Έχεις φτάσει ποτέ σε σημείο να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα που από το άγχος να βάζεις συνέχεια τα κλάματα; να σου χαλάει η διάθεση χωρίς λόγο, να μην έχεις καθόλου αυτοπεποίθηση στον εαυτό σου και να πιστεύεις ότι θα τα πας χάλια και να αγχώνεσαι ακόμη πιο πολύ;

Εε λοιπόν εγώ το έπαθα..

Ξέρει κανείς εκεί έξω λύση για αυτό;

Ούτε εγώ είμαι τέλεια. Μακάρι να είχα αυτοπεποίθηση, να μην με ένοιαζε τι λένε οι άλλοι. Αλλά το παλεύω.

Τάσος Λειβαδίτης

Μενέλαος Λουντέμης

Πέρασαν χρόνια από τότε που ‘χα δει,

πάνω απ’ τη θάλασσα αυτή όλα τα αστέρια

και όσο λαμπύριζαν και πέφταν σαν βροχή

και κάποιοι ακόνιζαν μαχαίρια στην ακτή,

φωτοβολίδες άστραφταν μες στην ματιά σου

κι εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να μείνω

ή να πετάξω, μια για πάντα, μακριά σου.

Παύλος Παυλίδης

- Όχι, δεν μ’ αγαπάς.

- Πως το ξέρετε;

- Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη, δεν θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη. Θα κάναμε αγάπη.

Με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν παράφορα έτρεξε.

Δεν την κάλεσα πίσω. Πήρα κοντά μου το μπουκάλι και του κράτησα συντροφιά ως το τέλος. Άδειασα και το πακέτο με τα τσιγάρα.

Μενέλαος Λουντέμης

Η αγάπη θα είναι πάντα εξωφρενική.

Θα σε φέρνει στα άκρα, και μετά θα σε ηρεμεί.

Κάποιες φορές θα την τσαλακώνεις χωρίς να το θες,

Μα στο τέλος θα παίρνει ξανά τη μορφή που λατρεύεις.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για να αγαπά τέλεια.

Και η αγάπη θα είναι πάντοτε μια όμορφη τρέλα.

Το μόνο μου πρόβλημα,

Ήταν πως πάντα, προσπαθούσα να “φτιάξω” τους ανθρώπους.

Λάτρευα να τους κάνω να νιώθουν τι πάει να πει να πνίγεσαι από αγάπη.

Και ας κατέληγα πάντα στο τέλος, εγώ διαλυμένη.

Όταν τρέμεις στην σκέψη,

Πως αν φύγει, θα χαθείς κι εσύ μαζί του.

Θα διαλυθείς.

Εκεί είναι που καταλαβαίνεις,

πως έχεις βρει τη μεγαλύτερη αδυναμία σου.

Αυτή που σε ολοκληρώνει,

Και ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια.

Συγγνώμη για τις φορές που νιώθω πως η αγάπη σου για μένα είναι φαινομενική.

Μα βλέπεις,είχα μάθει να μην είμαι ποτέ αρκετή.

Και αυτή, είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Είχα έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν ήταν δικός μου.

Έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για μένα.

Και την ίδια στιγμή απουσίαζε.

Ένα άνθρωπο που μου έταζε αγάπη.

Και σε ένα βράδυ τα έπαιρνε όλα πίσω.

Έναν άνθρωπο, που με φιλούσε κάνοντας την καρδιά μου να σφίγγεται.

Και να σπάει όταν καταλάβαινε πως το φιλί κρατούσε μόνο μια βραδιά.

Έναν άνθρωπο που μιλούσε για αγάπη και πόνο.

Μα δεν καταλάβαινε ποτέ την σημασία τους.

Έκανε όνειρα για τον άνθρωπο που θα του έδινε όλη του την αγάπη.

Και προκαλούσε πόνο σε όσους τον αγαπούν.

Έναν άνθρωπο που πήρε όση αγάπη δεν του άξιζε.

Και ακόμα την αναζητά σε ξένα πρόσωπα.

Είχα έναν άνθρωπο.

——————————————————————

Γραμμένο το 2018. Πόσο αλλάζει η ζωή και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου τελικά, στη διάρκεια του χρόνου. Όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.

Ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Ένα σώμα αγκαλιασμένο με το δικό μου.

Και μια ανάσα να μου ψιθυρίζει πως η καρδιά είναι στη θέση της, κοντά στο άλλο της μισό.

Και αυτό για εμένα,είναι το ιδανικότερο βράδυ.

Και οι πόλεις θα ερημώσουν για δεύτερη φορά.

Η ζωή θα μπει στην σίγαση και το μυαλό θα αρχίσει να φωνάζει.

Το σπίτι θα μοιάσει φυλακή, και το έξω τρόμος.

Και κάπου εκεί, σταματά η ελευθερία.

Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.

Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,

Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.

Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.

Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.

Και έτσι, περπατάμε μαζί.

νοσταλγία

Όσο αναπολείς παλιές στιγμές, σκέφτεσαι πάντα είτε αρνητικές είτε θετικές στιγμές από την χρονική εκείνη περίοδο.

Πολλές φορές θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει κ να θέλει να γυρίσει πισω σκεπτόμενος ότι τελικά ήσουν δραματικός, υπερβολικός, και περνούσες καλύτερα από ότι τώρα.

Η νοσταλγία είναι πουτανα. Τίποτα δεν ήταν όσο καλό όσο το θυμάσαι.

και κάπου εδώ αναρωτιέσαι γιατί έφυγα;

Υπήρχε λόγος. Και σίγουρα σημαντικότερος από τις “θετικές” στιγμές. Είναι δυστυχώς στη λειτουργία του ανθρώπινου νου να αποσπά την προσοχή από τα άσχημα γεγονότα και να σε ωθεί προς τα καλά με την ελπίδα πως θα επιχειρήσεις να γυρίσεις.

