποφάσεων φαντάζει ακόμη πιο τρομακτική. Η απόρριψη από τους άλλους, η κριτική, η αποτυχία εμποδίζουν τους περισσότερους από εμάς να τολμήσουμε περισσότερα παρά επαναπαυόμαστε σε εκείνα που είναι εύκολα, μας δίνουν την αίσθηση της ασφαλείας μας κάνουν να νιώθουμε ότι αρέσουμε σε πολλούς.

Και, αφού αρέσει σε πολλούς , τότε αυτό που κάνουμε πρέπει να είναι σπουδαίο ,έτσι δεν είναι ;

Χαμηλώνοντας όμως τον εαυτό σου για να χωρέσει στα καλούπια άλλων μικρών ανθρώπων χαμηλώνεις και την δίκη σου μοναδικότητα ,αυτομάτως απορρίπτεις την ουσία που σε κάνει αυτό που είσαι πραγματικά.

Σκέψου, εάν τελικά έπαιρνες το ρίσκο που ήθελες να πάρεις, πόσες από τις γνώμες εκείνων θα έχουν σημασία για έσενα σε 1,2 χρόνια;

Για να λέμε βέβαια τα πράγματα με το όνομα τους κανένας δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει την επιτυχία (η και την αποτυχία ) σε οτιδήποτε και αν κάνεις -με την αποτυχία να φαντάζει πολλές φορές σαν πιο πιθανό σενάριο.Η αλήθεια είναι όμως πως κανείς δεν ξεκίνησε έχοντας ήδη καταφέρει αυτό που σκοπεύει να κάνει , κανένας δεν δημιούργησε μεγαλεία χωρίς πρώτα να έχει γνωρίσει την αποτυχία.

Οι αποφάσεις σου πλάθουν αυτό που είσαι.

Και στο τέλος της ημέρας , θα ήθελες να είσαι όλα αυτά που δεν πέτυχες επειδή δεν προσπάθησες η όσα απέκτησες μέσω της αποτυχίας σου;

1# Από αυτό που είσαι σε εκείνο που θέλεις να γίνεις λίγη προσπάθεια δρόμος.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά μένοντας στο παρελθόν.

6# Η πίεση της τέλειας ζωής.

Από τότε που υπήρχε η διαφήμιση ,και ίσως ακόμη παλαιότερα , οι άνθρωποι με σκοπό να προωθήσουν κάτι το έδειχναν στην τέλεια μορφή του. Τα τσιγάρα αυτό που έκαναν είναι να σε κάνουν να φαίνεσαι κουλ και όχι να προκαλούν το τριάντα τοις εκατό των περιπτωσεων καρκίνου, τα μαγιό και τα ρούχα έπρεπε να είναι φορεμένα στα τέλεια σώματα μοντέλων και όχι στα σώματα των καθημερινών γυναικών , το junk food προβαλλόταν για την γεύση του και ποτέ για την κακή ποιότητα των υλικών του.

Φυσικά αυτή είναι μία πολύ λογική τεχνική των διασφημιστών του οποιουδήοποτε προιοόντος .Θα διαφημίσουν τα καλά χαρακτηριστικά του και θα αποσιωπήσουν τα άσχημα.

Αυτό όμως έκανε τον τον καρκίνο να είναι μία από τις μεγαλύτερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως , δημιούργησε ένα τεράστιο πλήθος γυναικών να νιώθουν άσχημα για το σώμα τους καταφεύγοντας σε άπειρους τρόπους για να το αλλάξουν -από κορσέδες μέχρι σε πλαστικές- χρηματοδοτώντας βιομηχανίες που τρέφονταν από την ανασφάλειά τους και αφήνοντας ένα τεράστιο ποσοστό των παιδιών στην Αμερική παχύσαρκα πριν καν φτάσουν στην εφηβεία.

