Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Μενέλαος Λουντέμης

Το πιο κακό ειναι που, πριν πεθάνει η ίδια για τον εαυτό της, εχω πεθάνει εγώ για κείνην. Σάματι αυτός ο κόσμος να υπάρχει χωρίς εμένα. Ένας τρελός ποιητής, που δεν εγεννήθηκα ούτε το ένα ούτε το άλλο και που μ’ έκανε και τα δυο. Είχε στραμμένη όλη της την ύπαρξη από μένα. Τώρα είναι κάπου άνοιαστη και ομορφαίνει τον εαυτό της γι’ άλλον. Και βαδίζει στο δρόμο σα να χορεύει, σα να καλεί - μα όχι εμένα.

Μενέλαος Λουντέμης

Βγήκα νύχτα δύο μου σκέψεις να σκοτώσω:

Η μια, θυμάμαι αμυδρά και σαν αστείο πια, τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω

κι η άλλη πως ίσως με θυμάσαι και εσύ μια στο τόσο.

Σκιάχτρο

Σκιάχτρο

Βγήκα μια βόλτα στα 16, φύγαν χρόνια περιμένοντας άδικα αυτό το παιδί να επιστρέψει κι ίσως θέλοντας πολύ να βρει το δρόμο, ξέχασε πως η μοναξιά δεν παρέχει για πάνω από 20 λεπτά οξυγόνο. Μετά από εκεί αφαιρεί και διαφέρει κάποιον να τον αφήνεις ήσυχο απ’ το να τον αφήνεις μόνο.

Σκιάχτρο

Πέρασαν χρόνια από τότε που ‘χα δει,

πάνω απ’ τη θάλασσα αυτή όλα τα αστέρια

και όσο λαμπύριζαν και πέφταν σαν βροχή

και κάποιοι ακόνιζαν μαχαίρια στην ακτή,

φωτοβολίδες άστραφταν μες στην ματιά σου

κι εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να μείνω

ή να πετάξω, μια για πάντα, μακριά σου.

Παύλος Παυλίδης

- Όχι, δεν μ’ αγαπάς.

- Πως το ξέρετε;

- Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη, δεν θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη. Θα κάναμε αγάπη.

Με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν παράφορα έτρεξε.

Δεν την κάλεσα πίσω. Πήρα κοντά μου το μπουκάλι και του κράτησα συντροφιά ως το τέλος. Άδειασα και το πακέτο με τα τσιγάρα.

Μενέλαος Λουντέμης

Παύλος Παυλίδης

Ταφ Λάθος

Σου ΄πα θα βρω την άκρη μου

σκοτάδι στα μάτια η καταχνιά πνίγει την αγάπη μου

αγάπη που συσσωρεύτηκε μέσα μου πιο βαθιά από τα λάθη μου

πιο βαθιά απ’ το μαχαίρι αυτό που κάρφωσαν στην πλάτη μου.

-Μαύρος Αμνός

Τάσος Λειβαδίτης

Κι ας μεγάλωσα γρήγορα, αλλάζω αργά και να φύγει όποιος βιάζεται.

Και τα λέω και τα παίρνω βαριά και γι’ αυτό να προσέχει τι λέει όποιος νοιάζεται.

- Zoro

Ίθυ

Dreiko

Όταν είμαι χαρούμενη,

Αλλά και όταν είμαι λυπημένη.

Όταν ο κόσμος μου καίγεται,

ή είναι γεμάτος χαρά.

Εγώ θα κάνω πάντοτε το ίδιο πράγμα.

Θα χορεύω.

Και να ξυπνώ μέσα στη νύχτα.

Να απλώνω το χέρι μου στη διπλανή θέση του κρεβατιού,

Νομίζοντας πως κοιμάσαι κοντά μου.

Μα δεν είσαι εκεί.

Και ίσως αυτή, να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μου.

