Όσο αναπολείς παλιές στιγμές, σκέφτεσαι πάντα είτε αρνητικές είτε θετικές στιγμές από την χρονική εκείνη περίοδο.
Πολλές φορές θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει κ να θέλει να γυρίσει πισω σκεπτόμενος ότι τελικά ήσουν δραματικός, υπερβολικός, και περνούσες καλύτερα από ότι τώρα.
Η νοσταλγία είναι πουτανα. Τίποτα δεν ήταν όσο καλό όσο το θυμάσαι.
και κάπου εδώ αναρωτιέσαι γιατί έφυγα;
Υπήρχε λόγος. Και σίγουρα σημαντικότερος από τις “θετικές” στιγμές. Είναι δυστυχώς στη λειτουργία του ανθρώπινου νου να αποσπά την προσοχή από τα άσχημα γεγονότα και να σε ωθεί προς τα καλά με την ελπίδα πως θα επιχειρήσεις να γυρίσεις.
Αλλά η νοσταλγία σου προκαλεί μια ακόμα ψευδαίσθηση
Υ.Γ: Αν το διαβάζεις αυτό και σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, δες το ως ένα μήνυμα από το σύμπαν να μη γυρίσεις πίσω σε ότι σε πλήγωσε. Αξίζεις καλύτερα <3
έχουμε όλοι ακούσει για ψεύτικους ανθρώπους, φίλους που στα δύσκολα εγκαταλείπουν, αγαπες που στην πρώτη δυσκολία ξεθωριάζουν, άτομα που δώσανε υποσχέσεις που δεν κράτησαν.
εχουμε ζήσει όλοι καταστάσεις που αμφιβάλλαμε για κάτι.
και τώρα τι εννοει με αυτο; το είπε ειρωνικά; όντως το πιστεύει ή με δουλευει; θα το κρατήσει μυστικό ή θα το πει παντου; μπορώ να τον εμπιστευτώ; και αν δεν συμβαίνει κάτι και όλα είναι στο μυαλό μου;
και εδώ ρωταω
γύρω μας τι είναι αληθινό;
όλα είναι στο μυαλό μας σωστα; Ο κάθε χαρακτήρας ερμηνεύει μια κατάσταση διαφορετικά. αισιόδοξα ή αρνητικά. όπως το πάρει κάνεις που λέει και ο κόσμος. αρα αν ο καθένας πιστεύει ότι επιθυμεί, όλα είναι στο μυαλό του; για εσένα μπορεί η αντίληψη του άλλου να είναι παράλογη, για αυτόν το αντίθετο. άρα ζούμε μια ψευδαισθηση;
πάντα αγνοούσα αυτήν την δήλωση, δε πίστευα σε αυτήν και αδιαφορούσα να την αναλύσω. Την θεωρούσα κλισε και υπερτιμημένη. Μέχρι που γνώρισα αυτόν.
Είμασταν τόσο διαφορετικοί και το έβλεπαν όλοι. Όμως υπήρχε κάτι μέσα μου που με τραβούσε μόνιμως σε αυτόν. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο εκεί, στο ότι κάτι μας ενώνει και ας μην ξέρουμε τι. Το ένιωθε και αυτός, ταιριαζαμε με έναν πολύ ξεχωριστό, ιδιαίτερο τρόπο που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.
Τα αντίθετα έλκονται. Και το αποδείξαμε εμείς σε ένα μόνο βλέμμα.
Τι σημασία έχει αν η χρονιά έχει τον αριθμό 2020,2023,2026 κτλ κτλ..Ένας αριθμός είναι όπως η ηλικία μας και όπως ο οποιοσδήποτε αριθμός,δεν οφείλονται αυτοί οι αριθμοί στα χάλια της κοινωνίας μας αντιθέτως οφείλεται το πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και στην φύση.
Κατηγορήστε την κοινωνία, φτιάξτε την κοινωνία παρά έναν αριθμό ο αριθμός αλλάζει από μόνος του όταν έρχεται η ώρα του.
Τουλάχιστον οι αριθμοί κάνουν σωστά την δουλειά τους,η ανθρωπότητα όχι..