Μπορεί σήμερα να έχουμε προχωρήσει σε αρκετά πράγματα ,μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε κάθε είδους σώμα ,να διαφημίζουμε περισσότερο έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής να κινητοποιούμαστε για την προστασία των ζώων και του περιβάλλοντος αλλά σήμερα νιώθουμε περισσότερο πιεσμένοι από ποτέ.

Ζούμε στην εποχή με τα μεγαλύτερα κρούσματα άγχους σε παιδιά, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στους εφήβους. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό εάν όντως έχουν εξαλειφθεί τόσο οι διακρίσεις;

Μπορεί να έχουμε κάνει δύο βήματα μπροστά,κάναμε τέσσερα βήματα όμως πίσω.

Εάν και η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τόσα πλεονεκτήματα και έχουν κάνει την ζωή του καθημερινού ανθρώπου τόσο πιο εύκολη ,έχουν φέρει και πολλά αρνητικά.

Σήμερα ,ο καθένας από την ηλικία των εννέα έως των πεννήντα εννέα έχει έναν τουλάχιστον λογαριασμό σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Βλέπουμε ανθρώπους κολλημένους στην οθόνη του κινητού τους πολλές φορές για αρκετές ώρες την ημέρα. Σχεδόν μηχανικά ανανεώνεις την σελίδα σου στο instagram ,μηχανικά βλέπεις τις δημοσιεύσεις και τις ιστορίες όσων ακολουθείς και σχεδόν αυτόματα αρχίζεις να σκέφτεσαι όσα θα πω παρακάτω.

Ο καθένας στην δική του σελίδα θέλει να ανεβάζει τις πιο λαμπρές στιγμές της ζωής του,έτσι δεν είναι;

Θα ανεβάσει κάποιος το τελευταίο του ταξίδι, το πτυχίο που πήρε ,το σώμα του , τον εαυτό του φτιαγμένο και στημένο για περίπου είκοσι λεπτά για να βγάλει την καλύτερη φωτογραφία.

Ο καθένας από εμάς που βλέπει τις »υπέροχες» ζωές των άλλων αναπόφευκτα αναρωτιέται και για την δική του ζωή. Πως γίνεται οι άλλοι να είναι τόσο ευτιχισμένοι, πλούσιοι , επιτυχημένοι και εγώ όχι; Και ως έναν βαθμό αναπαράγεις το μοτίβο. Πηγαίνεις σπίτι, βάφεσαι βγάζεις φωτογραφία ,την ανεβάζεις, πηγαίνεις με τις φίλες σου για ποτό βγάζεις δώδεκα στόρι καταλήγοντας να χάνεις εμπειρίες της ζωής σου .

Η σελίδα σου σταματάει να είναι κάτι για εσένα και γίνεται κάτι που ανήκει σε άλλους. Αλλά αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την ζωή σου. Προσπαθείς να την κάνεις τέλεια, όσο τέλεια είναι η ζωή εκείνων που βλέπεις στο instagram και προσπαθείς και στεναχωριέσαι βλέποντας ότι δεν τα καταφέρνεις και κουράζεσαι, κουράζεσαι τόσο ώσπου χάνεις το νόημα.

Στην προσπάθεια να πετύχεις μία τέλεια ζωή χάνεις και τον εαυτό σου ,καταλήγεις να κάνεις την ζωή σου ακόμα χειρότερη να την γεμίζεις με άγχη και διπροσωπία. Καταλήγεις και εσύ να την διαφημίζεις όπως οι καπνοβιομηχανίες το κάπνισμα και τα Mac Donald’s τα μπέργκερ τους.

Εγώ λοιπόν είμαι εδώ να σε καθυσηχάσω. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος,κανείς δεν είναι. Οσα και αν αποκτήσεις , όσο δημοφιλής και αν γίνεις και όσο και αν σε θαυμάζουν οι άλλοι δεν θα αποκτήσεις την ευτυχία εάν δεν την έχεις ήδη μέσα σου πριν όλα αυτά.

