#γρεεκ μπλογκ

LIVE

Πρωταπριλιά σήμερα λένε κλασσικά τα μεγαλύτερα ψέματα!

Εγώ είπα την μεγαλύτερη αλήθεια στο πρόσωπο μου και ένιωσα την μεγαλύτερη ανακούφιση αν και δεν ταιριάζει με την ημέρα αλλά ταιριάζει με την πραγματικότητα.

Ώρες με τις ώρες το αίσθημα που έχω είναι ότι δεν έχω κατανόηση από κανέναν.

Μέχρι και από τα κοντινά μου πρόσωπα..

  • Να θες να κοιμηθείς και να μην γίνεται επειδή το πρόσωπο που αγαπάς σε άφησε χωρίς καληνύχτα.

Όλα την νύχτα ξεθάβονται…

Οι ανασφάλειες,οι φόβοι,τα συναισθήματα,οι σκέψεις,οι στεναχώριες..

Το κακό είναι να σε πιάσουν όλα μαζί,γιατί αν σε πιάσουν..Άντε να βρεις σωτηρία..

Τι σημασία έχει αν η χρονιά έχει τον αριθμό 2020,2023,2026 κτλ κτλ..Ένας αριθμός είναι όπως η ηλικία μας και όπως ο οποιοσδήποτε αριθμός,δεν οφείλονται αυτοί οι αριθμοί στα χάλια της κοινωνίας μας αντιθέτως οφείλεται το πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και στην φύση.

Κατηγορήστε την κοινωνία, φτιάξτε την κοινωνία παρά έναν αριθμό ο αριθμός αλλάζει από μόνος του όταν έρχεται η ώρα του.

Τουλάχιστον οι αριθμοί κάνουν σωστά την δουλειά τους,η ανθρωπότητα όχι..

Μου είναι πιο εύκολο να εκφράζομαι γραπτώς παρά σε ανθρώπους..

Άπειρες φορές να κατασπαράξω εγώ η ίδια στο κλάμα παρά κάποιο πρόσωπο που αγαπώ…

Είμαστε και εμείς οι ανασφαλείς..

Έχουμε κάτι ανασφάλειες που δεν μας αφήνουν ήσυχους..

Ζούμε με αυτούς τους φόβους,επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι να μας κάνουν κακό στους εαυτούς μας.

Αν δεν σκοτώσουμε εμείς τις ανασφάλειες μας θα παραμείνουν ζωντανές με αποτέλεσμα να μας καταστρέφουν.

- Δηλαδή στη ζωή περισσότερο αξίζουν αυτά που χάνεις παρά αυτά που βρίσκεις, η Όρσα προχώρησε σ'ένα βιαστικό συμπέρασμα, κάτι την έκαιγε, μια εμμονή, μια αμφιβολία, κάτι.

- Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, τόνισε η Νανά τις λέξεις μία μια, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα.

Ιωάννα Καρυστιάνη

Καθίσαμε απέναντι.

Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.

Τα δικά του σίδερο και αίμα. 

Αυτός είχε τα μαύρα.

Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του

επιτέθηκαν με ορμή

ενώ η βασίλισσα μου 

ξεντυνόταν στο σκοτάδι. 

Ήταν καλός αντίπαλος, 

προέβλεπε κάθε μου κίνηση

πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,

κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα, 

με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού 

που βαδίζει στο χαμό του.

Ίσως τελικά να με γοήτευε

το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου

τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,

τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο,

πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε

βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής

και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα

από νεραϊδοκλωστή 

που τόσο της άρεσε να διαφεύγει με πειρατικά καράβια

στις χώρες του ποτέ.

Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.

Άλλωστε, για αυτό έπαιξα μαζί του.

Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,

αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.

Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα Σκάκι
loading