Ωρέ λιλιπούτειοι σατανάδες, ποιος σας είπε ότι ένας ναρκέμπορος θα ήταν κουλ γκόμενος? Και όχι από συναισθηματική άποψη, αλλά από την πλευρά της αισθητικής. Κατά πάσα πιθανότητα έχετε στο νου σας πως ο ναρκέμπορος με την άσπρη μύτη που θα έρθει να σας πάρει είναι : Πλούσιος, κούκλος, πανέξυπνος, σκληρός και άγριος με τους γύρω του ενώ με εσάς γλυκός και συναισθηματικός, μυστηριωδώς σέξυ και θα σας προσέχει λέγοντας “Όχι εσύ μικρή. Εσύ δεν θα ακουμπήσεις τίποτα από το σταφ και όποιος σου δώσει θα τον θάψω ζωντανό. Δε θέλω να καταστραφείς μπλα μπλα μπλα ”. Το πρόβλημα είναι ότι καυλώνετε με ιδέες, πολύ συχνά μη ρεαλιστικές και νομίζετε πως η ζωή σας θα γίνει μια καινούρια σεζόν στο Breaking Bad. Για το καλό σας, αρχίστε να φιλτράρετε τις πληροφορίες. Το πιο πιθανό είναι μπλέκοντας με αυτόν τον τύπο να καταλήξετε να μαγειρεύετε παρέα του μεθ και οι αναθυμιάσεις να σας προκαλέσουν προβλήματα υγείας γιατί είναι κουλ. Φαν φακτ: έχω γνωρίσει αντίστοιχο τύπο που πηδούσε λιλιπουτειες κοπέλες γουάνα μπι χαρντκορ τσίκς, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΊΖΟΥΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. Η φάση είναι λιγότερο Uma Thurman στο pulp fiction και περισσότερο Jennifer Connelly στο requiem for a dream.
Να είστε προσεκτικοί, να έχετε πάντοτε οργασμούς και να μην λαμβάνετε ούτε τα δικά μου ποστ αφιλτράριστα.
Όσο και αν μισώ τις τάσεις της εκάστοτε εποχής/ τη μόδα, αγαπώ την επίδραση που έχουν στον κοινωνικό περίγυρο. Ειδικότερα, το πώς εξελίχτηκε η κατάσταση από το “όλα κινέζικα είναι” , “ιου ψωνιζει από το κινεζικό”, “Δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω, Ιάπωνες Κινέζοι Κορεάτες όλοι ίδιοι είναι”, στο “Θέλω να γίνω μια ανθρωπόμορφη Sailor Moon και να παντρευτώ Κορεάτη”.
Υ.Γ. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα γίνει μόδα η Σκανδιναβική κουλτούρα και θα γεμίσουμε Vikings (Σούπερ ντουπερ μαστ το χαρακτηριστικό κράνος με τα δύο κέρατα)
Υ.Γ. Ή για τη στιγμή που θα κυκλοφορούν όλοι στυλ Ραμσής Β’
Ορκίζεσαι σε χαρτιά φαγωμένα απ'το σαράκι της ορθόδοξης λογικής και μου κουνάς το μολυσμένο σου δάχτυλο στη μούρη. Νομίζεις θα με υπνωτισεις αλλά εγώ μετράω τις φουσκάλες στην ματωμένη πληγή σου. Εσύ έσπασες του διαβόλου το πόδι και φύτεψες τον σπόρο του φόβου στο κεφάλι κάθε καημένης ,βουτηγμένης στο αλεύρι , νοικοκυράς. Έχωσες το μαστίγιο στο χέρι του φουκαρά που κατουράει τα παντελόνια του στο σκοτάδι και τον διέταξες να μην ξαναδακρύσει, αφού για κάθε δάκρυ του άλλαζες και μια ορμόνη. Προλαβαίνεις να μου χαρίσεις ένα θεαματικό χαρακίρι πρώτου η γάγγραινα ανταλλάξει το αμαρτωλό σου χέρι, με ένα συγχωροχάρτι για τα μάτια των πονόψυχων
Μετά το χθεσινό πιοτό, ξυπνήσαμε παρέα. Ένας ζεστός καφές μπήκε ανάμεσα μας, όχι όμως να μας χωρίσει αλλά για να μας ενώσει. Μας έδωσε την ευκαιρία να κοιταχτούμε στα μάτια, να φωνάξουμε για άλλη μία φορά αυτά που μας πνίγουν. Έστριψες το τσιγάρο σου, μου χαμογέλασες γλυκά και μου μίλησες. Εγώ, ενώ κατέβαζα τον καπνό, σου απάντησα, δεν έχει σημασία τι. Δεν μιλούσε το μυαλό μας, δεν χρειάστηκε να κουράσουμε τα χείλη μας, ούτε να γελάσουμε ευγενικά με την εξυπνάδα που θα έλεγε ο άλλος. Μέσα στην σιωπή τα βλέμματα μας μπλέχτηκαν και είπαν περισσότερα από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να πούμε. Ο καπνός τύλιξε τον χρόνο, το βλέμμα σου με μάγεψε. Καλημέρα.