Αλλά η νοσταλγία σου προκαλεί μια ακόμα ψευδαίσθηση

Υ.Γ: Αν το διαβάζεις αυτό και σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, δες το ως ένα μήνυμα από το σύμπαν να μη γυρίσεις πίσω σε ότι σε πλήγωσε. Αξίζεις καλύτερα <3

Συζήτηση για τατουαζ με πρώην 21 χρόνων σε κοινή παρέα.

Αυτός:Το τελευταίο τατουαζ που θα κάνω το θέλω στην γάμπα μου σαν βραχιόλι

Κάποιος αδιάφορος: βλακεία είναι ρε

Αυτός: Δεν μίλησα για έναν απλό κύκλο φίλε, όταν μείνει η γυναίκα που θα αγαπάω είναι έγκυος στο παιδί μας και πάμε πρώτη φορά στον γυναικολόγο το καρδιογράφημα που θα βγει από το μωράκι αυτό θα είναι ο κύκλος μου. Η πρώτη φορά που θα ακούσω την καρδιά του. Αυτό θα ναι όλος μου ο κόσμος. Τα είπε αυτά όσο την κοίταζε κατάματα με άτυπη υπόσχεση λύτρωσης της

Αυτή:πλαντάξε στο κλάμα ξέροντας πως είναι ο έρωτας της ζωής της

Μακάρι να μην είχα πλύνει ποτέ αυτά τα σεντόνια, να είχαν ακόμα την μυρωδιά σου και να κοιμόμουν κάθε βράδυ αγκαλιά με το άρωμα σου.

Ή μάλλον, μακάρι να μην είχες φύγει ποτέ. Να ξάπλωνες ακόμα σε αυτά τα σεντόνια και να μύριζε συνέχεια όλο το σπίτι “εσύ”.

Δεν με θέλει πια.

Αλλά πλέον, δεν με νοιάζει.

Πλέον με θέλω εγώ.

Πλέον έχω επιλέξει εγώ τον εαυτό μου και θέλω άτομα κοντά μου που δεν με ξεπερνάνε τόσο εύκολα.

Κάποιες φορές εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ γιατί είναι τόσο δύσκολο να σε ξεχάσω τώρα. 

Μα εξήγησε μου πώς γίνεται αυτό, να σε βλέπω μια μέρα και να σε σκέφτομαι εκατό.

Δεν μπορείς να λες ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου και μετά να συμπεριφέρεσαι σαν να μην σε νοιάζει.
Αν δεν μπορείς να συμβαδίσεις τα λόγια σου με τις πράξεις σου, σταμάτα να μιλάς.

Και; Όλα αυτά τα λόγια… Λόγια και υποσχέσεις που σε κάνουν να χαίρεσαι και να τα πιστεύεις κιόλας γιατί έχεις την απόλυτη εμπιστοσύνη πως ναι σου λέει την αλήθεια έτσι είναι.. Και περιμένεις.. περιμένεις να δεις κάποια κίνηση, κάποια πράξη. Και αρχίζεις να μπερδεύεσαι. Τι έχει γίνει λάθος; Γιατί δεν βλέπω τίποτα; Γιατί δεν νιώθω και γιατί δεν αισθάνομαι τα όσα έχω ακούσει; Δημιουργείται ένας κόμπος στο στομάχι και λες δεν μπορεί.. δεν είναι δυνατόν. Οπότε περιμένεις να δεις. Ωστόσο ακούς.. ξανά και ξανά λόγια και μόνο λόγια αλλά κάνεις υπομονή μέχρι να δεις επιτέλους και την πράξη. ξανά τίποτα. Τότε αναρωτιεσαι .. μήπως κάνεις εσύ το λάθος. Και ρίχνεις το φταίξιμο πάνω σου.. .. μειώνοντας έτσι απλά τον εαυτό σου και συνεχίζεις να ελπίζεις για μια πράξη. Του έχεις δώσει όλη σου την ψυχή .. έχεις δώσει και δίνεις τα πάντα γιατί τον έχεις πιο πάνω και από εσένα.. παρόλα αυτά στο κεφάλι σου επικρατεί ένα χάος. Τι ισχύει τι δεν ισχύει ΓΙΑΤΙ δεν το βλέπεις. Νιώθεις εξαντλημένη, κουρασμένη ,νιώθεις πλέον ΜΟΝΗ. Απλά συνειδητοποιείς πως το μόνο που καταφέρνεις είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.. να ελπίζεις για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει και ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τιποτα. Το ξέρεις οτι έχει τελειώσει και επιμένεις σε κάτι που δεν σου αξίζει. Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; …Φύγε και μην απελπίζεσαι καρδιά μου. Έδωσες τα πάντα και δεν τα εκτίμησε.. και όταν κάποιος δεν εκτιμάει αυτά που του δίνεις ποτέ δεν σε κατάλαβε..δεν αξίζει ούτε τις σκέψεις σου ούτε τα δάκρυα σου, μόνο την αδιαφορία σου.

..ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..

Και μου φώναζε να προσέχεις, οσο έπεφτα από τον γκρεμό που με πέταξε.

Χάνεις ότι αφήνεις. Κερδίζεις ότι τολμάς.

Γύρισα και του είπα “στο Tumblr είναι όλες οι σκέψεις μου γραμμένες”… Ακόμη ψάχνει εντωμεταξύ.

Όποιος λέει ότι είναι ωραίο πράγμα να είσαι στον κόσμο σου, δεν έχει νιώσει να είναι δύο άνθρωποι στον κόσμο τους χωρίς να τους νοιάζει τίποτα.