Οι ζωές κανενός δεν είναι τέλειες γιατί -δυστυχώς ή ευτυχώς- η ζωή τις περισσότερες φορές είναι μέτρια,όσο δύσκολο και αν είναι αυτό για να το αποδεχθούμε. Ακόμα και αν είμασταν εκατομμυριούχοι ,όμορφοι,κάνοντας αυτό που ονειρευόμαστε, με τον τέλειο σύντροφο και τα τέλεια παιδιά και πάλι δεν θα είμασταν ευτιχισμένοι. Η ζωή είναι μία ανάμειξη καλών και κακών στιγμών οι οποίες πρέπει πάντα να βρίσκονται εκεί για να εκτιμάς τις πρώτες.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δεις την τέλεια ζωή κάποιοι μην απορήσεις γιατί και η δική σου δεν είναι έτσι, προσπαθείς αρκετά,είσαι αρκετά όμορφος ,είσαι εκεί που πρέπει να είσαι στην δική σου ζωή. Η δική σου ίσως να είναι καλύτερη εφόσον δεν έχεις ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων για την τελειότητά της, οπότε μην την ξαναζητήσεις.

6# Η πίεση της τέλειας ζωής.

5# Αποχαιρετώντας το 2019.

Έχουμε πλέον πολύ λιγότερο από έναν μήνα πριν να αλλάξει ο χρόνος. Είμαι σίγουρη πως σου έμαθε πολλά το 2019 ,είτε καλά είτε κακά, όμως όλοι έχουμε κάτι να περιμένουμε τον χρόνο που έρχεται.

Εγώ θα σου πω κάποια πράγματα να κανείς πριν να φύγει ο χρόνος αυτός. Ξέρω τι θα σκεφτείτε , πως και δεν έχει και τόση σημασία όση της δίνουμε αυτή η αλλαγή του χρόνου , ότι είναι απλά ένα ανθρώπινο δημιούργημα και ότι η 1η Ιανουαρίου του 2020 θα είναι άλλη μια μέρα μετά την 31η Δεκεμβρίου του 2019.

Και εν μέρει συμφωνώ μαζί σας, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα όμως ότι ακόμα και αυτό το φαινομενικό τέλος μιας εποχής μπορεί να σημαίνει μια καινούργια αρχή και να μας δώσει το κίνητρο να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας, να φέρει μια αλλαγή μέσα μας.

Φέτος λοιπόν , πριν αλλάξει ο χρόνος πάρε λίγο χρόνο για τον εαυτό σου ,για να σκεφτείς όσα έζησες τον προηγούμενο. Σκέψου τα πράγματα που είδες , τους ανθρώπους που γνώρισες εκείνους που σε αγαπούν και τους αγαπάς , ποσά κέρδισες και πως άλλαξες σαν άνθρωπος.

Είμαστε τόσο απορροφημένοι στην μανία της καθημερινότητας που πολλές φορές παραβλέπουμε όσα γίνονται μπροστά μας, γινόμαστε φαντάσματα στην ίδια την ζωή μας.

Αυτό είναι φυσιολογικό εν μέρει. Έτσι όμως αφήνουμε τον χρόνο να περνάει χωρίς να τον ζούμε στο βάθος του και καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε ποτέ έφυγε το 2019 και μπήκε το 2020.

Φέτος λοιπόν νιώσε περήφανος για τον εαυτό σου για όσα κατάφερες , για τα πράγματα που άλλαξες γιατί σίγουρα θα έχεις αλλάξει μέσα σε έναν χρόνο. Γίνε ευγνώμων για όσα έζησες και αυτόν τον χρόνο φρόντισε οι στόχοι σου για το 2020 να μην πηγάζουν από την ανάγκη να τιμωρήσεις τον εαυτό σου για όσα δεν πέτυχες τον προηγούμενο χρόνο , αλλά από την επιθυμία να βελτιώσεις την ήδη αρκετή εκδοχή του εαυτού σου που ήσουν μέχρι σήμερα.

4# Ψάχνοντας το άλλο σου μισό.

Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώνουμε με πρότυπα αιώνιας αγάπης ,με τα πρότυπα του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, του Εντουαρντ και της Κρίστεν απο το λυκόφως του Νόα και της Άλι από το Ημερολόγιο. Ερωτες που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ξεπερνούν όλα τα εμπόδια για να είναι μαζί δεν αμφισβητούν ο ένας τον άλλον καμία στιγμή. Βρίσκουν ο ένας τον άλλον τόσο εύκολα , και μένουν μαζί για πάντα.

Μεγαλώνοντας όμως καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά ίσως να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όπως ήθελες να πιστεύεις. Χάνεις ανθρώπους που αγαπάς,απογοητεύεσαι,η καρδιά σου σπάει. Θυμάσαι την πρώτη σου ερωτική απογοήτευση στην εφηβεία; Θυμάσαι πόσο πολύ πόνεσες τότε για κάτι που τώρα ίσως να σου φαινόταν ασήμαντο. Ισως αυτό να ήταν το ξύπνημα από την ωραιοποιημένη μας εκδοχή των ερωτικών σχέσεων.

Παρ’όλα αυτά δεν νομίζω ότι κανείς σταματά ποτέ να ψάχνει να βρεί τον ιδανικό άνθρωπο για εκείνον. Το ερώτημα όμως είναι υπάρχει κάπου εκεί έξω το άλλο σου μισό;

Αν με είχατε ρωτήσει πριν από κάποια χρόνια θα είχα εντελώς διαφορετική γνώμη για αυτό το θέμα. Το αγόρι που θα παντρευόμουν θα ήταν γυμνασμένος όμορφος ξανθός θα με λάτρευε, θα ήταν έξυπνος , θα είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα και όταν γερνάγαμε θα ζούσαμε σε ένα σπίτι στην εξοχή με τις τρεις γάτες μας και τα δύο σκυλιά μας.

Και ασυνείδητα αυτό έψαχνα πάντα στους άλλους ή τουλάχιστον κάτι που να μου θύμιζε αυτό. Νομίζω πως όλοι μας κάτι τέτοιο ψάχνουμε. Και πέρασα χρόνια θεωρώντας ότι ήμουν πολύ καλή για τον οποιοδήποτε ή ότι οι άλλοι ήταν υπερβολικά καλοί για εμένα. Δεν κατάφερνα να είμαι με κανέναν πάνω από δύο μήνες κινούμουν ανάμεσα σε μία απόλυτη αδιαφορία και στο πνίξιμο του άλλου στον φόβο μήπως τον χάσω.

Μετά από λίγο καιρό εκείνος με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη από το γυμνάσιο μου είπε να βγούμε και ήμουν σίγουρη ότι εκείνος ήταν το αγόρι με το οποίο θα έπρεπε να ήμουν εδώ και τόσο καιρό. Ομως δεν ήταν. Είχε όλα όσα έχαχνα και όμως δεν ένιωθα σαν να ήταν το άλλο μου μισό.

Σίγουρα αυτό που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ως το άλλο μας μισό να υπάρχει κάπου έξω. Ισως όμως και από την άλλη το άλλο μας μισό να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτή την ιδέα.

Προφανώς δεν προτείνω να καταρρίψουμε όλα τα στάνταρ μας και να βρεθούμε με κάποιον ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός από εμάς-αυτό θα ήταν άσχημο.

Ολοι μας έχουμε ακούσει το κλασσικό: »Ισως να μην έχεις άλλο μισό γιατί είσαι ολόκληρος από μόνος σου.» (corny, i know). Εγώ όμως θέλω να πω πως δεν μπορείς να βρεις το άλλο σου μισό αν δεν είσαι ο ίδιος ολόκληρος.

Αν ψάχνεις κάποιον που θα γεμίσει τα κενά κομμάτια σου δεν θα τον βρεις ποτέ. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να κάνουν αυτό, οι άλλοι δεν είναι οι πρωταγωνιστές στην ζωή σου ,είναι τα έξτρα.