Για δες δύο πλέμπες πως ξορκίζουν τη μιζέρια που τα αρπαχτικά θέλουν να επιβάλλουν. Ξέρεις ότι τα πρότυπα του “ανθρωπάκου” τα κρατούσα μακριά, από τα γεννοφάσκια μου (Ο Βίλχελμ Ράιχ θα ήταν περήφανος για μένα). Είθε να περιπλανηθουμε αλλοπρόσαλλοι, προβληματισμένοι, με ένα τσιγάρο και ένα αναψυκτικό ο κάθε ένας στο χέρι, μέχρι τα κουφάρια που σέρνουμε να μας προδώσουν για τη θέα που έχουν τα ραδίκια ανάποδα.
Τίποτα χειρότερο από έναν εγκληματία που δικάζει άλλον εγκληματία. Εσύ, σκότωσες με όπλο και σαν βρεγμένη γάτα στέκεσαι μπροστά μου, με χαμηλωμένο το βλέμμα. Εγώ, χτυπάω αλύπητα το σφυρί και ουρλιάζω “ΑΙΣΧΟΣ”. Σε δικάζω και σε φτύνω, σε αποκαλώ “σκουλήκι”. Και εγώ, το μεγαλύτερο από όλα τα σκουλήκια, ο αθεόφοβος δικαστής, έκανα έγκλημα σαν εσένα! Σκότωσα, μα εγώ -ακόμα χειρότερα!- πήρα μια ζωή χρησιμοποιώντας τα ίδια μου τα χέρια. Και έχουμε τώρα: ένα φόνο δικό σου με όπλο, και ένα δικό μου με τα ίδια μου τα χέρια. Τι μας κάνει αυτό? Μας κάνει ίδιους εγκληματίες ως προς το αποτέλεσμα, αλλά εγώ είμαι χειρότερος. Κι όμως - αστείο ε?- βρίσκω το κουράγιο να σε δικασω, όσο εγώ κρύβομαι από τον εαυτό μου και βάζω για λίγο κάτω από το χαλί το δικό μου αμάρτημα.
Και κάπως έτσι λειτουργούμε εμείς οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον. Κάπως έτσι μας ερεθίζει η ηθικολογία και κάπως έτσι τρέφουμε το εγώ μας.
Κόψτε αυτή την καραμέλα “ε εγώ βλέπω ντοκιμαντέρ με serial killers για να κοιμηθώ, νομίζεις θα σε φοβηθώ?!?!?!”. Οκευ, και η μάνα μου βλέπει Αγγελική Νικολούλη για να κοιμηθεί αλλά αν εξαφανιστώ δε θα είναι και πολύ ψύχραιμη.
Έχω μάθημα κατεύθυνσης στη σχολή μου 6.30 με 9.00 το βράδυ την ώρα που το πανεπιστήμιο αδειάζει και όλοι φεύγουν και νιώθω σαν να ανήκω σε κύκλο μασόνων όπου μελεταμε χειρόγραφα αλχημιστών και σκαλίζουμε αγαλματίδια του Ερμή του Τρισμέγιστου
Με όσο μετάξι και αν ντύσεις ένα γουρούνι, ποτέ δεν θα το κάνεις βασιλιά. Εκεί λοιπόν, που η ευγένεια και ο σεβασμός λείπουν οι δικοί σας καλοί τρόποι περισσεύουν. Στον στάβλο άλλωστε δεν πας με ακριβά παπούτσια, θα τα καταστρέψεις. Μάθετε να μιλάτε την γλώσσα των γύρω σας. Αν θέλετε να παραμείνετε για κάποια ώρα σε ένα αγενές περιβάλλον, μην φέρεστε με ευγένεια. Κανείς δεν θα το εκτιμήσει και θα φαίνεστε και ηλίθιοι από πάνω.
Το βαθυ μίσος είναι η αντανάκλαση μιας αγάπης. Δεν μπορείς να μισήσεις κάποιον που δεν αγάπησες ποτέ. Η αδιαφορία πάλι, είναι η απόδειξη της έλλειψης συναισθήματος.
