Δε ξέρεις πόσο καιρό είχα να αντικρίσω ένα βλέμμα που να'νάβει τόσο εύκολα μια φλόγα

Θελω να φύγω από αυτό το χωριό μπας και ξεχάσω εσένα και τα μέρη που αράζαμε

Ήθελα να σου πω πολλά άλλα……

Με έφαγε ο εγωισμός

Νιώθω όμορφα μαζί σου. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Γελάμε. Είμαστε ερωτευμένοι. Με φιλάς και με αποδέχεσαι όπως είμαι. Ανησυχείς. Με φροντίζεις. Με νοιάζεσαι. Σου λείπω. Δεν θες να με πληγώσεις. Με σκέφτεσαι. Με προσέχεις. Όταν σε κοιτώ χαμογελάω. Νιώθω όμορφα μαζί σου. Αχ, που ήσουν; Τότε που κρύωνα; Τότε που έκλαιγα; Που ήθελα μία αγκαλιά και δεν ήταν κανένας εκεί; Τότε που νόμιζα ότι δεν θα γνωρίσω κάποιον σαν εσένα. Που ήσουν; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ήρθες. Και θα μείνεις. Όχι απαραιτήτως για πάντα. Αλλά θα μείνεις. Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις.

-Γράμμα στον μελλοντικό έρωτα. Που δεν έχει έρθει. Που χρειάζομαι την αγκαλιά του αλλά δεν είναι εδώ. Και κλαίω μόνη μου και κρυώνω. Δεν έχει έρθει. Αλλά θα ‘ρθει. Όταν δεν θα το περιμένω. Θα έρθει. Ανυπομωνώ…

Στο μεθύσι μου λες κάθε ατάκα του ανθρώπου ακούγεται ρομαντική, κι είναι η καρδιά του ποιητή κι όχι η ζωή του που λέει γράψε.

solmeister- Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα

Η κατεύθυνση που διαλέγει ο καθένας στο λύκειο δεν απογυμνώνει την προσωπικότητα του. Δεν σημαίνει ότι κάποιος διαλέγει μία κατεύθυνση επειδή είναι καλός μόνο στα μαθήματα της κατεύθυνσης αυτής. Σαφώς και ο καθένας τείνει σε κάποια επιστήμη περισσότερο, όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει κανείς να είναι απόλυτος, να θεοποιεί την επιστήμη του και να υποτιμάει τις υπόλοιπες. Είναι αδύνατο και ανούσιο να συγκριθούν 2,3 ή 4 επιστήμες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ανώτερη ή κατώτερη επιστήμη. Η γενική γνώση είναι αναγκαία όμως η εξιδεικευμένη αποτελεί θέμα προτίμησης. Τα παιδιά της θεωριτικής δεν είναι χαζά. Τα παιδιά της θετικής δεν είναι αγράμματα. Το να χαρακτηρίζει κάποιος έναν άνθρωπο ως χαζό/έξυπνο, μορφωμένο/αμόρφωτο με μοναδικό κριτήριο την κατεύθυνση που ακολουθεί είναι εντελώς παράλογο. Η κατεύθυνση είναι επιλογή, όχι μονόδρομος. Καλό θα ήταν να μην υποτιμάει κανείς καμία επιστήμη.

Εξάλλου ας μη ξεχνάμε ότι:

Πρώτον αν ήταν όλοι στραμμένοι μόνο στην θεωριτική πιθανότατα να πεθαίναμε νεώτεροι, να μην είχε κάνει βήματα προόδου η ιατρική και ο άνθρωπος να απειλούταν.

Και δεύτερον ολόκληρη η ανθρωπότητα θα “τρώει” ραδιενέργεια για πόσους ακόμη αιώνες επειδή ένας Χημικός δεν είχε ανθρωπιστική παιδεία.

“Εδώ τσίχλες θέλεις να πουλήσεις σ'ένα περίπτερο και πρέπει να πάρεις άδεια από 5 διαφορετικά υπουργεία, ενώ ο τελευταίος άγνωστος έχει το δικαίωμα να πει και να γράψει ό,τι θέλει για τη ζωή οποιουδήποτε. Χωρίς έγκριση, χωρίς συνέπειες και πάνω απ'όλα, χωρίς ντροπή.”

Γ. Καπουτζίδης, Στο παρά 5

Μην ανταλλάσετε instagram, ανταλλάξτε τηλέφωνα.

Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

T. S. Eliot, 1888-1965, Βρετανός ποιητής

Ελπίδα για τον έρωτα..