Και; Όλα αυτά τα λόγια… Λόγια και υποσχέσεις που σε κάνουν να χαίρεσαι και να τα πιστεύεις κιόλας γιατί έχεις την απόλυτη εμπιστοσύνη πως ναι σου λέει την αλήθεια έτσι είναι.. Και περιμένεις.. περιμένεις να δεις κάποια κίνηση, κάποια πράξη. Και αρχίζεις να μπερδεύεσαι. Τι έχει γίνει λάθος; Γιατί δεν βλέπω τίποτα; Γιατί δεν νιώθω και γιατί δεν αισθάνομαι τα όσα έχω ακούσει; Δημιουργείται ένας κόμπος στο στομάχι και λες δεν μπορεί.. δεν είναι δυνατόν. Οπότε περιμένεις να δεις. Ωστόσο ακούς.. ξανά και ξανά λόγια και μόνο λόγια αλλά κάνεις υπομονή μέχρι να δεις επιτέλους και την πράξη. ξανά τίποτα. Τότε αναρωτιεσαι .. μήπως κάνεις εσύ το λάθος. Και ρίχνεις το φταίξιμο πάνω σου.. .. μειώνοντας έτσι απλά τον εαυτό σου και συνεχίζεις να ελπίζεις για μια πράξη. Του έχεις δώσει όλη σου την ψυχή .. έχεις δώσει και δίνεις τα πάντα γιατί τον έχεις πιο πάνω και από εσένα.. παρόλα αυτά στο κεφάλι σου επικρατεί ένα χάος. Τι ισχύει τι δεν ισχύει ΓΙΑΤΙ δεν το βλέπεις. Νιώθεις εξαντλημένη, κουρασμένη ,νιώθεις πλέον ΜΟΝΗ. Απλά συνειδητοποιείς πως το μόνο που καταφέρνεις είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.. να ελπίζεις για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει και ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τιποτα. Το ξέρεις οτι έχει τελειώσει και επιμένεις σε κάτι που δεν σου αξίζει. Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; …Φύγε και μην απελπίζεσαι καρδιά μου. Έδωσες τα πάντα και δεν τα εκτίμησε.. και όταν κάποιος δεν εκτιμάει αυτά που του δίνεις ποτέ δεν σε κατάλαβε..δεν αξίζει ούτε τις σκέψεις σου ούτε τα δάκρυα σου, μόνο την αδιαφορία σου.

..ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..

Χάνεις ότι αφήνεις. Κερδίζεις ότι τολμάς.

Όποιος λέει ότι είναι ωραίο πράγμα να είσαι στον κόσμο σου, δεν έχει νιώσει να είναι δύο άνθρωποι στον κόσμο τους χωρίς να τους νοιάζει τίποτα.

Ο έρωτας

Μία μαχαιριά τις οποίας ο πόνος είναι βραχυπρόθεσμος,οξύς και σε τινάζει στον αέρα.

Η αγάπη.

Όταν η πληγή επουλώνετε. Αυτός ο πόνος ο μακροπρόθεσμος πόνος που θα σε ακολουθάει για καιρό.

Οτι απομείνει.

Απλός μια ουλή.

Με τρομάζει συνεχώς.

Είναι σαν να ζουν μέσα μου δύο ψυχές. Ότι και να νιώθω ότι και να περνάω πάντα θα έχω δύο απόψεις. Δύο πλευρές που προσπαθούν ακόρεστα να επιβιώσουν στον μεταξύ τους πόλεμο, εξοντώνοντας τελικά εμένα. 

Γιατί είναι τρομακτικό.
Είναι τρομακτικό και κουραστικό να νιώθεις ταυτόχρονα την χαρά και τη θλίψη. Είναι και άδικο για τα ίδια τα συναισθήματα. Ποτέ δεν τα νιώθεις τελείως ξεκάθαρα. Ποτέ δεν έχω νιώσει την απόλυτη χαρά, ούτε την απόλυτη λύπη!..και πιστέψτε με δεν είναι καλό…αναμιγνύονται σαν ένα γιν-γιάνγκ. Μια κακή μείξη που προκαλεί εσωτερική έκρηξη!

Με τρομάζει, με κουράζει και με εξοντώνει.
Θέλω να βγω και να ουρλιάξω αλλά ταυτόχρονα θέλω να πνίξω την κραυγή μου.

Νιώθω έντονα την ανάγκη να τα παρατήσω όλα και όλους και να εξαφανιστώ.

Από που να αρχίσω;