Τσιγάρο με αλκοόλ, Τσιγάρο με καφέ, Τσιγάρο πριν τον ύπνο, Τσιγάρο μετά το σεξ, Τσιγάρο στη λύπη, Τσιγάρο στα νεύρα, Τσιγάρο με δυνατή μουσική, Τσιγάρο μετά το φαγητό, Τσιγάρο στο δρόμο, Τσιγάρο μέσα στο σπίτι, Τσιγάρο με βιβλίο, Τσιγάρο με τη χαρά, Τσιγάρο με παρέα, Τσιγάρο μετά το μπάνιο, Τσιγάρο στην παραλία, Τσιγάρο με το κατούρημα, Τσιγάρο με ταινία, Τσιγάρο με τσιγάρο
Κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Κολλάτε σε λέξεις και αχρηστεύετε την τραγωδία. Ενίοτε, παίρνουν το λόγο αμόρφωτοι και σοδομίζουν κόπους χρόνων. Πολύ συχνά ο κόσμος ψάχνει να έχει κάτι για να ουρλιάζει, έτσι απλά. Ανούσια. Και το χειρότερο όλων, βγαίνουν και φορτώνουν όλες τις άσχημες πράξεις σε “ψυχολογικά προβλήματα” και “ψυχολογικές διαταραχές”. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει κακία στον κόσμο, για όλα ευθύνονται πάντοτε οι νευρώνες του εγκεφάλου. Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο στοχοποιούνται έμμεσα οι άνθρωποι που όντως βιώνουν ψυχολογικά προβλήματα? Είναι δυνατόν όλες οι εγκληματικές, κακές, προσβλητικές, μη ηθικά ορθές πράξεις να οφείλονται σχεδόν ΠΆΝΤΟΤΕ σε ψυχολογικά προβλήματα ? Αν αύριο κακοποιήσω κάποιον θα δικαιολογήσω την πράξη μου ως εξής: “Φταίει που πέρασα κατάθλιψη. Είναι τα κατάλοιπα αυτά και τώρα βγαίνουν”
Μπορείς να γράψεις, να τραγουδήσεις, να κλάψεις, να αγαπήσεις, να ζωγραφίσεις, να γελάσεις, να εκφραστείς, να μαγειρέψεις, να μιλήσεις, να τσακωθείς, να αγκαλιαστείς, να απογοητευτείς, να ερωτευτείς, να δημιουργήσεις, να νιώσεις, να ζήσεις. Κι εσύ είσαι στο instagram.
Όχι δεν είναι η ζωή ούτε μικρή ούτε άδικη. Εμείς είμαστε αχάριστοι.
Πάτε σε βιβλιοθήκες; Βρίσκετε ενδιαφέρον σε κάποιον από το βιβλίο που κρατάει; Φλερτάρετε πρόσωπο με πρόσωπο; Ανταλλάσετε τηλέφωνα; Λέτε αυτά που νιώθετε; Χαμογελάτε; Κοιτάτε τ’ αστέρια; Αγκαλιάζεστε σφιχτά; Φιλιέστε πρώτα με το βλέμμα κι ύστερα με τα χείλη; Ερωτεύεστε σαν άνθρωποι; Ή σαν instagramers?
Η κατεύθυνση που διαλέγει ο καθένας στο λύκειο δεν απογυμνώνει την προσωπικότητα του. Δεν σημαίνει ότι κάποιος διαλέγει μία κατεύθυνση επειδή είναι καλός μόνο στα μαθήματα της κατεύθυνσης αυτής. Σαφώς και ο καθένας τείνει σε κάποια επιστήμη περισσότερο, όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει κανείς να είναι απόλυτος, να θεοποιεί την επιστήμη του και να υποτιμάει τις υπόλοιπες. Είναι αδύνατο και ανούσιο να συγκριθούν 2,3 ή 4 επιστήμες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ανώτερη ή κατώτερη επιστήμη. Η γενική γνώση είναι αναγκαία όμως η εξιδεικευμένη αποτελεί θέμα προτίμησης. Τα παιδιά της θεωριτικής δεν είναι χαζά. Τα παιδιά της θετικής δεν είναι αγράμματα. Το να χαρακτηρίζει κάποιος έναν άνθρωπο ως χαζό/έξυπνο, μορφωμένο/αμόρφωτο με μοναδικό κριτήριο την κατεύθυνση που ακολουθεί είναι εντελώς παράλογο. Η κατεύθυνση είναι επιλογή, όχι μονόδρομος. Καλό θα ήταν να μην υποτιμάει κανείς καμία επιστήμη.
