#οργή

Αγαπητέ Ιουνιε,

Είσαι ο πιο αισχρός μήνας γιατί καθε φορά μου βιάζεις το μυαλό, θυμίζοντάς μου ότι η μετάβαση προς την εποχή του καλοκαιριού μου προκαλεί μελαγχολία τον πρώτο καιρό.

Θα σε παρακαλούσα να εξαφανιστείς από τον χρόνο μαζί με την εβδομαδιαία εις το τετράγωνο βρόχα σου.

Ωρέ λιλιπούτειοι σατανάδες, ποιος σας είπε ότι ένας ναρκέμπορος θα ήταν κουλ γκόμενος? Και όχι από συναισθηματική άποψη, αλλά από την πλευρά της αισθητικής. Κατά πάσα πιθανότητα έχετε στο νου σας πως ο ναρκέμπορος με την άσπρη μύτη που θα έρθει να σας πάρει είναι : Πλούσιος, κούκλος, πανέξυπνος, σκληρός και άγριος με τους γύρω του ενώ με εσάς γλυκός και συναισθηματικός, μυστηριωδώς σέξυ και θα σας προσέχει λέγοντας “Όχι εσύ μικρή. Εσύ δεν θα ακουμπήσεις τίποτα από το σταφ και όποιος σου δώσει θα τον θάψω ζωντανό. Δε θέλω να καταστραφείς μπλα μπλα μπλα ”. Το πρόβλημα είναι ότι καυλώνετε με ιδέες, πολύ συχνά μη ρεαλιστικές και νομίζετε πως η ζωή σας θα γίνει μια καινούρια σεζόν στο Breaking Bad. Για το καλό σας, αρχίστε να φιλτράρετε τις πληροφορίες. Το πιο πιθανό είναι μπλέκοντας με αυτόν τον τύπο να καταλήξετε να μαγειρεύετε παρέα του μεθ και οι αναθυμιάσεις να σας προκαλέσουν προβλήματα υγείας γιατί είναι κουλ. Φαν φακτ: έχω γνωρίσει αντίστοιχο τύπο που πηδούσε λιλιπουτειες κοπέλες γουάνα μπι χαρντκορ τσίκς, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΊΖΟΥΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. Η φάση είναι λιγότερο Uma Thurman στο pulp fiction και περισσότερο Jennifer Connelly στο requiem for a dream.

Να είστε προσεκτικοί, να έχετε πάντοτε οργασμούς και να μην λαμβάνετε ούτε τα δικά μου ποστ αφιλτράριστα.

Φιλιά στα μούτρα

Άνθρωπος- “μαξιλάρι” : Όταν κοντινά σου πρόσωπα ξεσπούν επάνω σου την οργή τους, ενώ ταυτόχρονα είσαι το άτομο που αναζητούν για συναισθηματική υποστήριξη. Παρόμοια με ένα μαξιλάρι που χτυπάς από τα νεύρα σου και σφιχταγκαλιάζεις στον πόνο.

- Με σκέψη, εγώ.

Προσπάθησα να είμαι καλή μαζί σου, αλλά εσύ με τιμωρούσες για την ευαισθησία μου λέγοντας πως “Είσαι μικρή και πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”

Με έκανες να σε φοβάμαι. Και σε φοβόμουν. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.

Μου απαγορευες. Το δεχόμουν αλλά ζητούσα να το συζητήσουμε. Και πάλι απαγορευες. Έκανα ότι ήθελα στα κρυφά. Το ανακάλυπτες. Μετά έκλαιγες και αναρωτιόσουν.

Τρομοκρατία. Ψυχολογικοί πόλεμοι. Ανασφάλεια. Άδικα ξεσπάσματα σου πάνω μου (γιατί δεν είχες που αλλού). Παραβίαση ιδιωτικότητας. Υποταγή.

Άλλαξα τροπάριο.

Μου φωναζες και άκουγα τραγούδια.

Μου έκανες ελέγχους, αλλά τελικά σε άφηνα να νομίζεις ότι με ελέγχεις. Κόβεις το ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας και εμφανίζονται άλλα τόσα.

Έκλαιγες και σου έλεγα “ Πρέπει να σκληρύνεις γιατί ο κόσμος είναι σκληρός”.

Προσπαθούσες να με φοβισεις και εγώ μπροστά μου έβλεπα ένα γελοίο τερατάκι από αυτά που ζωγραφίζουν τα μικρά παιδια.

Σου φώναζα πίσω εις τριπλούν.

Σε τρόμαζα εις τριπλούν.

Σε χειραγώγησα εις τριπλούν.

