#greek text
Είναι δύσκολο να ζεις στην αφάνεια.
Να είσαι η σκιά, ενός άλλου ανθρώπου που αγάπησε και κουβαλά ακόμα μαζί του.
Όταν όμως έρθει η στιγμή να είσαι το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί βρέθηκε κάποιος που επιτέλους σου αξίζει, πρόσεχε.
Μην βάζεις από μόνος σου τον εαυτό σου δεύτερο.
Επειδή έτσι έμαθες, επειδή έτσι ένιωσες.
Δεν είσαι.
Όταν είμαι χαρούμενη,
Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.
Όταν ο κόσμος μου καίγεται,
ή είναι γεμάτος χαρά.
Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.
Θα χορεύω.
Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.
Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.
Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,
Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.
Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.
Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.
Το μόνο μου πρόβλημα,
Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.
Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.
Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.
Όταν τρέμεις στην σκέψη,
Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.
Θα διαλυθείς.
Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,
πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.
Αυτή που σε ολοκληρώνει,
Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.
Γιατί είμαι από τους ανθρώπους,
Που για κάθε στιγμή της ζωής μου,
Έχω ένα ιδανικό τραγούδι να ηχεί στα αφτιά μου.
Σαν σκηνή.
Βγαλμένη από ταινία.
Και ψάχνουμε να βρούμε τον ρομαντισμό.
Σε μια κοινωνία, που τα λουλούδια θεωρούνται φτωχό δώρο.
Τα ραντεβού οπισθοδρομικά.
Και ένα αληθινό φιλί μέσα στο πλήθος, ντροπιαστικό.
Γιατί ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο,
που το μαύρο χρώμα καταδικάζεται,
και το λευκό επευφημείται.
Γιατί ψάχνουμε να βρούμε, την ανωτερότητα ανάμεσα σε δύο χρώματα,
Που όταν πλεχτούν ίσα, φτιάχνουν ένα καινούργιο,πανέμορφο, πλούσιο χρώμα.
Την ανθρωπότητα.
Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.
Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.
Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.
Είχα έναν άνθρωπο.
Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.
Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.
Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.
Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.
Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.
Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.
Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.
Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.
Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.
Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.
Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.
Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.
Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.
Είχα έναν άνθρωπο.
——————————————————————
Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.
Ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Ένα σώμα αγκαλιασμένο με το δικό μου.
Και μια ανάσα να μου ψιθυρίζει πως η καρδιά είναι στη θέση της, κοντά στο άλλο της μισό.
Και αυτό για εμένα,είναι το ιδανικότερο βράδυ.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ δυνατά πράγματα.
Χτυπούν και τα δύο στην καρδιά.
Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν η καρδιά μας πληγωθεί, πρέπει να την φροντίζουμε.
Και όχι να πιέζουμε κι άλλο τις πληγές της, ζωγραφίζοντας το μυαλό με μαύρο.
Απόσπασμα: https://www.wattpad.com/user/-AshyBooks-
Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο.
Χτυπάς κόκκινο.
Γιατί όσο και να κρατάς, ακόμα όλα πέφτουν και σπάνε.
Ναι,θα το περάσεις.
Ναι, όλα κάποια στιγμή θα αλλάξουν.
Θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.
Όμως είναι οι φορές αυτές,
Που θέλεις απλά να ουρλιάξεις.
Η αγάπη, δεν έχει να κάνει με την τύχη.
Ποτέ δεν είχε.
Δεν υπάρχει το «δεν είχα την τύχη να αγαπήσω ή να αγαπηθώ».
Έχει να κάνει με τη θέληση και την ικανότητα.
Το κατά πόσο θέλεις να παραδεχθείς ότι στο πρόσωπο που έχεις απέναντι σου βρίσκεις την αγάπη,
αλλά και πόσο ικανός είσαι, να του παραδόσεις την ψυχή σου.
Δύσκολο να νιώθεις μόνος.
Δύσκολο, να είσαι μόνος.
Είναι και εκείνα τα τραγούδια.
Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,
Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.
Μόνος ή με την αγάπη.
Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.
Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.
Και γεμίζεις ξανά,
Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.
Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.
Και είναι φορές που χάνω ξανά τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή, τα μάτια μου κοιτάζουν το κενό.
Δε μπορώ να κλάψω.
Κι ας νιώθω τον κόμπο να δένει.
Το σκοτάδι μου, έρχεται στην επιφάνεια,
Και εγώ πρέπει να του κλείσω την πόρτα.
Και οι πόλεις θα ερημώσουν για δεύτερη φορά.
Η ζωή θα μπει στην σίγαση και το μυαλό θα αρχίσει να φωνάζει.
Το σπίτι θα μοιάσει φυλακή, και το έξω τρόμος.
Και κάπου εκεί, σταματά η ελευθερία.
Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.
Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,
Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.
Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.
Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.
Και έτσι, περπατάμε μαζί.
Και όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος τότε θα πέσουν όλοι να σε φάνε, θα προσπαθήσουν να στο δηλητηριάσουν, να σου πουν ότι κάτι δεν έχεις λάβει υπόψιν, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα ζεις και ότι σύντομα θα τελειώσει… Διότι οι άνθρωποι αγάπη μου δεν έχουν μάθει να βλέπουν κάποιον πραγματικά ευτυχισμένο, και ακόμα χειρότερα κάποιον πιο ευτυχισμένο απ’ αυτούς… Ανεξάρτητα από το πόσα δεινά έχει περάσει στη ζωή του.. έβλεπαν αυτόν τον ανρθωπο να αντιμετωπίζει καθημερινά δυσκολίες και να παλεύει με δαίμονες και χαίρονταν που ήταν σε μια καλύτερη κατάσταση… Μα όταν άλλαξε αυτό τους ξένισε, δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση, οπότε και αποφάσισαν να βγάλουν το δηλητήριο τους μπας και καταφέρουν να το χαλάσουν… Ούτε καν τους πέρασε από το μυαλό να παραδειγματιστουν από αυτόν τον ανρθωπο και να παλεύουν κάθε μέρα μέχρι να βρουν και αυτού τη δική τους ευτυχία… Γιατί βλέπεις αγάπη μου είναι πιο εύκολο να γκρεμίσεις την ευτυχία του άλλου από το να βγεις από τη δική σου δυστυχία… Για αυτό να προσέχεις με ποιον μοιράζεσαι την ευτυχία σου, δεν είναι όλοι σαν και εσένα και δεν θα χαρούν όλοι με αυτή…