Εξάλλου ας μη ξεχνάμε ότι:
Πρώτον αν ήταν όλοι στραμμένοι μόνο στην θεωριτική πιθανότατα να πεθαίναμε νεώτεροι, να μην είχε κάνει βήματα προόδου η ιατρική και ο άνθρωπος να απειλούταν.
Και δεύτερον ολόκληρη η ανθρωπότητα θα “τρώει” ραδιενέργεια για πόσους ακόμη αιώνες επειδή ένας Χημικός δεν είχε ανθρωπιστική παιδεία.
“Εδώ τσίχλες θέλεις να πουλήσεις σ'ένα περίπτερο και πρέπει να πάρεις άδεια από 5 διαφορετικά υπουργεία, ενώ ο τελευταίος άγνωστος έχει το δικαίωμα να πει και να γράψει ό,τι θέλει για τη ζωή οποιουδήποτε. Χωρίς έγκριση, χωρίς συνέπειες και πάνω απ'όλα, χωρίς ντροπή.”
Αυτοί οι άνθρωποι στο tumblr που λατρεύουν τα βιβλία, την μουσική, την ποίηση, τον καλό κινηματογράφο, το εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο, τον τρυφερό έρωτα, τα αστέρια, τις αγκαλιές, την ειλικρίνια, την αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι πού κρύβονται στον έξω κόσμο; Αυτοί οι άνθρωποι γιατί δεν συναντάνε ο ένας τον άλλο;
Σήμερα γιορτάζουμε την άρνηση του έθνους για υποταγή. Άνθρωποι θυσιάστηκαν. Έχασαν την ζωή τους. Άνθρωποι απλοί, όπως όλοι μας. Άνθρωποι με όνειρα, με οικογένειες. Άνθρωποι ήρεμοι, αγνοί, αξιόπιστοι και θαρραλέοι. Άνθρωποι έχασαν τα πάντα προκειμένου να μη χαθεί η πατρίδα. Στο χώμα που εμείς πατάμε για να πάμε για καφέ, χύθηκε το αίμα τους, παραδώθηκε η ψυχή τους.
Γιορτάζει η Ελλάδα. Μία χώρα ,που σε αντίθεση με πολλά έθνη, γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του. Γιορτάζουμε την ένταξη μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντίσταση στην υποταγή. Γιορτάζουμε το γεγονός ότι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν ο Ιταλός Πρέσβης Εμανουέλ Γκράτσι με τελεσίγραφο ζήτησε από τον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να αφήσει τον ιταλικό στρατό να καταλάβει στρατεύματα εντός Ελλάδος, ο Ι. Μεταξάς είπε “Ε τότε, κύριοι, έχουμε πόλεμο”.
Την επόμενη χρονιά, 28 Οκτωβρίου 1941, ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε κατοχή, ενώ ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, Έλληνες γιόρτασαν την ημέρα εκείνη στο κεντρικό κτίριο και τον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο καθηγητής Κων/νος Τσάτσος αρνήθηκε να διδάξει με αποτέλεσμα να απολυθεί.
Το στενάχωρο δεν είναι τόσο ότι αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν, όσο το ότι εμείς, εμείς οι νεοέλληνες, τα παιδιά των ηρώων, δεν γνωρίζουμε τι γιορτάζουμε. Δεν γνωρίζουμε ποιός είπε το όχι, σε ποιόν το είπε, γιατί το είπε, τι ακολούθησε.
Επιλέγουμε να μη μαθαίνουμε την ιστορία μας ή να μη της δίνουμε βάση υποστηρίζοντας ανόητες απόψεις όπως: “Αυτά ανήκουν στο παρελθόν εμείς κοιτάμε μπροστά”, “Αφού όλοι πέθαναν τι μας νοιάζει;”.
Κανένα ίχνος σεβασμού, καμία ευγνωμοσύνη. Στην είσοδο του Άουσβιτς υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».
Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.