Τις προάλλες καθώς περπατούσα είδα ένα ζευγάρι γύρω στα 60 να κάθεται σ'ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα. Η γυναίκα πείραζε τα μαλλιά του συζήγου της και γελούσαν. Γελούσαν όχι μόνο τα χείλη τους αλλά και τα μάτια τους. Εκείνος την αγκάλιασε κι εκείνη με την σειρά της πλάγιασε στον ώμο του και μαζί αγνάντευαν την θέα. Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα αυθόρμητα χαμογέλασα. Ένιωσα χαρά και θλίψη μαζί. Χαρά αφού είδα ένα αγαπημένο και ώριμο ζευγάρι δύο ανθρώπων που ξέρουν να αγαπάνε και κρατάνε μία υπόσχεση που στις μέρες μας φαντάζει όνειρο μακρυνό κι άπιαστο. Για πάντα. Τόσο δύσκολο να επιτευχθεί κι όμως(!) τόσο αληθινό και επιτεύξιμο. Ένιωσα όμως και θλίψη διότι σκέφτηκα ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει επιφανειακοί, επιδιώκουν μόνο την ηδονή κι όχι απλά δεν ενδιαφέρονται για τον έρωτα αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν κιόλας.

Από την άλλη όμως αναρωτήθηκα: Αν αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν έστω και ένα παιδί δε θα του έχουν δώσει να καταλάβει ότι η ουσία είναι να βρεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζουν οι ψυχές σας; Έναν άνθρωπο να επιτεύξετε μαζί την υπόσχεση για πάντα κι όχι πολλούς περαστικούς απλά και μόνο για να καλύπτουν επιφανειακά την αίσθηση της μοναξιάς και για να προσφέρουν την ηδονή στα άδεια από συναίσθημα κρεβάτια.

Και τα παιδιά αυτού του παιδιού δε θα υιοθετήσουν αυτές τις απόψεις με την σειρά τους; Επομένως οι άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν δεν χάνονται, ίσως να μειώνονται όμως υπάρχουν. Ίσως υπάρχει ακόμη περιθώριο να σώσουμε τον έρωτα. Προλαβαίνουμε…

“Ξέρω πως υπάρχουν κορίτσια της ηλικίας σου, που τους είναι άγνωστη αυτή η φλόγα των συναισθημάτων κι όταν την συναντήσουν στις άλλες τη βλέπουν με οίκτο και ειρωνία! Αλλά θα πρέπει για τους εαυτούς τους να λυπούνται, γιατί το ύφος τους το ικανοποιημένο και η ψυχή τους η ανίκανη να δονείται γι’ άλλα πράγματα, εκτός από τα μικρά συμφέροντα της και τις προσωπικές της ικανοποιήσεις, που συχνά περιορίζονται στις εντυπώσεις που δημιουργεί μία κόμμωση ή στην επιτυχία μιας τουαλέτας, δημιουργούν φτωχά παιδιά, δοσμένα σε μια χυδαία και κούφια ύπαρξη.”

-Τώρα πια είσαι γυναίκα, Fabienne Van Roy

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από όσους με ακολουθούν αν στα ποστς μου φαίνομαι/γίνομαι σκληρή ή απόλυτη. Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να χαϊδεύουν αυτιά όμως. Έχω βαρεθεί να με βγάζουν υπερβολική,συντηρητική ίσως και πουριτανή για να καλύψουν την ανηθικότητά τους. Για να μην έχουν τύψεις ότι εκείνοι δεν είναι σωστοί.

Είναι καιρός πιστεύω, να ακουστούν μερικές αλήθειες. Είναι καιρός, όχι μόνο από εμένα αλλά από όλους, να αποκατασταθεί η ηθική. Δεν γλιτώνεις από την αλήθεια. Είναι πολύ σκληρή κι αν αδυνατείς να την αντικρίσεις το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρυφτείς από αυτήν, με γελοίες δικαιολογίες. Η αλήθεια όμως παραμένει εκεί. Δεν φεύγει, δεν αλλάζει.

Όταν αντικρίσεις κι αποδεχθείς την αλήθεια θα ηρεμήσει το μέσα σου.

Γιατί αναζητάς μόνον την ηδονή;

Δυστυχώς πλέον, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θεοποιήσει την ηδονή. Επομένως είναι το μόνο που αναζητούν σε μία σχέση.

Όμως, καλώς ή κακώς, ο άνθρωπος μπορεί να ερεθιστεί σωματικά από πολλούς ανθρώπους. Αντίθετα, είναι σπάνιο και πολύτιμο το να ερεθιστεί κανείς πνευματικά. Το να έλκεται πρώτα από το μυαλό και μετά απο την σάρκα δεν συμβαίνει συχνά.

