#greek poet

Σκέφτομαι ἀπόψε νὰ στείλω τὴ μελαγχολία μου

νὰ κοιμηθεῖ μαζί σου

νὰ μείνω λίγο μόνη.

Κική Δημουλά

Ρωτάμε συνεχώς για το νόημα. Ίσως το λάθος μας είναι στο ίδιο το ερώτημα. Ίσως δεν πρέπει να ζητάμε νόημα – αλλά να δίνουμε νόημα.

Νίκος Δήμου

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε
μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Τάσος Λειβαδίτης

[Ακολουθεί το τελευταίο σημείωμα του Καρυωτάκη, διαβάστε με σύνεση]

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Κ.Γ.Κ.

Who was this mythical storyteller? A singing bard-poet, (aoidoi)-dramatically orating the epic tales for aristocratic banquets or bawdy taverns? A collective of poets-refining their work over generations? The unfortunate truth is, we just don’t know.

Homer is thought to have existed around 800-700 B.C. and is credited as the creator and poet of the epics; “The Iliad” (15,693 lines) and “The Odyssey” (12,109 lines). Homer existed during a time when Linear B had been lost, or the Greek “dark ages.” So the poets of this time sung their tales in song-like structures, passing the oral art form down form generation to generation. Therefore, its unlikely Homer made up these tales, but inherited and refined them from older tales that had been passed down in the oral tradition. To complicate things further, Between the epics, there are variations in narrative style, vocabulary, and geographic expertise, which lead many scholars speculate that The Iliad and Odyssey were written by different authors.

Unfortunately, there are no biographical details within the epics to give us insight into the author(s). However, In the Odyssey, there is a blind bard poet character, Demodocus, who recites his poetry to the royal court. Some have suggested that this character was created by Homer as a reflection of himself. This is a fun and tempting parallel to draw. Similar to how we might get the reflection of Shakespeare’s voice through Hamlet when the prince describes to his players the the philosophies of theatre acting. The portrayal of a blind poet also creates a nice symbolic parallel to the Norse God Odin, who, sacrificed an eye in exchange for divine wisdom. Indeed, the Greek bards saw themselves as divinely inspired by “the Muses”; the inspirational goddesses of the creative arts. Through Homer, the elegant oral form crafted these classics, and, incredibly, we can still hear the song like syntax and repetitions in the texts.