#cesare pavese
El oficio de vivir
Cesare Pavese
El oficio de vivir
Cesare Pavese
Doći će smrt i imaće tvoje oči –
ta smrt što nas saleće
od jutra do večeri, besana
i gluva, kao stara griža savesti
ili besmislena mana. Tvoje oči
biće uzaludna reč,
prigušen krik, muk.
Vidiš ih tako svakog jutra
kada se nadnosiš nad sobom
u ogledalu. O draga nado,
toga dana i mi ćemo znati
da jesi život i ništavilo.
Za svakoga smrt ima pogled.
Doći će smrt i imaće tvoje oči.
Biće poput ispravljanja mane,
Kao zurenje u ogledalo
iz koga izranja mrtvo lice,
kao slušanje zatvorenih usta.
Sići ćemo u bezdane nemi.
oNE!svešćivanje
Pisac: Čezare Paveze (1908-1950).
Knjiga: “Doći će smrt i imaće tvoje oči”.
Izdavač: Rad, Beograd, 1977.
Ilustracija: Edvard Munch (1863-1944).
“Todeskuss (The Kiss Of Death)”, 1899.
Lithograph on wove paper.
47 x 63.5 cm.
Moderator:MozGoDER vELičANsTvENi →
✓ svAkE NEDELJE TAčNo u 09H - oD 1. JANuARA 2017! →
✓ EkoNoMski EpiLoG: DoNiRAJTE BLoG @ pAyPAL.ME →
✓ A DNEvNicu čuvAJTE za pRoDAvNicu @ REDBuBBLE →
✓ pHoTocRowD FoToGRAF →
✓ FAcEBook sTRANicA →
✓ piNTEREsT TABLA →
s MoJE TAčkE, NAGLAvAčkE:
✓ “PressPausePlay”: Na klik mišem od kraja kulture →
✓ “Ulaznica”: kreativni izlaz iz svakodnevice →
✓ “Birdboy“: odrastanje u umirućem svetu →
oBELEžENA TRAsA NA puTu Do spAsA:
✓ Bledilo lepe žene (Marino) →
✓ Balada o najsrećnijem čoveku →
✓ pomeren (Bukovski) →
“E non era stupida, sapeva quel che voleva. Solamente voleva delle cose impossibili.”
Cesare Pavese, “La luna e i falò”
“Hobisogno di averti accanto
e di stringertia me
e vederti sorridere
e piangere e sognare
e socchiudere gli occhi
a tanti baci
e ridirmi parole
per me solo per me solo.”
Cesare Pavese, Ti son caduto accanto.
Stavo bene perché di niente e di nessuno m'importava.
Cesare Pavese
Revuelta
Aquél muerto está desfigurado y no mira las estrellas:
tiene los cabellos pegados al adoquinado. La noche es más fría.
Aquellos vivos vuelven a casa, aun temblando.
Es difícil andar con ellos; se desbandan todos
y quien sube una escalera, baja a la bodega.
Hay alguno que sigue hasta el amanecer y se tira en un prado
bajo el sol. Mañana alguno se ríe,
desesperado, en el trabajo. Después, también pasa esto.
Cuando duermen, se parecen al muerto: si hay también una mujer,
es más pesada la sensación, pero parecen muertos.
Cada cuerpo se aprieta tirado en su cama
como al rojo adoquinado: el largo cansancio
desde el amanecer, bien vale una breve agonía.
Sobre cada cuerpo coagula una suciedad oscura.
Solamente, aquél muerto está extendido a las estrellas.
Parece muerto también el montón de harapos, que el sol
calienta fuerte, apoyado al tapialcito. Dormir
en la calle demuestra confianza en el mundo.
Hay una barba entre los harapos y corren moscas
que tienen que hacer; los peatones se mueven en la calle
como moscas; el pordiosero es una parte de la calle.
La miseria recubre de barba las risas
como una planta, y da un aire sosegado. Este viejo
que podría morir tirado, en la sangre,
parece en cambio una cosa y está vivo. Así,
excepto la sangre, cada cosa es una parte de la calle.
También, en la calle las estrellas han visto la sangre.
-Cesare Pavese
“You remember people’s voices better than their faces. There is something indicative, spontaneous, about a voice. Given the face, you do not think of the voice; given the voice—by no means negligible—you try to envisage the person and look forward to seeing the face.”
— Cesare Pavese, excerpts from This Business of Living, as quoted by Alejandro Zambra in “Searching for Pavese”, Not to Read (trans. Megan McDowell)
Silence
is our
strength…
© Cesare Pavese, The South Seas
Ph. Desire Declercq, Was Eine Mutter Leiden Kahn, 1897
Ciò che rende duri e violenti è la sete di tenerezza.
Cesare Pavese, Lettere