Σήμερα καταλαβαίνω πως ο λόγος για τον οποίο όλοι οι προηγούμενοι ήταν τόσο λίγοι ίσως να μην ήταν εκείνοι,ίσως να ήμουν εγώ που δεν ήμουν έτοιμη να τους γνωρίσω. Ισως το αγόρι μου που είμαστε δύο χρόνια μαζί να μην με βρήκε εκείνος επειδή είναι το άλλο μου μισό , ίσως εγώ κατάφερα να τον δω επειδή είμαι ολόκληρη μέσα μου.

Ίσως λοιπόν εκείνος που θα είναι το άλλο σου μισό να μην έρθει να σε βρει όπως εσύ νόμιζες, η αλήθεια ίσως να είναι ότι εσυ δεν είσαι έτοιμος να τον δεις .

4# Ψάχνοντας το άλλο σου μισό.

Ό,τι αξίζει μένει , αυτή είναι η αλήθεια όσο και εάν ορισμένες φορές πονάει.

Μην προσπαθείς να φέρεις ανθρώπους πίσω στην ζωή σου που δεν θέλουν να είναι μέρος της , γιατί δεν αξίζουν να είναι.

Αν άξιζαν θα ήταν ακόμα εδώ.

#3 Μάθε να λες όχι.

Σαν ένας άνθρωπος που το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου και αρκετό καιρό από τα υπόλοιπα χρόνια είχα περάσει φοβούμενη να πω όχι στους γύρω μου είμαι κατάλληλη να μιλήσω για αυτό το πρόβλημα. Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η ανάγκη να ικανοποιούμε τους πάντες -ίσως να είναι κάτι από την πρωτόγονη ζωή μας- πάντως ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που αντιμετωπίζει το πρόβλημα αυτό.

Οταν ήμουν μικρή πήγαινα μπαλέτο για περίπου 6 χρόνια. Αλλά το σιχαινόμουν. Η δασκάλα χορού ήταν πολύ αυστηρή και εγώ σαν παιδάκι χρονών δεν μπορούσα να αντέξω την πίεση. Για 6 χρόνια όμως έκανα υπομονή χωρίς να έχω το θάρρος να πω στην μητέρα μου πως θέλω να σταματήσω ώσπου μία μέρα το είπα: »Οχι.» Τόσο απλό και όμως με έκανε να νιώσω τόσο μεγάλη ανακούφιση.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλές φορές νιώθουμε ότι χρωστάμε με κάποιον τρόπο στους άλλους ,δυσκολευόμαστε να πούμε όχι στον φόβο πως θα χάσουμε φίλους ,ευκαιρίες,νομίζουμε ότι πρέπει να είμαστε πάντα καλοί, πάντα ευγενικοί,πάντα παρόντες για τους άλλους . Ομως σε ποιον βαθμό είμαστε εκεί για τους εαυτούς μας ,αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Η πρώτη φορά στην ζωή μου που κατάφερα να πω όχι σε όσα με εμπόδιζαν από τον στόχο μου ήταν στην περίοδο των πανελληνίων. Τότε μπόρεσα να πω όχι σε όσα με εμπόδιζαν και να πετύχω τον στόχο μου.

Φυσικά δεν είμαι από αυτούς που θα σας πουν να απομονώσετε τον εαυτό σας από τα πάντα μέχρι να πετύχετε τους στόχους σας γιατί αυτό σίγουρα δεν θα ήταν επιτυχία.

Θέλω να πω πως πάνω απ’όλα πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας, χωρίς να διαγράφουμε όλους και όλα τα πάντα από την λίστα μας. Πρέπει να κυνηγάμε την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά στα δύο ακόμα και αν αυτό σημαίνει να λέμε όχι σε κάποιους ανθρώπους για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Δεν χρωστάμε τίποτα σε κανέναν και όποιος σε κάνει να το νομίζεις το αντίθετο δεν αξίζει να είναι δίπλα σου.

3# Μάθε να λες όχι.