Όταν λοιπόν, ένας άνθρωπος πάρει αυτό που θέλει από κάποιον, δηλαδή την ευχαρίστηση της σάρκας, αναζητά κάτι νέο.

Θεωρεί τιμητικό το ότι του είναι αρκετή η σαρκική επαφή, χωρίς συναίσθημα, χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη, χωρίς τίποτα• την στιγμή που αυτός ο τρόπος ζωής εξευτελίζει τον έρωτα, τις σχέσεις των ανθρώπων και τον ίδιο του τον εαυτό. Ειρωνία. Καμαρώνει για κάτι που θα ‘πρεπε να ντρέπεται. Εκεί φτάσαμε. Η ανηθικότητα θεωρείται παράσημο, ενώ η ηθική λόγος για να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.

Γι'αυτό οι άνθρωποι αυτοί στο τέλος μένουν μόνοι. Ξέρεις, κάποια στιγμή δεν αναζητούν την ηδονή. Κάποια στιγμή αναζητούν τον λόγο για τον οποίο είναι μόνοι. Οι άνθρωποι αυτοί, με τον τρόπο ζωής που επέλεξαν, γερνάνε. Γερνάει όχι μόνο το δέρμα τους. Γερνάει και η ψυχή τους.

Εμένα αυτοί οι άνθρωποι μου προκαλούν οίκτο!

“Όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία”

Πριν την χαρίσεις απλόχερα όμως κάνε μία ερώτηση στον εαυτό σου:

Αξίζει να πληγωθείς δεύτερη φορά από τον ίδιο άνθρωπο;

Με το να κάνεις αρνητικές σκέψεις δεν θα έρθει κάτι καλό στην ζωή σου. Με το να κλαίγεσαι ότι είσαι χάλια δεν θα νιώσεις ποτέ καλά με εσένα. Πρότυπό σου να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και στόχος σου η καθημερινή προσπάθεια να είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ποτέ κάποιος σαν εσένα. Είσαι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Και η ζωή που θα ζήσεις μία. Κοίτα λοιπόν να την κάνεις όσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται. Να ζεις την κάθε σου στιγμή. Κι όταν μετά απο χρόνια θα ρίχνεις μια ματιά στο παρελθόν σου να σκέφτεσαι ότι τα κατάφερες. Η ανηφόρα είναι δύσκολη, αλλά ψηλά έχει την καλύτερη θέα..!

Γιατί έχουν γενικευτεί τα πάντα; Γιατί είναι πιο κουλ το να είσαι γκόμενα από το να είσαι σωστή γυναίκα; Γιατί όταν μία γυναίκα που είναι κυρία μιλάει για τις απόψεις της όλοι λένε “Α καλά.. Πουριτανισμοί του κώλου”; Πουριτανισμός;; Το να είναι μία γυναίκα ηθική, τίμια και με αξιοπρέπεια είναι πουριτανισμός;

Και γιατί όταν ένας άντρας είναι ηθικός, τίμιος και μονογαμικός τον αποκαλούν όλοι μαλάκα και φλώρο; Ενώ αυτός που είναι συναισθηματικά ανίκανος να αγαπήσει, αυτός που πληγώνει, που πάει με πολλές, που μιλάει με χυδαιότητα είναι μάγκας κι άντρακλας;

Γι'αυτό ζούμε σε μία τέτοια εποχή. Στην εποχή της ηδονής κι όχι του έρωτα. Στην εποχή της σάρκας κι όχι της ψυχής. Ο φιλελευθερισμός σε θέματα ηθικής μας έφτασε σε αυτό το σημείο…

Κρίμα και μόνο κρίμα!

“Όχι δεν είναι μαμά”;;

Τραγικό. Είναι τραγικό “τραγούδια” σαν αυτό να είναι στα trends. Να έχουν απήχηση. Είναι τραγικό όλη η πλέμπα να γίνεται εκπρόσωπος της ραπ. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι αληθινοί ράπερς με αυτούς που σήμερα είναι στα trends.

Υπάρχουν ράπερς που έχουν γράψει πράγματα από την ψυχή τους! Έχουμε φτάσει σε εξευτελιστικό σημείο. Πορώνονται οι νέοι με τραγούδια οπού ο δήθεν τραγουδιστής μουρμουρίζει και οι στίχοι είναι ανούσιοι και γελίοι. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον χώρο της ραπ.