Κανείς που να ‘χει βαρεθεί το instagram και την όλη ψευτιά που κουβαλάει; Κανείς που να θέλει να επαναστατήσει και να ξεχωρίσει από αυτήν τη μαζοποίηση που τα social media μας καλούν να αγκαλιάσουμε; Κανείς που αντί των “χαριτωμένων” μηνυμάτων του messenger με τον άνθρωπό του να προτιμάει να στέλνουν γράμματα; Ξέρεις… σελίδες χαρτιού που γράφεις με στυλό κι αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου για τον άλλον; Γράμματα που μπορείς να τα διαβάσεις μόνον εσύ και να τα κρατήσεις για πάντα; Γράμματα ποτισμένα με το άρωμα του άλλου;
Υποτίθεται ότι στις μέρες μας όλοι στα social media υποστηρίζουν το body positivity, αγάπα τον εαυτό σου, να είσαι διαφορετικός κλπ. Όλο αυτό ειναι εντελώς επιφανειακό. Όταν ποστάρεις συνεχώς φωτογραφίες που δείχνεις το σώμα σου λέγοντας στους υπόλοιπους ότι το αγαπάς, λυπάμαι αλλά δεν το αγαπάς. Αν το αγαπούσες δε θα έμπαινες στην διαδικασία να το εκθέσεις στο ίντερνετ. Αυτό δηλώνει ανασφάλεια, ότι δηλαδή δεν το αγαπάς πραγματικά και το δημοσιοποιείς με απότερο στόχο να σου πουν όλοι πόσο όμορφος/όμορφη είσαι και πόσο ωραίο σώμα έχεις. Ζητάς να σε αποδεχθούν ενώ δεν σε έχεις αποδεχθεί ούτε εσύ.
Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν δύο χρήσεις: την καλή και την κακή. Ακόμη κι ένα στιλό. Με την καλή του χρήση μπορείς να γράψεις κάτι ή και να ζωγραφίσεις. Με την κακή όμως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ενάντια σε κάποιον και να τον τραυματίσεις ή και να του αφαιρέσεις την ζωή. Το πώς θα χρησιμοποιήσουμε κάτι, είτε είναι υλικό αγαθό είτε όχι, είναι καθαρά δική μας επιλογή. Δική μας όμως είναι και η ευθύνη και κατ’ επέκταση η συνέπεια των πράξεων μας. Έτσι και με τα social media. Θα ήταν πολύ όμορφο αν τα χρησιμοποιούσαμε για να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε για σοβαρά ζητήματα, για να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, για άμεση επικοινωνία όταν είναι απαραίτητο. Όμως όχι. Εμείς οι άνθρωποι, επιλέξαμε διαφορετική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις ανασφάλειες μας και πολλές φορές για να δημιουργήσουμε και στους άλλους τις ίδιες ανασφάλειες δείχνοντας πόσο ωραιά είναι η ζωή μας καθώς διαλέγουμε να μοιραστούμε μόνο όμορφες στιγμές. Τα χρησιμοποιούμε για να διαφημίσουμε και να διαφημιστούμε και παράλληλα χρησιμοποιούμε κάκιστα και τους ίδιους μας τους εαυτούς καθώς στον βομό της δόξας και των χρημάτων θυσιάζουμε την ζωή μας, την αξιοπρέπεια και τις αξίες μας. Λες και ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αποκτήσει υλικά αγαθά.
Δεν πιστεύω πως γνωρίζουμε ποιός ακριβώς είναι ο σκοπός μας καθώς αυτό είναι υποκειμενικό κι ο καθένας έχει διαφορετικούς στόχους κι όνειρα. Θεωρώ όμως τουλάχιστον υποτιμητικό και απίθανα προσβλητικό να λέμε πως ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να μας δοξάζουν και να βγάζουμε χρήματα.
Κατηγορούμε την κοινωνία για τα πάντα, σωστά; Ξεχνάμε όμως ότι εμείς είμαστε η κοινωνία. Ότι τίποτα δεν αλλάζει μόνο του. Το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι σκεφτόμαστε: “Μα καλά εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;” Αυτή η σκέψη περνά καθημερινά από το μυαλό σχεδόν 7 δισεκατομμυρίωνανθρώπων.