Τα λόγια σου δεν με άγγιζαν για πάνω από μια ώρα.

Όλα σου τα “μην” γίνανε “να ”

Δεν με αγκαλιάζεις πια, δεν με ακουμπάς πια. Γιατί δεν σε αφήνω πια.

Τώρα, μετά από όλα αυτά, είμαι απλώς μια κακιά κόρη. Εσύ, γερασμένη, μετανιωμενη, είσαι μια αδικημένη μάνα. Αλλά δεν είσαι αλλαγμένη. Έτσι. Για να μου θυμίζεις τους λόγους που έγινα κακιά.

Για τα τυπικά, σε αγαπώ. Για τα πραγματικά, προσπαθώ να είμαι τυπική.

Ορκίζεσαι σε χαρτιά φαγωμένα απ'το σαράκι της ορθόδοξης λογικής και μου κουνάς το μολυσμένο σου δάχτυλο στη μούρη. Νομίζεις θα με υπνωτισεις αλλά εγώ μετράω τις φουσκάλες στην ματωμένη πληγή σου. Εσύ έσπασες του διαβόλου το πόδι και φύτεψες τον σπόρο του φόβου στο κεφάλι κάθε καημένης ,βουτηγμένης στο αλεύρι , νοικοκυράς. Έχωσες το μαστίγιο στο χέρι του φουκαρά που κατουράει τα παντελόνια του στο σκοτάδι και τον διέταξες να μην ξαναδακρύσει, αφού για κάθε δάκρυ του άλλαζες και μια ορμόνη. Προλαβαίνεις να μου χαρίσεις ένα θεαματικό χαρακίρι πρώτου η γάγγραινα ανταλλάξει το αμαρτωλό σου χέρι, με ένα συγχωροχάρτι για τα μάτια των πονόψυχων

-εγώ.

Κόψτε αυτή την καραμέλα “ε εγώ βλέπω ντοκιμαντέρ με serial killers για να κοιμηθώ, νομίζεις θα σε φοβηθώ?!?!?!”. Οκευ, και η μάνα μου βλέπει Αγγελική Νικολούλη για να κοιμηθεί αλλά αν εξαφανιστώ δε θα είναι και πολύ ψύχραιμη.

Παιδιά κόψτε το αυτό με την ωραιοποίηση των ψυχολογικών προβλημάτων. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό σε αυτό. Κάθεστε και μου πλασαρετε την κατάθλιψη ως αισθητικά ελκυστική λες και είναι βάζο από αυθεντική ιαπωνική πορσελάνη. Οι άνθρωποι που όντως υποφέρουν από αυτό δεν λανσάρουν μόδα και “χοτ τάση της εποχής” ούτε είναι το έκθεμα σας που περιμένουν εσάς καραμαλάκες να κόψετε εισιτήριο στο γκισέ για να θαυμάσετε αυτή την “σκοτεινή ομορφιά”. Δεν είναι κουλ να έχετε ξαφνικά όλοι ψυχολογικά. Δεν είναι personality trait. Ούτε η σχιζοφρένεια και η ψυχοπάθεια είναι απαραίτητα στοιχεία για να το παίζετε καυλιάριδες, τρελιάριδες και πολύ σκληροί για να πεθάνετε. Για ρωτήστε έναν καταθλιπτικό πόσο όμορφος και σκοτεινός νιώθει. Για ρωτήστε έναν σχιζοφρενή αν χρησιμοποιεί τη διαταραχή του ως μέσο αποπλάνησης για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά. Όσο εσείς το παίζεται γκομενοι και γκόμενες κάποιοι παλεύουν με τους δαίμονές τους. Και κάτι τελευταίο : μη βγάζετε διαγνώσεις τόσο απλά για τους εαυτούς σας τύπου “ε μαλακα άσε με τώρα έτσι εγώ είμαι σχιζοφρενής δεν χαμπαριάζω”, όταν οι πραγματικοί ειδικοί είναι εκεί έξω. Ψυχολόγοι και ψυχολόγες της οθόνης…

Αν η ηλιθιότητα δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, ψάχνεις την απάντηση στα ζώδια

Έχω μάθημα κατεύθυνσης στη σχολή μου 6.30 με 9.00 το βράδυ την ώρα που το πανεπιστήμιο αδειάζει και όλοι φεύγουν και νιώθω σαν να ανήκω σε κύκλο μασόνων όπου μελεταμε χειρόγραφα αλχημιστών και σκαλίζουμε αγαλματίδια του Ερμή του Τρισμέγιστου