Πώς γίνεται να είναι στα trends κομμάτια τα οποία στιχουργικά δεν έχουν καμία απολύτως αξία; Που δεν περνάνε κανένα μήνυμα στους νέους ανθρώπους;

Και γι’ εκείνους που λένε “γιατί τα τραγούδια που λένε μωρό μου σε αγαπώ τι προσφέρουν;”

Η μουσική είναι τέχνη. Ο καλλιτέχνης στο έργο του κάνει μία κατάθεση ψυχής. Μιλάει γι'αυτό που τον απασχολεί, που τον πληγώνει κι εκφράζεται μέσω της τέχνης του. Η τέχνη αφήνει στο κοινό έναν προβληματισμό! Τι προβληματισμός μπορεί να γεννηθεί στα νέα παιδιά όταν ακούνε έναν ήχο ο οποίος είναι ξεκάθαρη δουλειά στον υπολογιστή και οι στίχοι λένε “μαμά, όχι δεν είναι μαμά. Να με βρουν οι μπάτσοι ψάχνουν ξανά θα ‘μαι στον Παναμά”;

Και το χειρότερο είναι ότι πολλοί γονείς ακούγοντας αυτή τη μουσική λένε “Α ωραία αυτή είναι η μουσική που ακούν οι νέοι ας τους υποστηρίξουμε”.

Έχει χαθεί τελείως η κουλτούρα σε αυτή τη χώρα. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν κριτική ικανότητα. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι αξίζει θαυμασμό και τι οίκτο. Και δεν φταίνε τα παιδιά γι'αυτό. Φταίνε οι γονείς που αδυνατούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους σωστά. Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που πάει από το κακό στο χειρότερο. Που αφήνει τα παιδιά να περνάνε χωρίς να κατέχουν τις βασικές γνώσεις και γεμίζει η κοινωνία από αμόρφωτους.

Και κάτι που μπερδεύουν πολλοί. Στο σχολείο δεν πας για να γίνεις επιστήμονας. Στο σχολείο πας για να γίνεις άνθρωπος. Και δυστυχώς αυτό έχει ξεχαστεί εντελώς. Επιστήμονες έχουμε δόξα τω Θεώ. Από ανθρώπους έχουμε έλλειψη..!

Όταν λοιπόν, τα παιδιά ασχολούνται όλη μέρα με το ίντερνετ, δεν διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία και το σχολείο τους δίνει ένα συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης, γίνονται πρόβατα. Ό,τι τους δωθεί το “μασάνε” χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν “Τι είναι αυτό; Για κάτσε να το ψάξω λίγο να δω τι αξίζει”. Έχουν μάθει να δέχονται τα πάντα και να μην κριτικάρουν τίποτα, να μην φιλτράρουν τίποτα.

Πραγματικά αν συνεχίσουμε έτσι… Απλά οι ελπίδες για έναν ανθρώπινο, ηθικό, τίμιο και αξιοπρεπή κόσμο λιγοστεύουν κι αυτό ειναι απειλητικά τρομακτικό..!

Αλλαγές.

Είναι επίφοβες θα έλεγα.

Στο ενδιάμεσο ξεχνάς ποιος είσαι, που ήσουν και που πας.

Ξεχνάς την άνεση της σταθερότητας, την γαλήνια παύση.

Όταν έχεις σταθμεύσει κάπου, αυτό το κάπου καθορίζει κι εσένα.

Τι κι αν έχεις πέσει μέσα στο χώμα, τι κι αν στον ουρανό πετάς.

Ξέρεις.

Κι αυτή η σιγουριά για το που βρίσκεσαι σε ανακουφίζει.

Επαναπαύεσαι στην οικειότητα που σου χαρίζει η αδράνεια.

Χαρά ή λύπη, επούλωση ή πονος, δεν έχει σημασία.

Σε βλέπεις.

Είσαι εκεί σταθερά.

Εισαι η χαρά ή εισαι ή λύπη, είσαι το χώμα ή εισαι ο ουρανός.

Αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο να σέρνεται ή να πετάει δίχως να σκεφτεσαι.

Θες να συρθείς, θες να πετάξεις.

Θες να ξέρεις την κατάστασή σου.

Η άγνοια είναι αυτή που σε τρομάζει.

Ο φόβος πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα σταματήσεις να βλέπεις σκοτάδι και τα μάτια σου θα τυφλωθούνε από το φως.

Ο φόβος της υπέρμετρης πτώσης από τα σύννεφα στο έδαφος.

Σε φοβίζει η αλλαγή, σε φοβίζει το καινούργιο, είτε είναι καλύτερο είτε είναι χειρότερο.

@aautokatastrefomai

Παρασκευή βράδυ.

Αχαριστία παντού.