Τις προάλλες καθώς περπατούσα είδα ένα ζευγάρι γύρω στα 60 να κάθεται σ'ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα. Η γυναίκα πείραζε τα μαλλιά του συζήγου της και γελούσαν. Γελούσαν όχι μόνο τα χείλη τους αλλά και τα μάτια τους. Εκείνος την αγκάλιασε κι εκείνη με την σειρά της πλάγιασε στον ώμο του και μαζί αγνάντευαν την θέα. Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα αυθόρμητα χαμογέλασα. Ένιωσα χαρά και θλίψη μαζί. Χαρά αφού είδα ένα αγαπημένο και ώριμο ζευγάρι δύο ανθρώπων που ξέρουν να αγαπάνε και κρατάνε μία υπόσχεση που στις μέρες μας φαντάζει όνειρο μακρυνό κι άπιαστο. Για πάντα. Τόσο δύσκολο να επιτευχθεί κι όμως(!) τόσο αληθινό και επιτεύξιμο. Ένιωσα όμως και θλίψη διότι σκέφτηκα ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει επιφανειακοί, επιδιώκουν μόνο την ηδονή κι όχι απλά δεν ενδιαφέρονται για τον έρωτα αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν κιόλας.
Από την άλλη όμως αναρωτήθηκα: Αν αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν έστω και ένα παιδί δε θα του έχουν δώσει να καταλάβει ότι η ουσία είναι να βρεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζουν οι ψυχές σας; Έναν άνθρωπο να επιτεύξετε μαζί την υπόσχεση για πάντα κι όχι πολλούς περαστικούς απλά και μόνο για να καλύπτουν επιφανειακά την αίσθηση της μοναξιάς και για να προσφέρουν την ηδονή στα άδεια από συναίσθημα κρεβάτια.
Και τα παιδιά αυτού του παιδιού δε θα υιοθετήσουν αυτές τις απόψεις με την σειρά τους; Επομένως οι άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν δεν χάνονται, ίσως να μειώνονται όμως υπάρχουν. Ίσως υπάρχει ακόμη περιθώριο να σώσουμε τον έρωτα. Προλαβαίνουμε…
Στην εποχή της ξεπέτας ο έρωτας φοβήθηκε και κρύφτηκε
Που καιρός για έρωτες σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που υπάρχουμε απλά και ξεχνάμε να ζούμε. Σε μια εποχή που οι έρωτες της μιας νύχτας δίνουν και παίρνουν, έχεις νιώσει ποτέ τον αμοιβαίο, γεμάτο αμαρτία και πάθος έρωτα; Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω; Να υποθέσω πως όχι μιας και ετοιμάζεσαι και απόψε να βγεις και να σταμπάρεις το επόμενο θύμα που θα γεμίσει αυτό το βράδυ το κρεβάτι σου.
Σε μια εποχή που οι περισσότερες κοπέλες ανοίγουν τα πόδια τους στον κάθε τυχόντα που θα τις κεράσει ένα παραπάνω ποτό νομίζοντας πως έτσι είναι ερωτεύσιμες, χωρίς να μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω. Και άμα τους αποκαλέσεις κοριτσάκια πέφτουν να σε φάνε προσπαθώντας να σου αποδείξουν το πόσο γυναίκες είναι. Πλαστικές κούκλες που όλες μοιάζουν ίδιες. Όμως το πιο ελκυστικό σε μια γυναίκα είναι, όταν ξέρεις πως δεν ήταν με όλους και δεν θα είναι με τον οποιονδήποτε.
Σε μια εποχή που τα περισσότερα αγοράκια ασχολούνται μόνο με τα όποια «προσόντα» διαθέτουν στο παντελόνι τους νομίζοντας ότι αυτό τους κάνει άντρες. Και άμα τους αποκαλέσεις ανώριμους αρχίζουν τα σεξιστικά σχόλια προσπαθώντας να σε πείσουν για τον αμέριστο ανδρισμό τους.
Και ο έρωτας; Που πήγε ο έρωτας σε αυτή την εποχή; Για εκείνον τον έρωτα μιλάω που δυο βλέμματα συναντιούνται και γίνεται το big bang. Για εκείνον τον έρωτα που μένεις μαζί του από επιλογή και όχι από ανάγκη. Για τον έρωτα που έδινες ψυχή με περίσσια γενναιοδωρία, που τον σφίγγεις τόσο δυνατά, επειδή χωρίς αυτόν αισθάνεσαι άδειος. Που είναι αυτός ο έρωτας; Που είναι οι έρωτες της παλιάς κοπής που τολμούσαν, που πάλευαν, που κιτρίνιζαν σελίδες μα συνάμα τόσο καλογραμμένες;
”Τότε κοριτσάκι μου ότι χαλούσε, προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε πρώτα. Δεν το πετούσαμε αμέσως.” Έλεγε η γιαγιά. Πόσο τη ζηλεύω. Πόσο θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή την εποχή. Και τότε υπήρχαν δυσκολίες. Η ζωή δεν ήταν εύκολη, όμως ήταν αληθινή και ειλικρινής. Οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονταν σε αληθινά θεμέλια, χωρίς να θεωρείται ταμπού να θες έναν άνθρωπο και χωρίς να είναι μαγκιά το σεξ της μιας βραδιάς.
