#ελληνικοι στιχοι
Κι ας μεγάλωσα γρήγορα, αλλάζω αργά και να φύγει όποιος βιάζεται.
Και τα λέω και τα παίρνω βαριά και γι’ αυτό να προσέχει τι λέει όποιος νοιάζεται.
- Zoro
Ίθυ
Dreiko
Η αγάπη, δεν έχει να κάνει με την τύχη.
Ποτέ δεν είχε.
Δεν υπάρχει το «δεν είχα την τύχη να αγαπήσω ή να αγαπηθώ».
Έχει να κάνει με τη θέληση και την ικανότητα.
Το κατά πόσο θέλεις να παραδεχθείς ότι στο πρόσωπο που έχεις απέναντι σου βρίσκεις την αγάπη,
αλλά και πόσο ικανός είσαι, να του παραδόσεις την ψυχή σου.
Δύσκολο να νιώθεις μόνος.
Δύσκολο, να είσαι μόνος.
Είναι και εκείνα τα τραγούδια.
Εκείνα που, όπου κι αν βρίσκεσαι,όπως κι αν είσαι,
Ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.
Μόνος ή με την αγάπη.
Θα σε γυρνάνε πάντα εκεί.
Σε έναν έρωτα, ένα βράδυ παλιό.
Και γεμίζεις ξανά,
Με όλα εκείνα που σε κατέκλυσαν τότε.
Μονάχα για λίγα λεπτά, πριν παίξει και πάλι ο ήχος του σήμερα.
Και είναι φορές που χάνω ξανά τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή, τα μάτια μου κοιτάζουν το κενό.
Δε μπορώ να κλάψω.
Κι ας νιώθω τον κόμπο να δένει.
Το σκοτάδι μου, έρχεται στην επιφάνεια,
Και εγώ πρέπει να του κλείσω την πόρτα.
Το έχω συνηθίσει πλέον, όταν είμαι χαρούμενη ξαφνικά να καταλήγω πληγωμένη.
Τιποτα που μας κανει ευτυχισμένους δεν ειναι υπερβολικό
Είναι αρκετό για να είμαστε καλά.
Μου είναι πιο εύκολο να εκφράζομαι γραπτώς παρά σε ανθρώπους..
Μα η τεχνη δεν πεθαινει και γεννα Πολυτεχνεια!
Μαριλενα,Taburo Bota
Πες του πως θα τον πάρει ο διάολος, οποιονδήποτε μικρύνει τον κόσμο σου για να αισθανθεί μεγάλος.
–09.Γεια - Σκιάχτρο
Θέλουν να τούς μιλάς τα σπίτια.
Να τούς μαθαίνεις αριθμητική.
Ποιοι έφυγαν, ποιοι μείναν.
Να τούς αφήνεις τα μάτια
Να ‘χουν
Να δακρύζουν
Κ. Γ. Καρυωτάκης
Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσα μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο,
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, για αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.
Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα Σκάκι