Τα αθλήματα και οι ομάδες υπάρχουν για να προάγουν τον υγιεινό τρόπο ζωής, την πειθαρχία, τον ευγενή ανταγωνισμό, την ψυχαγωγία, την άσκηση του σώματος. Αλλά ως γνήσια ανθρωπάκια, κάποιοι από εμάς για ακόμη μια φορά βρίσκουν τρόπο να διαστρεβλώσουν και να ξεφτιλίσουν την ουσία των πραγμάτων. Αν θέλετε να αποκαλείτε την ομάδα σας “θρησκεία” δικαίωμα σας. Όμως φροντίστε να διαχωριζετε την ομάδα-θρησκεία σας, τον αθλητισμό και ό,τι αυτά πρεσβεύουν από την τρομοκρατία και το έγκλημα. Δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει αυτές τις δύο πλευρές. Βρείτε τρύπα να κρύψετε την ανεγκεφαλια και τις εγκληματικές ορέξεις σας και αφήστε τον αθλητισμό και τις ομάδες σε αυτούς που δεν στοχεύουν σε νέες “σταυροφορίες”.

Το βαθυ μίσος είναι η αντανάκλαση μιας αγάπης. Δεν μπορείς να μισήσεις κάποιον που δεν αγάπησες ποτέ. Η αδιαφορία πάλι, είναι η απόδειξη της έλλειψης συναισθήματος.

1. Διαβάστε Μπουκόφσκι και Καζαντζάκη

2. Δείτε ταινίες του Emir Kusturica

3. Βάλτε στη ζωή σας τον διπλό εσπρέσο

4. Να μην σας κόβουν τον αέρα οι ύπουλες γριές που θέλουν να σας κλέψουν ΜΗ ΕΥΓΕΝΙΚΆ τη σειρά

5. Όχι κομπίνες όχι πονηριές εις βάρος κάποιου άλλου, δεν είστε πιο έξυπνοι

6. Από όσα ακούτε να πιστεύετε τα μισά

7. Από όσα διαβάζετε επιλέξτε τι θα πιστέψετε

8. Για τα κοριτσάκια : Αν κάποιος σας χουφτωσει μπορείτε πολύ ωραία και ευγενικά να του αστραψετε μια ξεγυρισμενη σφαλιάρα ή να τον κυνηγησετε με την αρβύλα στο χέρι. Ούτε πολιτισμένες κουβέντες ούτε κλάμα. Από τη στιγμή που έχει απλώσει το χέρι του έχει ήδη παραβεί τα όρια δεν βλέπω τον λόγο για πολιτισμένες ατάκες “δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις” ούτε να μείνετε μόνο στις βρισιές, αλλιώς ας έμενε και αυτός μόνο στις μπηχτές τύπου “είσαι καυλα”.

9. Για τα αγοράκια: Την επόμενη φορά που το έτερο ήμισυ σας το παίξει ιστορία ή σας ταπεινώσει, υπενθύμιστε της ότι η ευαισθησία, τα συναισθήματα και η ανθρωπιά δεν είναι προνόμιο των γυναικών, δεν είναι οι μόνες που πληγώνονται, που πρέπει να τους φέρονται προσεκτικά και να μην τις κακοποιούν, αλλά είναι φυσικό γνώρισμα ΌΛΩΝ και ότι και εσείς έχετε ψυχή δεν είστε από ΑΤΣΆΛΙ.

10. Μην έχετε προσδοκίες από κανέναν

Κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Κολλάτε σε λέξεις και αχρηστεύετε την τραγωδία. Ενίοτε, παίρνουν το λόγο αμόρφωτοι και σοδομίζουν κόπους χρόνων. Πολύ συχνά ο κόσμος ψάχνει να έχει κάτι για να ουρλιάζει, έτσι απλά. Ανούσια. Και το χειρότερο όλων, βγαίνουν και φορτώνουν όλες τις άσχημες πράξεις σε “ψυχολογικά προβλήματα” και “ψυχολογικές διαταραχές”. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει κακία στον κόσμο, για όλα ευθύνονται πάντοτε οι νευρώνες του εγκεφάλου. Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο στοχοποιούνται έμμεσα οι άνθρωποι που όντως βιώνουν ψυχολογικά προβλήματα? Είναι δυνατόν όλες οι εγκληματικές, κακές, προσβλητικές, μη ηθικά ορθές πράξεις να οφείλονται σχεδόν ΠΆΝΤΟΤΕ σε ψυχολογικά προβλήματα ? Αν αύριο κακοποιήσω κάποιον θα δικαιολογήσω την πράξη μου ως εξής: “Φταίει που πέρασα κατάθλιψη. Είναι τα κατάλοιπα αυτά και τώρα βγαίνουν”