Στην εποχή της αποκατάστασης μην ψάχνεις για έρωτα . Έχει και ο ίδιος φοβηθεί και κρύβεται. Τον καταλαβαίνω. Πώς να αντέξει και αυτός τόση δηθενιά. Δεν μου κάνεις; Σε αλλάζω. Τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο ανώδυνα. Λες και μπορείς να βρεις κάποιον που να σου κάνει απόλυτα. Δεν είμαστε ίδιοι. Αν ήμασταν ίδιοι όλα θα ήταν βαρετά. Το θέμα είναι να έχεις δίπλα σου αυτόν που θα είναι εκεί για σένα και δεν θα σε εγκαταλείψει στην πρώτη δυσκολία. Έναν άνθρωπο να μοιραστείς τα όνειρα σου και να χαίρεται για σένα.
”Σε μια εποχή πληθώρας προσφοράς που να ξοδέψω τόσο χρόνο και συναίσθημα”αναλογίζεσαι. Και σε ποιον μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη για την πορεία της κοινωνίας μας. Στην οικογένεια; Στο σχολείο; Στην ίδια την κοινωνία με τα πρότυπα που προβάλλει; Σε εμάς τους ίδιους; Στην εποχή της εύκολης καβάντζας θυσιάζουμε σχέσεις και ανθρώπους που μπορούν να γεμίσουν το είναι μας για μια ακόμα παραπάνω επιβεβαίωση. Ζούμε σε μια εποχή που βρίσκουμε εύκολα φθηνό φαγητό, φθηνό σεξ, φθηνά ποτά και φθηνούς ανθρώπους που δεν μπορούμε με τίποτα να αποφύγουμε. Ποιος τολμά να ερωτευτεί λοιπόν…
Ψάξε ανθρώπους που να σε κοιτούν και να χαμογελούν. Που τα μάτια σου θα γεμίζουν από ευτυχία, όταν σε αντικρίζουν. Ανθρώπους που θα τους λες έλα και θα σου λένε είμαι ήδη από κάτω. Ψάξε αυτούς που δεν θα διατυμπανίζουν το πόσο σημαντική είναι η ζωή τους στριμώχνοντάς σε σε αυτή. Ανθρώπους που θα κάνουν τα πάντα πέρα μόνο για σένα. Εκείνους που δεν θα μετράς τα λόγια τους αλλά τις πράξεις τους, γιατί από δώρα άυλα φτάνει πια μπουχτίσαμε. Ανθρώπους που δεν θα σε αγαπάνε μόνο, όταν σε χρειάζονται. Ψάξε κάποιον που θα σε αποδέχεται γι αυτό που είσαι, γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε. Όλοι έχουμε μέσα μας και κάλους και κακούς δαίμονες.
Ψάξε αυτούς που θα σου αγγίξουν την ψυχή. Αυτό είναι το δύσκολο. Αυτή είναι η πρόκληση… Το σώμα σου μπορεί να το αγγίξει όποιος θέλει. Την ψυχή σου μόνο οι εκλεκτοί. Γύρευε εκείνον που δεν θα έρχεται για λίγο να σε δει αλλά θα είναι από πριν εκεί. Αυτόν που η αγάπη του θα αποτελεί καταφύγιο από τους δαίμονες σου. Και αν βρεις τέτοιους ανθρώπους, μην είσαι χαζός και τους αφήσεις. Στην εποχή της ξεπετάς, το αληθινό αποτελεί εξαίρεση, είδος υπό εξαφάνιση. Και αν είσαι τυχερός και αγγίξεις έστω και λίγο από αυτό κρατά το γερά να μην στο κλέψουν. Δάχτυλα μπλεγμένα σε σφιχτή γροθιά που πορεύονται μαζί σε μια εποχή που τόσοι μένουν μόνοι….
Το κείμενο δημοσιεύτηκε 30 Αυγούστου 2017 στην ιστοσελίδα www.maxmag.gr
